η Αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτι προς αυτήν

Υποστηρίζω ότι η Αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς μονοπάτι προς αυτήν
και δεν μπορείτε να την πλησιάσετε μέσα από οποιονδήποτε δρόμο, από οποιαδήποτε θρησκεία, οποιαδήποτε αίρεση.
Αυτή είναι η άποψη μου και εμμένω σ' αυτήν απόλυτα και ανεπιφύλακτα...
Αν το καταλάβετε κατ' αρχήν αυτό, τότε θα δείτε πόσο αδύνατον είναι να οργανώσετε μια πίστη. Μια πίστη είναι καθαρά μια ατομική υπόθεση και δεν μπορείτε και δεν πρέπει να την οργανώνετε. Αν το κάνετε, πεθαίνει, αποκρυσταλλώνεται γίνεται δόγμα, αίρεση, θρησκεία, που επιβάλλεται στους άλλους.
Αυτό είναι που ο καθένας επιχειρεί να κάνει σ' ολόκληρο τον κόσμο. Η Αλήθεια συρρικνώνεται και γίνεται παιχνίδι στα χέρια των αδύνατων και όσων είναι μόνο στιγμιαία ανικανοποίητοι.

Την Αλήθεια δεν μπορείτε να την κατεβάσετε στα μέτρα σας, το άτομο μάλλον πρέπει να κάνει μια προσπάθεια να ανέβει προς αυτήν.
Δεν μπορείτε να φέρετε την κορφή του βουνού στην κοιλάδα...

Αυτός, λοιπόν, είναι ο πρώτος λόγος, κατά την άποψη μου, που πρέπει να διαλυθεί το Τάγμα του Αστέρος. Παρόλα αυτά, μπορεί πιθανόν να δημιουργήσετε καινούργια Τάγματα, να συνεχίσετε να ανήκετε στη μία ή στην άλλη οργάνωση, αναζητώντας την Αλήθεια. Δεν θέλω να ανήκω σε κανέναν οργανισμό πνευματικού τύπου- παρακαλώ, καταλάβετε το...

Αν ένας οργανισμός δημιουργείται μ' αυτόν το σκοπό γίνεται δεκανίκι, αδυναμία, σκλαβιά, και θα πρέπει να σακατέψει το άτομο και να το εμποδίσει ν' αναπτυχθεί, να εδραιώσει τη μοναδικότητα του, που έγκειται στην ανακάλυψη από τον ίδιον και για τον ίδιον αυτής της απόλυτης κι ανεπιφύλακτης άνευ όρων Αλήθειας.
Αυτός λοιπόν είναι ένας άλλος λόγος που αποφάσισα, μιας και τυχαίνει να είμαι επί κεφαλής του Τάγματος, να το διαλύσω

Κατασκηνωση Ομεν,1927
Τζιντου Κρισναμουρτι

Η Αλήθεια δε χαρίζει ελπίδα. Χαρίζει κατανόηση...Κι αυτή η Αλήθεια βρίσκεται μέσα σας.

Λέω και πάλι ότι δεν θέλω μαθητές.

Ο καθένας είναι μαθητής της Αλήθειας, αν καταλαβαίνετε την Αλήθεια και δεν ακολουθείτε κάποια άτομα...
Η Αλήθεια δε χαρίζει ελπίδα. Χαρίζει κατανόηση...
Δεν υπάρχει κατανόηση στη λατρεία κάποιας προσωπικότητας... Επιμένω ότι οι τελετουργίες είναι άχρηστες για την πνευματική ανάπτυξη... Αν αναζητάτε την Αλήθεια, πρέπει να πάτε πέρα, μακριά από τις οριοθετησεις του ανθρώπινου νου και της καρδιάς κι εκει θα την ανακαλύψετε -κι αυτή η Αλήθεια βρίσκεται μέσα σας.
Δεν είναι άραγε απλούστερο να κάνουμε την ίδια τη Ζωή σκοπό, παρά να έχουμε μεσολαβητές, γκουρού, που για να είναι αυτό που είναι, θα πρέπει αναπόφευκτα να έχουν παραιτηθεί απ' την Αλήθεια που σημαίνει ότι την έχουν προδώσει;...

Λέω ότι η Απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί σε κάθε στάδιο της εξέλιξης από τον άνθρωπο που κατανοεί και ότι το να λατρεύετε τα στάδια, όπως κάνετε τώρα, δεν είναι ουσιώδες...
Μην επαναλαμβάνετε αργότερα αποσπάσματα απ’ όσα λέω σαν να ήμουν αυθεντία.
Αρνούμαι να είμαι το δεκανίκι σας.
Δεν πρόκειται να μπω μέσα σ' ένα κλουβί για να με λατρέψετε...
Αν φέρετε το φρέσκο αέρα του βουνού και τον κλείσετε σ' ένα μικρό δωμάτιο, η φρεσκάδα αυτού του αέρα εξαφανίζεται και υπάρχει βάλτωμα...
Ποτέ δεν είπα ότι δεν υπαρχει θεος.
Ειπα οτι υπαρχει Θεός μόνον όπως εκδηλώνεται μέσα σας...
Δεν πρόκειται όμως να χρησιμοποιήσω τη λέξη Θεός... Προτιμώ να το ονομάζω Ζωή...

Φυσικά και δεν υπάρχει καλό ή κακό.
Καλό είναι αυτό που δεν το φοβάστε· κακό είναι αυτό που φοβάστε.
Αν λοιπόν καταστρέψετε το φόβο, έχετε ολοκληρωθεί πνευματικά...

Όταν αγαπάτε τη ζωή και βάζετε αυτή την αγάπη πάνω απ' όλα και κρίνετε μέσα απ' αυτή την αγάπη κι όχι μέσα απ' το φόβο σας, τότε το λίμνασμα, η στασιμότητα, που τα ονομάζετε ηθική, θα εξαφανιστεί...
Φίλοι, μη σας απασχολεί ποιος είμαι· ποτέ δε θα μάθετε...
Νομίζετε ότι n Αλήθεια εχει να κανει τίποτα με το ποιος νομίζετε ότι είμαι;

Δεν σας απασχολεί η Αλήθεια αλλά σας απασχολει το δοχειο που περιέχει την Αλήθεια...
Πιειτε το νερο, αν το νερο είναι καθαρό : σας λέω ότι έχω αυτό το καθαρο νερό·
εχω το βαλσαμο που θα εξαγνίσει , πού θα θεραπεύσει απόλυτα.
Κι εσείς με ρωτάτε : ποιος είσαι ;
Είμαι τα πάντα γιατί είμαι η Ζωή.

Κατασκηνωση του Ομεν, 1927
Τζιντου Κρισναμουρτι

Πως να ξεφύγω από τη μοίρα κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ.

Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει

και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'

Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις

γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν

Νικολας Ασιμος

Έλα κόρη της σελήνης, έλα και άναψε φωτιά.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
δεν μιλάν με τον καιρό
μόνο πέφτουν στα ποτάμια
για να πιάσουν τον σταυρό.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούν εναν τρελό
τον επνίγουν με τα χέρια
και τον καίνε στον γιαλό.

Έλα κόρη της σελήνης,
κόρη του αυγερινού.
Να χαρίσεις στα παιδιά μας
λίγα χάδια του ουρανού.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
απο εχθρούς και απο πιστούς.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μεσα οι νιές.

Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροιδεύουν τον παπά
του φοράνε ολα τα άμφια
και το παν στην αγορά.

Έλα κόρη της σελήνης,
έλα και άναψε φωτιά
Κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά.

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και οτι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατι ευθύς μελαγχολούν.

Μάνος Χατζιδάκις

Άδεια μου αγκαλιά, Χριστε !

Δε θα 'θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου,
πως τυφλά τον υπακούς.
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς
Μη σε φέρει, μη σε στείλει μη σ’ αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει να σε στείλει εδώ ξανά
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
Άδεια μου αγκαλιά
Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν
Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χαριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ’ τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς
Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ' ένα μονοπάτι που θα 'μαστε μαζί
Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή παντοτινά

Διονύσης Σαββόπουλος

Τι τον θέλεις τον Παΐσιο;

Ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ό Γέρων Παΐσιος και πήρε την εξής απάντηση:
Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο ό ένας, τον Παΐσιο ό άλλος... Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία...

Παππούλη, πως να σωθώ;
Να πιαστείς από το φουστάνι της Παναγίας. Δηλαδή, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή που έχει ένα παιδάκι στη μάνα του

Γέροντα, πείτε μας για τις πνευματικές σας εμπειρίες.
Γιατί, βρε παιδί μου, να σας πω; Για να αυξήσουμε τον πνευματικό τουρισμό του τόπου;

Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή.

'Ερχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες... Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά.

Ολη η καρδιά σου μαζεύτηκε στο μυαλό και δουλεύει τώρα μόνο το μυαλό.

Η πνευματική εργασία στον εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον, γιατί μιλάει το παράδειγμα, και τότε μιμούνται οι άνθρωποι το καλό που βλέπουν και διορθώνονται.

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος.. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά.

Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι. Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Που βρίσκομαι; Τι κάνω;» Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

«Είμαι ένας τενεκές. Αισθάνομαι σαν ένα κονσερβοκούτι άχρηστο, πού είναι πεταμένο στο σκουπιδότοπο», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος στους επισκέπτες, πού ήθελαν να τον επαινέσουν.
Και διευκρίνιζε: «Το κονσερβοκούτι, όταν πέφτουν πάνω του οι ακτίνες του ήλιου, λάμπει και νομίζουν μερικοί ότι είναι σπουδαίο κι έχει αξία».

Όποιος κουράζεται για το πλησίον του, από καθαρή αγάπη ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται και με το να κάθεται.

πηγη: www.giorgosmixos.blogspot.com

Το Χρήμα είναι ο Θεός

Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο φυσώντας, δίνοντας με την ανάσα Του ζωή στο χώμα, στον πηλό. Ο άνθρωπος με τη σειρά του έδωσε τον ήχο της δικής του ανάσας- Χρρρρ…- σε ό,τι πιο πολύτιμο αυτός είχε, σε ό,τι πιο ιερό μπορούσε να αντιληφθεί μέσα στον κόσμο του.

Ο Χριστός, ο Χρόνος, το Χρώμα, η Χρήση, ο Χρυσός, όλα αυτά τα ονόματα πολύτιμων πραγμάτων, φτιάχτηκαν με τον ήχο της ζωής, με τον ήχο της ανάσας του ανθρώπου.

Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος κατάφερε να συλλάβει όλες αυτές τις έννοιες και να φτιάξει όλες αυτές τις λέξεις, όταν κάποια στιγμή αργότερα επικράτησε ο μονοθεϊσμός, οι σοφοί του κόσμου τούτου ένιωσαν την ανάγκη να τις ενώσουν όλες σε μία. Αυτό επέβαλλε η γενική εξέλιξη των πραγμάτων, και, πώς να το κάνουμε, αυτό επέβαλε και η φιλοσοφική μόδα.

Έτσι οι σοφοί πήραν όλες αυτές τις έννοιες, τις μελέτησαν σε βάθος, είδαν τι είχαν το κοινό, και τις πακετάρανε σε μία. Ονόμασαν δε αυτή τη μία έννοια, «Χρήμα». Μ' αυτή τη λέξη προσπάθησαν να εκφράσουν την πεμπτουσία των πραγμάτων που είναι πολύτιμα.

Αλλά οι σοφοί δεν μπόρεσαν να ησυχάσουν, Κάτι τους βασάνιζε, και πέρασαν πολλούς αιώνες σε βαθύ προβληματισμό. Το ζήτημα που τους απασχολούσε το είχαν συνοψίσει σε μία ερώτηση, που θεωρούσαν πολύ δύσκολη: Και τώρα που καταφέραμε και φτιάξαμε αυτή την έννοια, και της βρήκαμε και τόσο ωραίο όνομα, «Χρήμα», τι να την κάνουμε;

Και, φυσικά, επειδή η σκέψη των Ευρωπαίων σοφών είναι κάπως καθυστερημένη και βρίσκεται λίγο πίσω, έπρεπε να έρθουν οι Αμερικάνοι σοφοί για να δοθεί βιώσιμη λύση. Έτσι οι Αμερικάνοι είπαν, «την έννοια αυτή πρέπει να την τυπώσουμε, για να την βλέπει και να την καταλαβαίνει όλος ο κόσμος, μεγάλοι και παιδιά».

Με το σκεπτικό αυτό, όταν οι Αμερικάνοι έκαναν μια μακέτα του Χρήματος, του έδωσαν μια τοπική ονομασία, δολάριο, και έβαλαν απάνω του, πολύ σωστά, και τη φράση «σε εμπιστευόμαστε, Θεέ μου», δηλαδή «in God we trust» . Με αυτή τη μακέτα τύπωσαν όσα περισσότερα χαρτάκια μπορούσαν, και τα πέταξαν σα χαρτοπόλεμο από τα αεροπλάνα, σα φέιγ βολάν από τον ουρανό, σε κάθε γωνιά της γης, αλλά κυρίως στη Νέα Υόρκη, στο δρόμο που λέγεται «Wall Street». Και κάθε φορά που συνέβαινε κάτι το σημαντικό, διοργάνωναν εκεί μία παρέλαση και πέταγαν και άλλα. Θα έχετε βέβαια δει τις σχετικές φωτογραφίες. Το αποτέλεσμα αυτού του καταιγισμού, αυτού του «αγαθού βομβαρδισμού» ας τον πούμε έτσι, ήταν να κατακυριεύσει το δολάριο ολόκληρο τον κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι όταν κρατάς ένα δολάριο στο χέρι βρίσκεσαι όσο πιο κοντά στο χρήμα μπορείς ποτέ να βρεθείς, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεσαι και όσο πιο κοντά μπορείς ποτέ να βρεθείς και στον Θεό. Μήπως δεν είναι έτσι; Άρα θα πρέπει να δεχθούμε ότι αυτή η Ευρωπαϊκο-Αμερικανική συνεργασία των σοφών απέδωσε τα βέλτιστα στο θέμα του Θεού-Χρήματος, έστω και εάν οι Ευρωπαίοι ρίξανε τελευταία τους Αμερικάνους, φτιάχνοντας εκείνο το πολύχρωμο και παρδαλό «ευρό». Αλλά βέβαια οι Αμερικάνοι θα νικήσουν στο τέλος. Το Ευρωπαϊκό χρήμα δεν έχει απάνω του το Θεό.

Το μόνο πρόβλημα που φαίνεται να έχει προκύψει, κι αυτό τελευταία, μόλις πριν λίγες μέρες, σχετίζεται με μια παρατήρηση που έγινε από μερικούς μεταπτυχιακούς μαθητές της περιβαλλοντολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τσιντσινάτι: Αυτός ο περίφημος ήχος της ανάσας του ανθρώπου, «Χρρρρ», είπαν οι φοιτητές του Τσιντσινάτι, μοιάζει περισσότερο με την ανάσα κάποιου που κοιμάται, παρά με την ανάσα κάποιου που είναι ξύπνιος.

Δημήτρης Περετζής
28.03.06

Συμβίωση ως αμοιβαία χρήση

Μάρτιος 16, 2008
Ας μου επιτραπεί να εκφέρω γνώμη (όχι αρτιωμένη άποψη) για το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις αντιδράσεις ανθρώπων που νομίζουν ότι εκφράζουν την Εκκλησία αρνούμενοι εκ προοιμίου ένα τέτοιου είδους νομοθέτημα της πολιτείας. Μοιάζει να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, νομίζοντας ότι η σημερινή ελλαδική κοινωνία, στο σύνολό της, είναι και «πλήρωμα» της Εκκλησίας, επομένως το εκκλησιαστικό Μυστήριο του Γάμου μπορεί να λειτουργεί και ως νομικός θεσμός της πολιτείας για τη ρύθμιση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων της ανδρόγυνης συμβίωσης.

Βέβαια, το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης, θέλει να είναι κάτι διαφορετικό ακόμα και από τον θεσμό του Πολιτικού Γάμου: να μειώσει στο ελάχιστο δυνατό την ανάληψη ευθύνης που συνεπάγεται οποιουδήποτε είδους διαπροσωπική σχέση, να κατοχυρώσει τη συμβίωση μόνο ως γυμνή σύμβαση. Σε αυτό το επίπεδο θα μπορούσε ο πολίτης, άσχετα με τη μετοχή του ή όχι στην Εκκλησία, να έχει αντιρρήσεις σοβαρές. Βέβαια, δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το νομοθέτημα υπακούει στη λογική του καθολικού σήμερα «τρόπου του βίου», δηλαδή του κυρίαρχου μοντέλου «πολιτισμού»: του φυσιοκρατικού ατομοκεντρισμού που διαμορφώνει και την παραμικρή πτυχή της οργανωμένης συλλογικότητας.

Το κυρίως θλιβερό είναι ότι η πολιτεία στην Ελλάδα σήμερα (αν κρίνει κανείς από τα κείμενα των «θεωρητικών» που εκφράζουν την εξουσία, όποιο κόμμα και αν τη διαχειρίζεται) αναλαμβάνει σε κοινωνικά θέματα νομοθετικές πρωτοβουλίες που δεν μοιάζει να απηχούν ρεαλιστικές συλλογικές ανάγκες. Μάλλον πιθηκίζουν ό,τι «μοδέρνο» και «προοδευτικό» λιμπίζεται η επαρχιωτίλα των καφενείων του Κολωνακίου. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η προκλητική αδιαφορία που χαρακτηρίζει τα κείμενα των «θεωρητικών» της «προόδου» για τη γνησιότητα ή την αλλοτρίωση της ανθρώπινης ύπαρξης σε συνθήκες άκριτου μιμητισμού.

Στον φυσικό θεσμό του γάμου, που οι απαρχές του χάνονται στα βάθη της Προϊστορίας, το τελετουργικό τυπικό, οποιοδήποτε, δηλώνει μπροστά στην κοινότητα την ανάληψη από το ζευγάρι μιας αμοιβαίας ευθύνης, η οποία ιδρύει και υπηρετεί τη σχέση: Θέλω να μοιραστώ τη ζωή με τον συγκεκριμένο «άλλον», δέχομαι δημόσια την ευθύνη και τη διακινδύνευση της σχέσης.

Διότι, σχέση δεν είναι η παράλληλη και ασύμπτωτη συνύπαρξη δύο θωρακισμένων εγωισμών, δεν είναι η δυαδική μοναξιά. Η σχέση είναι εκούσιο άθλημα ελεύθερης αντίστασης στον ατομοκεντρισμό, στις ενστικτώδεις ορμές της αυτοσυντήρησης, της επιβολής της κυριαρχίας. Μοιράζονται τη θέλησή τους οι άνθρωποι στη σχέση, διαφορετικά αλλοτριώνουν τη σχέση σε εξάρτηση, υποταγή, εκμετάλλευση του ενός από τον άλλον.

Ενα νομικό πλαίσιο μπορεί να συμβάλλει στην προστασία από την αλλοτρίωση, αλλά η σύμβαση δεν μπορεί ποτέ να υποκαταστήσει το άθλημα της σχέσης, να αποκλείσει τη στεγασμένη μοναξιά, τη δραματική ακοινωνησία. Ειδικά, πάντως, το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» αλλοτριώνει εξ ορισμού τη διαπροσωπική σχέση σε συμφωνημένη αμοιβαία χρήση του άλλου. Ακριβώς όπως όριζε τον γάμο ο Καντ: «Αμοιβαία χρήση ιδιοτήτων του άλλου φύλου» (wechselseifigen Besitz ihrer Oeschlechtseigenschaften)! Με τα αντικείμενα χρήσης δεν σχετίζεται, απλώς τα χρησιμοποιεί. Είναι ιδιοκτησία σου (Besitz) νομικά κατοχυρωμένη.

Και εξαρτάται μόνο από τους όρους της σύμβασης να επιλέξει κανείς ετερόφυλο ή ομόφυλο αντικείμενο χρήσης. Το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» είναι ένα «επικοινωνιακό» εύρημα για τη νομιμοποίηση και κατοχύρωση δικαιωμάτων σε περιπτώσεις που η σεξουαλική ιδιαιτερότητα αποκλείεται να παραγάγει σχέση γονεϊκής δημιουργίας και ευθύνης. Η σύμβαση υπερισχύει και των σκοπιμοτήτων της φύσης κατοχυρώνοντας το άτομο, με τις ηδονικές επιλογές του, αποκλειστικά.
Θα θεωρούσα αυτονόητο, όσοι μετέχουν στο εκκλησιαστικό γεγονός να είναι ένθερμοι υποστηρικτές του πολιτικού γάμου αλλά και του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, από το 1896 κιόλας, ζητούσε να καθιερωθεί ο πολιτικός γάμος. Σήμερα, θα υποστήριζε, νομίζω, και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Ακριβώς για να είναι σαφής και θεσμοθετημένη η καισαρική διαφορά που χωρίζει τις συμβάσεις της οργανωμένης συλλογικότητας από τους όρους-όρια ζωής της εκκλησίας.

Οταν η εκκλησία μιλάει για «μυστήριο» αναφέρεται στην ανυπότακτη σε αντικειμενοποιήσεις υπαρκτική δυναμική «εγκεντρισμού» των αναγκαιοτήτων της φύσης στην ελευθερία της σχέσης: η ενστικτώδης, ορμέμφυτη ανάγκη εντάσσεται, ως άθλημα ελευθερία, στη σκόπευση της ζωής ως αγαπητικής κοινωνίας. Το μυστήριο της Ευχαριστίας, για παράδειγμα, θέλει να ελευθερώσει τη ζωτική ανάγκη της τροφής και του ποτού από τη φυσική αναγκαιότητα της ατομικής αυτοσυντήρησης να την αναδείξει σε ελευθερία αγαπητικής κοινωνίας της ζωής και της ύπαρξης. Αντίστοιχα, και το μυστήριο του Γάμου εντάσσει τη σεξουαλική σχέση και τη συμβίωση στη δυναμική του αθλήματος αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς που εικονίζεται στην ερωτική σχέση του Θεού με τον άνθρωπο («εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν», όπως λέει το τελετουργικό).

Οι Χριστιανοί που μετέχουν στο μυστήριο του ευχαριστιακού δείπνου δεν ζητάνε να ακυρωθεί κάθε άλλο δείπνο, κάθε άλλη λήψη τροφής. Και όσοι χριστιανοί μετέχουν στο μυστήριο του Γάμου δεν απαιτούν να θεωρείται μόνο ο δικός τους γάμος νόμιμος και κάθε άλλος γάμος «παλλακεία και πορνεία». Δυστυχώς, υπάρχουν και τραγικά αθεολόγητοι επίσκοποι, όπως και μικρονοϊκού ηθικισμού ζηλωτές, που θεωρούν τον εκκλησιαστικό γάμο σαν θρησκευτική νομιμοποίηση της «αμαρτωλής» καθεαυτήν σεξουαλικότητας. Γι’ αυτό και μάχονται να καταστήσουν υποχρεωτικό για όλους το ευτελισμένο θρησκευτικό φολκλόρ της φιέστας με το νυφικό και τα κουφέτα, το ρύζι και τον χαβαλέ.

Δεν θα ήταν αυθαίρετο να ισχυριστεί κανείς ότι η χρεοκοπία του θεσμού του γάμου σήμερα και η σαρωτική αύξηση των διαζυγίων οφείλονται, σε σημαντικό ποσοστό, στην αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού Μυστηρίου του Γάμου: Ο ασκητικός χαρακτήρας του έρωτα, το άθλημα της αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς, δεν λειτουργεί σαν μέτρο και κριτήριο ποιοτικής αποτίμησης της σχέσης.

Χρηστος Γιανναρας
πηγη: www.giannaras.blogspot.com

...Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες - Η αποχαιρετιστήρια επιστολή
Δινοντας την υστατη μαχη χτυπημενος από την επαρατη , εγραψε στους φιλους του....

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γ’ αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά,
θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μένα όνειρο του Βαν Γκογκ ,πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από ταγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να κοιμάσαι,

θα σ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ έβλεπα, θα έλεγα “σ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.

Ζήτα απ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Εξ ορισμου : πνευματικοτητα και πολιτικη δεν πανε μαζι.

"Οι πολιτικές δραστηριότητες είναι τρομερός πειρασμός για τον αποκρυφιστή. Γνωρίζοντας τι κάνει, του είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη χρήση της γνώσης και της δύναμης του για να διορθώσει τα στραβά που βλέπει. Κάνοντας κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό να βρεθεί πιο μπροστά από τους καιρούς και τις καταστάσεις και έτσι να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Φαίνεται ότι ο φανατισμός συνοδεύει την εφαρμογή των αρχών της ανώτερης ζωής στην πολιτική και ο πνευματικός ζήλος έχει γίνει αιτία να χυθεί τόσο αίμα, όσο χύθηκε και για της γήινες φιλοδοξίες.Ο αποκρυφιστής πρέπει να διαλέξει:

Ή θα είναι δάσκαλος πνευματικών αρχών ή θα είναι καθοδηγητής στα εγκόσμια θέματα, γιατί δεν μπορεί να είναι και τα δύο. Δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και έξω από το πέπλο και μέσα από αυτό. Αν επιχειρήσει να ασκήσει μεγάλη επιρροή στα εγκόσμια θέματα-το τίμημα που θα πληρώσει θα είναι να χάσει το πνευματικό του όραμα και τη δύναμη να διακρίνει ανάμεσα στη "μικρή, ήρεμη φωνή" του Πνεύματος και στις παρακινήσεις της φιλοδοξίας. Δε μπορεί κανείς να διαιρέσει τον εαυτό του σε κομμάτια, δηλαδή να είναι ταυτόχρονα και Δρ.Τζέκιλ και Κος Χάιντ. Πραγματικά, αν κατανοήσουμε σωστά αυτή την ιστορία, θα δούμε ότι ο Τζέκιλ δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον Χάιντ, μέχρι που αυτός τελικά κυριάρχησε πάνω του ολοκληρωτικά. Έτσι και με τον αποκρυφιστή, το κυρίαρχο πάθος του θα τον απορροφήσει ολόκληρο. Είτε θα κουραστεί από τις πολιτικές του προσπάθειες και θα καταλάβει πόσο άχρηστες είναι για όποιον κατέχει Πνευματικές δυνάμεις, είτε θα του ανοίξει η όρεξη για δύναμη και θα σύρει τους δυστυχισμένους μαθητές του στο άρμα της φιλοδοξίας του, μπλέκοντας τους στα "κυκλώματα" που θα μπλεχτεί κι αυτός.

Εκείνοι που τους ανοίγεται η ανώτερη συνείδηση βρίσκονται σε μια πολύ ευαίσθητη κατάσταση κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Δεν μπορούν να αντέξουν ούτε ένα καβγά και καταρρέουν με τα νεύρα σπασμένα.

Όταν σε μια εσωτερική ομάδα γίνεται ενεργητικό πολιτικό έργο, είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν μπορεί να γίνει και ενεργητικό αποκρυφιστικό έργο, γιατί αυτά τα δύο είναι ασυμβίβαστα.
Γι'αυτό, τολμώ να δώσω μια απλή συμβουλή στο ζηλωτή, έστω κι αν κινδυνεύω να με κατακρίνουν ορισμένοι κύκλοι:
Απόρριψε το τάγμα που θίγει πολιτικά θέματα. Απόφευγε το δάσκαλο που ασχολείται με την πολιτική, γιατί να είσαι σίγουρος, θα χρησιμοποιηθείς και δεν θα εκπαιδευτείς."

"Υγιής Αποκρυφισμός" Dion Fortune
Πηγη : www.the-law-of-4l.blogspot.com

Ελλας Ελληνων Εργολαβων Λαμογιων

Τρεις μπογιατζήδες ένας Αλβανός ένας Γερμανός και ένας Έλληνας
πέθαναν και πάνε στον Παράδεισο.
Ο Aγιος Πέτρος τους άνοιξε την Πόρτα.
‘Καλώς τα παιδιά! Και είχα ανάγκη απ’ την ειδικότητά σας! Θέλω να βάψω την Πόρτα του Παράδεισου για πέστε μου πόσα θέλετε να την βάψετε;’
600 ευρω λέει ο Αλβανό
Μπα! 600; Και πως τα λογάριασες?
Ε, να 200 για μένα 200 εφορία και ένσημα και 200 τα υλικά
Εσύ λέει του Γερμανού πόσα θέλεις ;
‘900 ευρω = 300 για μένα + 300 εφορία και ένσημα + 300 τα υλικά ‘
Εσύ λέει του Έλληνα ποσά θέλεις;
‘Είμαι πολύ πιο ακριβός αλλά μας συμφέρει όλους και θα πάρω τη δουλειά’
‘Δηλαδή πόσο ζητάς;’ ρωτάει ο Αγ. Πέτρος.
3 χιλιαρικάκια 3.000. Εσύ είσαι τρελός παιδί μου!!!
Αναστέναξε ο Ελληνας με την αμάθεια…Με εντελώς κουρασμένο ύφος, παίρνει παραμάσχαλα τον Αγιο Πέτρο και του εξηγεί:
‘Ελα πιο κοντά να μην μας ακούν…
Δημιουργική λογιστική δεν σας μαθαίνουν εδώ ρε παιδιά;
Φαντασία δεν έχετε;
Aκουσε να δεις αφού πρέπει να το εξηγώ κιόλας:
3.000 = 1.000 για σένα + 1.000 για μένα + 400 για τον Γερμανό να κάνει πέρα + 600 που ζήτησε ο Αλβανός. Ο Αλβανός θα βάψει την πόρτα με υπεργολαβία από εμένα.

Στην πατρίδα μου, όποιος δίνει τη χαμηλότερη προσφορά, στο τέλος αυτός κάνει τη δουλειά και παίρνει όσα ζήτησε απ’ την αρχή. Είτε υπογράφει τη σύμβαση ο ίδιος ή κάποιος άλλος. Επιπλέον, ο Γερμανός θα πάρει 400 για κάτι που δεν έκανε. Οπότε σε παίρνει να τον απειλήσεις πως θα αποκλειστεί από μελλοντικές δημοπρασίες αν δεν σου αλλάξει το πόμολο σαν δωρεά.
Θα το κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί αφού έτσι βάζει πόδι στην επιτροπή δημοπρασιών.
Ετσι μένουν ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ευχαριστημένοι. Και ο Γερμανός, και ο Αλβανός, και εγώ, και εσύ, και ο Παράδεισος, και το αφεντικό σου που θα δει βαμμένη πόρτα + καινούργιο πόμολο εκτός σύμβασης.
Πες μου τώρα, έχεις κανένα λόγο να μη μου δώσεις τη δουλειά;









Είμαστε λαός απερχόμενος από την ιστορία
-παρά τη γενναία ένεση Αλβανικού αίματος ,
που ζουμε ως πολιτικοι κρατούμενοι
της ήπιας δικτατορίας των ΜΜΕ και της Διαφήμισης.
Ας Απολαυσουμε σαν καινούριο Ξεκίνημα αυτό το Τέλος.

Παραφραζοντας τον Γιωργο Μιχο.
www.giorgosmixos.blogspot.com

Τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι είναι και παράνομο και παράλογο;

Ήταν ένας αιώνιος φοιτητής στη Νομική, ονόματι Παπαδόπουλος. Είχε πλέον μετά από χρόνια περάσει σ’όλα τα μαθήματα εκτός από ένα. Το έδινε, το ξαναέδινε… όμως ο καθηγητής τον έκοβε κάθε φορά. Έτσι αποφάσισε να πάεινα βρει τον καθηγητή και να του προτείνει μια διαπραγμάτευση στο θέμα του βαθμού.Μπαίνει ένα πρωί στο γραφείο του λοιπόν και του διηγείται την κατάσταση:
-Ααα, παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είναι σωστό το διάβασμα σου γι’αυτό και κόβεσαι.
-Όχι κε καθηγητά δεν ισχύει αυτό που λετε κι επειδή κουράστηκα με αυτό το μάθημα έχω να σας προτείνω μια συμφωνία.
-Τι λες τώρα Παπαδόπουλε;
-Ακούστε με παρακαλώ. Θα σας θέσω ένα ερώτημα. Αν αύριο το πρωί μου δώσετε τη σωστή απάντηση δε θα σας ξαναενοχλήσω. Αν όμως όχι θα με περάσετε και μάλιστα με 10.
-Παπαδόπουλε, δεν είσαι καλά. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται.
-Λοιπόν το ερώτημα:

τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο;
Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο;
Τι είναι και παράνομο και παράλογο;

Θα τα πούμε αύριο κε καθηγητά.Ο φοιτητής αφήνει τον καθηγητή να συλλογιέται την ερώτηση… Μια μέρα πέρασε και δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη. Κι ας κατέβασε τόμους από την βιβλιοθήκη κι ας πήρε τηλέφωνο συναδέλφους καθηγητές να ζητήσει τη γνώμη τους. Ήρθε το επόμενο πρωί κι ο Παπαδόπουλος συνάντησε τον καθηγητή για μια ακόμη φορά.
-Κε καθηγητά βρήκατε την απάντηση;
-Ποια απάντηση; Λοιπόν παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είσαι καλά. Μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να σε βλέπω πάρε το 10 σου και φύγε από μπροστά μου.
Ο πτυχιούχος πια φοιτητής βγήκε ευχαριστημένος από το γραφείο του καθηγητή αφήνοντας τον με την απορία…

“Τι είναι παράλογο, αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι και τα δύο;”

Ο καθηγητής μπαϊλτισμένος αποφάσισε να πάει στην καντίνα να πιει έναν καφέ. Εκεί τον πλησιάζει ένας νεαρός φοιτητάκος και του αρχίζει το γλείψιμο:
-Τι κάνετε κε καθηγητά; Πώς είστε; Κάπως συλλογισμένο σας βλέπω. Συνέβη κάτι;
-Να, λέει ο καθηγητής, ήρθε αυτός ο χαμένος ο Παπαδόπουλος και με ρώτησε…
-Πείτε μου την ερώτηση, μήπως σας βοηθήσω.
Ο καθηγητής επανέλαβε την ερώτηση στον νεαρό στραβοκοιτώντας τον κάπως κι ευθύς ο φοιτητής απαντά:
-Αα να σας πω.

Το ότι εσείς, 55 χρονών άνθρωπος είστε παντρεμένος με μια 23άρα δεν είναι παράνομο, αλλά είναι παράλογο.

Το ότι η γυναίκα σας έχει έναν 25άρη γκόμενο δεν είναι παράλογο, αλλά είναι παράνομο.

Τώρα το ότι εσείς περάσατε τον γκόμενο της γυναίκας σας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα με 10… ε αυτό είναι και παράνομο και παραλόγο!

Η ωρα της επαναστασης ηρθε, αλλα βρηκε κλειστα και εφυγε

Αντιεξουσιαστικα Συνθηματα
το ανταρτικο της επικοινωνιας

Η πρωτη αντιδραση μπορει να ειναι ενα χαμογελο
μα αυτα πονταρουν στην δευτερη ,
αποζητουν την σκεψη και τον προβληματισμο .

Tου δημοσιογραφου και συγγραφεα Πασχου Mανδραβελη

Kάπου εκεί έξω στους δρόμους, στριμωγμένες ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών και δεκάδες παρκαρισμένα αυτοκινητα, είναι μερικές αράδες σε μαύρο χρώμα που προσδοκούν την προσοχή μας.



Συνθήματα ειρωνικά -- "O πολιτισμός τους σβήνει άμα τους κοπεί το ρεύμα" -- που θέλουν να μας αφυπνίσουν.
Eίναι η δεύτερη γενιά συνθημάτων, εκείνων των τύπων, που βολικά ονομάζουμε αναρχικούς. H πρώτη γεννήθηκε και άνθισε μέσα στην αμφισβήτηση της μεταπολίτευσης.
Aπό το 1974 και μετά υπήρχαν παιδιά που δεν μάσησαν τα περί "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός", πήραν τα μαύρα μαρκαδοράκια και διακήρυξαν πως ο εχθρός είναι μεν ένας, αλλά είναι η μοναξιά.
Eνώ τα αμφιθέατρα δονούνταν από το σύνθημα "Στις 18, σοσιαλισμός", εκείνοι απαντούσαν στις 17 ερωτισμός.
Eνώ το λαϊκό αίτημα ήταν να φύγουν οι βάσεις του θανάτου, εκείνοι έλεγαν: "Έξω οι βάσεις από την Xημεία".
Eνώ το έθνος πάλευε για την υφαλοκρηπίδα, εκείνοι δήλωναν πως "το Aιγαίο ανήκει στα ψάρια του".
Δεν υπήρχε πτυχή της έντονα κομματικοποιημένης ζωής του Έλληνα που δεν έβρισκε τον σαρκασμό της: "Kάτω τα κόμματα, ζήτω οι τελείες" ή "Kάτω τα ζήτω, ζήτω τα κάτω".
Mε το KKE και το πρώην Aνατολικό μπλοκ είχαν χείριστες σχέσεις: "Eπισκεφθείτε την Σοβιετική Ένωση, πριν σας επισκεφθεί αυτή".
Eνώ η πλειοψηφία έτρεχε στους δρόμους για τα δίκια της εργατικής τάξης, εκείνοι απαντούσαν με τον λόγο του Nτίνου Xριστιανόπουλου "Tα πρόβατα απείργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής".
Eνώ οι κομματικοποιημένοι βροντοφώναζαν "εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Nοέμβρης", εκείνοι απαντούσαν "εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος".
Ήταν πικρά αισιόδοξοι και κατά δήλωσή τους ρεαλιστές... ζητούσαν το αδύνατο.

Tα χρόνια πέρασαν.
Στις 18 κάποιου μήνα, κάποιου έτους, πραγματικά ήρθε ο σοσιαλισμός (ή τουλάχιστον η ρωμέϊκη εκδοχή του) κι οι μαρκαδόροι άρχισαν σιγά σιγά να σιωπούν.
Tα συνθήματα «ένα γέλιο θα σας θάψει» άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Tην θέση τους έπαιρναν, η «θύρα 7» και το «Θρύλε Θεέ μου, Oλυμπιακέ μου».
Kάποιοι που δεν άντεξαν την ήττα μας αποχαιρέτησαν: ο Nικόλας Ασιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, η Kατερίνα Γώγου.
Eκείνοι που άντεξαν, τυλίχθηκαν σε κουστούμια Armani κι άρχισαν να μελετούν στις βιτρίνες του Kαρούζου τις γραβάτες Burburry's και τα μπουφάν Nautica. Oι πιο πολλοί βολεύτηκαν σε κομματικά γραφεία και δερμάτινες πολυθρόνες Διευθυνόντων Συμβούλων A.E.

"Tα συνθήματα" που είχαν γίνει "παιχνίδι στα χέρια των παιδιών" (όπως μοιρολόγησε ο Διονύσης Σαββόπουλος) συγκεντρώθηκαν σ' ένα τόμο (Kώστας Δημαράς: "Eμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος", εκδόσεις KAKTOΣ 1984) για να περάσουν τουλάχιστον στην Iστορία.
H γενιά της αμφισβήτησης άσπρισε και μαζί της οι τοίχοι...

Στα μέσα, όμως, της δεκαετίας του 1990 κάποια άλλα χέρια πήραν τα μαύρα σπρέι.
Mε πολύ οργή -- "Aλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" -- και λιγότερο σαρκασμό, τα κακώς κείμενα της εποχής των media άρχισαν να βρίσκουν την θέση τους στους τοίχους: "Όταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή".
Tα προβλήματα άλλαξαν, γι' αυτό και η θεματολογία των τοίχων διαφοροποιήθηκε: "O ρατσισμός, είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων" και "η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι βλακεία".
Kάπου υπάρχει και ο απόηχος της περασμένης περιόδου: "Λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές".
Αλλες φορές είναι και πιο τολμηρά: "Mε τ' αφεντικά είμαστε μια οικογένεια, γιατί μας γ... την μάνα".
Aριστερίζουν: "τα πλούτη τους είναι το αίμα μας".
Eίναι οικολογικά: "Mόνο τα ζώα πρέπει να φοράνε γούνες".
Πάντα αντιπολεμικά: "Eις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι για την πάρτη σας".
Πάνω απ' όλα όμως θέλουν να μας προειδοποιήσουν: "Ένα γέλιο θα σας θάψει"...

μεγάλε ξυπνα μόνος σου, γιατι αν σε ξυπνησουν αλλοι, παλι θα νυσταζεις...

ιδια ειν τα αφεντικα, δεξια κι αριστερα

οι τοιχοι εχουν αυτια και τα αυτια σας εχουν τοιχους

το ΣΑΜΙΝΑ είναι πλημέλημα η 17Ν σας πείραξε!

ο πολιτισμός τους σβήνει άμα τους κοπεί το ρεύμα

ενας ειναι ο εχθρος, η μοναξια

μην περιμενετε να χιονισει για να δειτε ασπρη μερα

στις 18 σοσιαλισμός, στις 17 ερωτισμός

εξω οι βάσεις από την Xημεία

το Aιγαίο ανήκει στα ψάρια του

κάτω τα κόμματα, ζήτω οι τελείες

κάτω τα ζήτω, ζήτω τα κάτω

επισκεφθείτε την Σοβιετική Ένωση, πριν σας επισκεφθεί αυτή

τα πρόβατα απείργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής

εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τετοιος

ένα γέλιο θα σας θάψει

αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι

οταν κλείνει η TV αρχίζει η ζωή

βαλτε βαζελινη πριν ψηφισετε - οποιος και να βγει θα μας πηδηξει

καθε περσυ και καλυτερα

οχι στα ναρκωτικα, δεν φτανουν για ολους

ο ρατσισμός, είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων

δεν φταινε αυτοι που ειναι ρατσιστες - φταινε οι αλλοι που ειναι μαυροι

ανοιξτε τα ματια σας να δειτε τον γαμια σας

η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι μαλακια

δουλευε, ψηφιζε και βγαλε τον σκασμο

οσα δεν φτανει η αλεπου, πηδαει και τα φτανει

το καλο το μονοπατι ξερει κι αλλο παληκαρι

λευτεριά στους φυλακισμένους τηλεθεατές

η ωρα της επαναστασης ηρθε, αλλα βρηκε κλειστα και εφυγε

κατω τα κομματα, ζητω τα χρωματα

μη λετε ψεματα - θα σας πιστεψουν

με τ' αφεντικά είμαστε μια οικογένεια, γιατί μας γαμάνε την μάνα

τα πλούτη τους είναι το αίμα μας

μετα την ψηφο, καντε ενα τσιγαρο για 4 χρονια

μόνο τα ζώα φοράνε γούνες

εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι για την πάρτη σας

ουτε μια ωρα στο στρατο

των φρονιμων τα παιδια πριν νυσταξουν παν για υπνο

μην καλλιεργειτε την αγνοια - καλλιεργηστε κανναβη

κατω τα κατω

σε πρασινο συνθημα που ελεγε κατω η ΝΔ,

καποιος εσβησε το ΝΔ και εγραψε Πασοκ με μπλε.
καποιος τριτος εσβησε το Πασοκ, εγραψε την λεξη Κατω με μαυρο,

και υπεγραψε : ενας περαστικος αναρχικος

φονιαδες των ψαριων αργυροπελεκανοι

ενα γέλιο θα σας θάψει

Αναδημοσιευση απο : johnniebegood.gr