Είναι η κοπριά της ζωής που κάνει την ψυχή σου να ανθίζει.

Ο λωτός μεγαλώνει μέσα στη βρώμικη λάσπη.
Είναι σύμβολο μεταμόρφωσης.
Η λάσπη είναι βρώμικη, μπορεί να ζέχνει.
Ο λωτός ευωδιάζει κι έχει βγει από τη λάσπη που ζέχνει.

Το μοναδικό αποτύπωμα είναι από το πάτημα του παρόντος.

Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από το παρελθόν ούτε από τους αντικατοπτρισμούς του μέλλοντος, Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί ούτε με μεσάζοντες ούτε να κατακτηθεί για χάρη κάποιου άλλου.

Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να γίνει μόνο στο άμεσο παρόν -από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και όχι για τους άλλους- από τον ανθρώπινο ον που έχει γίνει το αιώνιο “Εγώ”. Αυτό το αιώνιο “Εγώ” είναι δημιουργημένο από την τελειοποίηση της αυτοτελειοποίησης στην οποία περιέχονται τα πάντα, ακόμα και οι ανθρώπινες ατέλειες.

Καθώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, της ζωής στο παρόν, ζει στο παρελθόν για το οποίο λυπάται, ζει στο μέλλον όπου ελπίζει, αλλά δεν ζει ποτέ στο παρόν το οποίο αγνοεί. Αυτό είναι που συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους.

Το “Εγώ”, ζυγιάζεται ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον,

σαν τίγρη που αιωρείται έτοιμη να πηδήξει,

σαν αετός έτοιμος να πετάξει,

σαν βέλος τη στιγμή που ελευθερώνεται από το τόξο.

Αυτή η στιγμή της ισορροπίας, της μεγάλης έντασης, είναι “δημιουργία”.

Είναι η πληρότητα όλης της ζωής, είναι αιωνιότητα.

Ο άνεμος της ερήμου σβήνει κάθε αχνάρι του ταξιδιώτη.

Το μοναδικό αποτύπωμα είναι από το πάτημα του παρόντος.

Το παρελθόν, το μέλλον..... άμμος που τη φύσηξε ο άνεμος.

krishnamurti

Γορδιοι δεσμοι.

>

Τους γόρδιους δεσμούς τους λύνεις με το σπαθί.

Χρησιμοποίησε το χωρίς να πληγώσεις κάποιον

και κυρίως χωρίς να τραυματιστείς εσύ.

"ΜΙΛΑ" ! / Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν: «σώπα!»

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ…σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα ‘μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος,
«σώπα!» οι επάνω, «σώπα!»
οι κάτω, «σώπα!» όλη η πολυκατοικία
και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι
και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας…
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί, μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις
απ’ το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου
θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λέει:
"ΜΙΛΑ"!


Αζίζ Νεσίν

Μια αόρατη δύναμη οδηγεί το σώμα σου.

Να θυμάσαι ότι δεν είσαι θνητός,

μόνο το σώμα σου είναι θνητό.

Αυτό που είναι ζωντανό,

δεν είναι το σώμα σου,

αλλά το πνεύμα που ζει,

μέσα στο σώμα σου.

Μια αόρατη δύναμη οδηγεί το σώμα σου,

όπως ακριβώς,

μια αόρατη δύναμη οδηγεί τον κόσμο.

Κικέρων