
ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
Ενας πολεμοχαρης Σαμουραϊ , λεει ενα παλιο γιαπωνεζικο παραμυθι ,
προκαλεσε ενα δασκαλο του Ζεν να του εξηγησει την εννοια του Παραδεισου και της Κολασης .
Ομως , ο μοναχος του απαντησε με περιφρονηση :
“δεν εισαι παρα ενας τιποτενιος….δεν μπορω να χανω τον καιρο μου με σενα και τους ομοιους σου…”
Με θιγμενο εγωισμο , ο Σαμουραϊ , τραβηξε οργισμενος το σπαθι του απο το θηκαρι και ακουμπωντας το στον λαιμο του μοναχου , ουρλιαξε :
“Θα μπορουσα να σε σκοτωσω γι αυτην σου την αναιδεια”
“Αυτο” ….ειπε ηρεμα ο μοναχος….” ειναι η Κολαση”
Ξαφνιασμενος , κι αναγνωριζοντας ποσο αληθεια ηταν αυτο που του ελεγε ο Δασκαλος , σχετικα με την οργη που τον ειχε κυριεψει , ο Σαμουραϊ ηρεμησε , εκρυψε το σπαθι στο θηκαρι και υποκλιθηκε , ευχαριστωντας τον μοναχο , για την βαθεια του γνωση.
“Κι αυτο” …ειπε ο μοναχος…. ”ειναι ο Παραδεισος” .
Η αιφνιδια συνειδητοποιηση , απο τον Σαμουραϊ , της ιδιας του της ταραχης , δειχνει την καιρια διαφορα , αναμεσα στο να καταλαμβανεσαι απο ενα συναισθημα και στο να αντιλαμβανεσαι οτι παρασυρεσαι απο αυτο .
Η ρηση του Σωκρατη , “γνωθι σαυτον” εκφραζει αυτον ακριβως τον θεμελιο λιθο της συναισθηματικης νοημοσυνης :
να αντιλαμβανεσαι δηλαδη τα συναισθηματα σου , μολις γεννηθουν μεσα σου .