Για ότι πολύτιμο μου αφαιρέθηκε κάποτε εξαιτίας αυτής της ανωτερότητας
και για ότι πολύτιμο διώχνω εγώ επίσης εξαιτίας της...
"Μέχρι τα 40 η αφέλεια μου έφτανε τα όρια της βλακείας.Αντιμετώπιζα με καλή προαίρεση όλους τους ανθρώπους.
Προσπαθούσα στον καθένα να δω τη θετική πλευρά, όχι τη σκοτεινή, τη νοσηρή, την υστερόβουλη, την κακή.
Τώρα πια τα'χω δει όλα και δε μασάω ταραμά : "οδόντας αντί οδόντος"
Όταν μου φέρονταν άσχημα, με αδικούσαν, με "έριχναν", με "πούλαγαν", με πρόδιδαν έλεγα "άστο δεν αξίζει τον κόπο"...έπεσα έξω, έκανα λάθος εκτίμηση.
"Δεν θα γίνω εγώ τώρα ίσος κι όμοιος σαν αυτούς, σαν τα μούτρα τους! Δεν θα καταφέρουν να με δηλητηριάσουν εμένα με τη ζήλεια, το φθόνο, την κακία"
Με είχαν μάθει οι γονείς μου να είμαι υπεράνω. Να μην πέφτω χαμηλά. Να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να τους συγχωρώ.” Να μην γίνεις μικροπρεπής σαν κι αυτόν” μου λεγε η μαμά μου, όταν ένα παιδάκι μου φέρθηκε άσχημα. "Να δείξεις ανώτερος, δεν θα πέσεις στον επίπεδό του, η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη τιμωρία". Με γαλούχισαν με κάτι που μοιαζε πότε με αριστοκρατία και πότε με αλαζονεία...
Το παράκανα! Έφτασα στην ηλικία του Χριστού και γύριζα μάγουλο να με ξαναχαστουκίσουν. Και κανείς από αυτούς δεν ένιωθε τόσο λίγος, τόσο μηδαμινός όπως μ' έμαθαν να πιστεύω.
Μέχρι που η πιάτσα αγρίεψε κι αγριεύτηκα κι εγώ. Με δάγκωσε και κατάλαβα ότι βύζαινα για φίλο ένα ερπετό. Όλα μαζί μουρθαν κατακέφαλα. Για να συνειδητοποιήσω τι φίδια φαρμακερά επώαζα στον κόρφο μου. Το ταϊζεις, το μεγαλώνεις και μόλις του δείξεις λίγο εμπιστοσύνη και χαλαρώσεις, το άτιμο σε δαγκώνει.
Έμαθα πως η ζήλεια που γίνεται φθόνος, είναι το χειρότερο, το πιο ανυπόφορο συναίσθημα για εκείνον που το βιώνει κρυφά. Όποιος προσποιείται το φίλο σου και συμπεριφέρεται σαν να ναι εκείνος που σε κολακεύει, ο ίδιος μόλις γυρίσεις πλάτη θα σε μαχαιρώσει. Εκείνος που ευεργετείς θα γίνει ο μεγαλύτερος ο πιο ορκισμένος εχθρός σου. Όσο περισσότερο τον βοηθάς του συμπαρίστασαι, σαν παιδί σου τον υιοθετείς, τόσο το απόκρυφο μίσος του για σένα γιγαντώνεται.
Αισθάνεται ότι τον προσβάλλεις, τον υποτιμάς και τον απαξιώνεις κάθε φορά που απλόχερα του δωρίζεις κάτι.
Γιατί εκείνος δεν έχει τέτοιο περίσσευμα ψυχής, αν κάποτε βρισκόταν στη θέση σου δεν θα σου δινε -γιατί δεν έχει δώσει ποτέ σε κανέναν- τίποτα, το παραμικρό! ..."
"μικροπρέπειες" του Ανδρέα Ρουμελιώτη (ελευθεροτυπια-21.06.07)
και για ότι πολύτιμο διώχνω εγώ επίσης εξαιτίας της...
"Μέχρι τα 40 η αφέλεια μου έφτανε τα όρια της βλακείας.Αντιμετώπιζα με καλή προαίρεση όλους τους ανθρώπους.
Προσπαθούσα στον καθένα να δω τη θετική πλευρά, όχι τη σκοτεινή, τη νοσηρή, την υστερόβουλη, την κακή.
Τώρα πια τα'χω δει όλα και δε μασάω ταραμά : "οδόντας αντί οδόντος"
Όταν μου φέρονταν άσχημα, με αδικούσαν, με "έριχναν", με "πούλαγαν", με πρόδιδαν έλεγα "άστο δεν αξίζει τον κόπο"...έπεσα έξω, έκανα λάθος εκτίμηση.
"Δεν θα γίνω εγώ τώρα ίσος κι όμοιος σαν αυτούς, σαν τα μούτρα τους! Δεν θα καταφέρουν να με δηλητηριάσουν εμένα με τη ζήλεια, το φθόνο, την κακία"
Με είχαν μάθει οι γονείς μου να είμαι υπεράνω. Να μην πέφτω χαμηλά. Να κατανοώ τις αδυναμίες των ανθρώπων και να τους συγχωρώ.” Να μην γίνεις μικροπρεπής σαν κι αυτόν” μου λεγε η μαμά μου, όταν ένα παιδάκι μου φέρθηκε άσχημα. "Να δείξεις ανώτερος, δεν θα πέσεις στον επίπεδό του, η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη τιμωρία". Με γαλούχισαν με κάτι που μοιαζε πότε με αριστοκρατία και πότε με αλαζονεία...
Το παράκανα! Έφτασα στην ηλικία του Χριστού και γύριζα μάγουλο να με ξαναχαστουκίσουν. Και κανείς από αυτούς δεν ένιωθε τόσο λίγος, τόσο μηδαμινός όπως μ' έμαθαν να πιστεύω.
Μέχρι που η πιάτσα αγρίεψε κι αγριεύτηκα κι εγώ. Με δάγκωσε και κατάλαβα ότι βύζαινα για φίλο ένα ερπετό. Όλα μαζί μουρθαν κατακέφαλα. Για να συνειδητοποιήσω τι φίδια φαρμακερά επώαζα στον κόρφο μου. Το ταϊζεις, το μεγαλώνεις και μόλις του δείξεις λίγο εμπιστοσύνη και χαλαρώσεις, το άτιμο σε δαγκώνει.
Έμαθα πως η ζήλεια που γίνεται φθόνος, είναι το χειρότερο, το πιο ανυπόφορο συναίσθημα για εκείνον που το βιώνει κρυφά. Όποιος προσποιείται το φίλο σου και συμπεριφέρεται σαν να ναι εκείνος που σε κολακεύει, ο ίδιος μόλις γυρίσεις πλάτη θα σε μαχαιρώσει. Εκείνος που ευεργετείς θα γίνει ο μεγαλύτερος ο πιο ορκισμένος εχθρός σου. Όσο περισσότερο τον βοηθάς του συμπαρίστασαι, σαν παιδί σου τον υιοθετείς, τόσο το απόκρυφο μίσος του για σένα γιγαντώνεται.
Αισθάνεται ότι τον προσβάλλεις, τον υποτιμάς και τον απαξιώνεις κάθε φορά που απλόχερα του δωρίζεις κάτι.
Γιατί εκείνος δεν έχει τέτοιο περίσσευμα ψυχής, αν κάποτε βρισκόταν στη θέση σου δεν θα σου δινε -γιατί δεν έχει δώσει ποτέ σε κανέναν- τίποτα, το παραμικρό! ..."
"μικροπρέπειες" του Ανδρέα Ρουμελιώτη (ελευθεροτυπια-21.06.07)
