Θανατος στους μαλακες! (Mort aux cons!)

"...θα αρκεστώ να αντιγράψω τις δηλώσεις του νέου υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας, κ. Τουμπόν, στην «Λιμπερασιον» της 15ης Απριλίου199?. Σε ερώτημα της εφημερίδας σχετικά με τον ορισμό της πολιτιστικής του πολιτικής, δηλώνει: «Θάνατος στους μαλάκες!» «(Mort aux cons", λυπάμαι αλλά μόνο έτσι μεταφράζεται. Και μην βάλετε στο κείμενο «μι» και αποσιωπητικά για να αποφύγετε την «κακιά λέξη»). Οι μαλάκες είναι κλειστοί και με προκαταλήψεις. Είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την πολιτική κληρονομιά, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η αυριανή κληρονομιά είναι ο σημερινός πολιτισμός. Σ’αυτούς εντάσσονται και οι ιδεολογίες που καταδυναστεύουν την εξυπνάδα. Θάνατος στους μαλάκες θα πει θάνατος στους αποκλεισμούς και τους αγιατολάδες. Αγωνίζομαι χρόνια να πω ότι μόνοι μας εδώ στην Ελλάδα, διαλέγουμε την απομόνωση μας. Δεν συγκρίνουμε τους καλλιτέχνες μας με τους απανταχού καλλιτέχνες. Τους συγκρίνουμε με τους διπλανούς, με τους δικούς μας και, αν είναι δυνατόν, με τους καλλιτέχνες της γειτονιάς μας. Τότε μόνο αισθανόμαστε ισχυροί... Γ’ αυτό καταντήσαμε και έτσι! Και γι' αυτό επιτρέψαμε σε ανίκανους ανθρώπους να είναι στα πράγματα: στα υπουργεία, στα πανεπιστήμια και στις σχολές... Λόγω της άγνοιας και της αντίδρασης των Ελληνοπρεπών και την νεοβυζαντινών έχουμε χάσει το τρένο. Τα κινήματα μεταξύ 1945-75, στην Ελλάδα ήταν τελείως άγνωστα λόγω της άγνοιας των Ελλήνων κριτικών τότε. Η εισαγωγή της δυτικής τέχνης ήταν μόνιμα ετεροχρονισμένη! Και να σας πω το γιατί; Διότι δεν άφηναν να γίνουν γνωστά αυτά τα πράγματα! Δεν εδίδασκαν την τέχνη! Μου έκανε εντύπωση όταν, έπειτα από 25 χρόνια παραμονής μου στο εξωτερικό, ήρθα στην Ελλάδα και βρήκα όλο τον κόσμο να μιλάει για τον Γουόρχολ. Είχε γίνει ένα κλοτσοσκούφι που το παίζαν οι κυρίες (ορισμένες μάλιστα πήγαιναν και της έκανε το πορτρέτο τους ...Μα, τον Αντί, εγώ τον ήξερα από το 1962, όταν είχε φτιάξει την περίφημη ηλεκτρική καρέκλα για την οποία αξίζει - κι όχι για τα πορτρέτα των κυριών».
ΝΙΚΟΣ ΚΕΣΣΑΝΛΗΣ

"Οι καθηγητές σκοτώνουν την επιστήμη κατά τον ίδιο τρόπο που οι παπάδες δολοφονούν την θρησκεία".

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ
Ο Πητερ Ουσπενσκυ (1878- 1947) εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο το 1998 με τιτλο «Η τέταρτη διάσταση». Παράλληλα μελετουσε βιολογία, μαθηματικά και εντατικά ψυχολογία, ενώ σαν "ελεύθερος ακροατής" παρακολουθεί μαθήματα σε τομείς που τον ενδιαφέρουν στο πανεπιστήμιο της Μόσχας. Είχε πάρει την απόφαση να μην ενταχτεί ποτέ στο ακαδημαϊκό κατεστημένο, που το θεωρούσε συντηρητικο και απονεκρωμένο. " Ένας τοίχος υψωνόταν παντού", θα πει αργότερα. "Οι καθηγητές σκοτώνουν την επιστήμη κατά τον ίδιο τρόπο που οι παπάδες δολοφονούν την θρησκεία".
"Από καιρό είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για να βγούμε από τον λαβύρινθο των αντιφάσεων που ζούμε, έπρεπε να βρούμε έναν εντελώς νέο δρόμο, διαφορετικό από τους γνωστούς ή από κείνους που είχαμε ήδη ακολουθήσει. Αλλά από που άρχιζε αυτός ο νέος ή λησμονημένος δρόμος, δεν ήμουν σε θέση να το καθορίσω. Γνώριζα ήδη τότε σαν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πέρα από το λεπτό στρώμα της απατηλής πραγματικότητας, υπήρχε μια άλλη πραγματικότητα από την οποία, για κάποιο άγνωστο λόγο, κάτι μας χωρίζει. Το "θαυμαστό" ήταν η διείσδυση σ'αυτή την άγνωστη πραγματικότητα".
«Ό άνθρωπος στην κατάσταση που βρίσκεται είναι ένα ανολοκλήρωτο όν. Είναι μια μηχανή που ελέγχεται από εξωτερικές επιδράσεις. Η ιδέα ότι έχουμε θέληση είναι εντελώς εσφαλμένη. Αποδίδουμε στον εαυτό μας ιδιότητες που δεν κατέχουμε. Δεν είμαστε ενσυνείδητοι, άρα δεν έχουμε ενότητα, δεν υπάρχει ατομικότητα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρχει ένα εγώ. Όλα αυτά επινοούνται από τον άνθρωπο για να διατηρεί την ψευδαίσθηση της ενότητας. Μια άλλη ψευδαίσθηση είναι ότι είμαστε ξυπνητοί Όταν αντιληφθούμε ότι κοιμόμαστε θα δούμε ότι όλη η ιστορία είναι κατασκευασμένη από ανθρώπους που κοιμούνται. Οι χειρότερες από τις ψευδαισθήσεις μας είναι οι λανθασμένες ιδέες με τις οποίες ζούμε και ρυθμίζουν την ζωή μας.».