Στο ιδιο εργο θεατες…
“Ευρισκόμενοι σ’ ένα ιδιότυπο περιθώριο, ασχέτως κοινωνικής, οικονομικής, επαγγελματικής ή άλλης κατάστασης, έχουμε καταστεί «θεατές» της πιο αλήτικης εκδοχής του καθεστώτος της διαπλοκής και της ρεμούλας, που επιδίδεται καθημερινά σε φασίζουσες συμπεριφορές καλυπτόμενο από δήθεν διεθνείς τάσεις και το kitsch lifestyle.”
O Aγιος
«Μέχρι πρότινος στο στόχαστρο ήταν οι «ανώριμοι», «άβουλοι», «κατευθυνόμενοι» έφηβοι. Είτε ως μπαχαλάκηδες είτε ως δυνάμει τρομοκράτες είτε ως κωλόπαιδα του τίποτα, δέχτηκαν τα πυρά μιας ακύρωσης. Καπάκι ήλθε ο στιγματισμός των μεγάλων. Όσων διατύπωσαν έναν άλλο μη καταγγελτικό λόγο, έναν λόγο που «τόλμησε» να χρησιμοποιήσει το ποινικοποιημένο ρήμα «αφουγκράζομαι» για το νέο παιδί.
Η προσπάθεια κατανόησης του τι συμβαίνει σήμερα μέσα στο μυαλό ενός νέου παιδιού σε μια πυρπολημένη από νομιμότητα χώρα, συρρικνώθηκε σε δικαιολόγηση της βίας και του μπάχαλου. Η έννοια της ενοχής μαζί με κάθε λογής ψυχολογικά γνωρίσματα των ενηλίκων και βάλε «υπεραπιστών» επιστρατεύθηκαν για να κάνουν ό,τι ακριβώς δεν χρειαζόταν όταν υποτίθεται ότι το ζητούμενο είναι η αναζήτηση μιας εξόδου κινδύνου από το αδιέξοδο. Οι «μεν» και οι «δε».
Οι σχάσεις, η εγκαθίδρυση στρατοπέδων και οδοφραγμάτων, οι κατηγοριοποιήσεις, τα ετικεταρίσματα είναι από την πλευρά της συντήρησης, αν όχι της επιδείνωσης μιας κρίσης από την οποία υποτίθεται ότι όλοι θέλουν να βγουν.
«… οι ψυχολογίζουσες ερμηνείες της πραγματικότητας είναι πάντα επιλεκτικές, μονοκατευθυνόμενες και, τέλος, ιδεολογικά φορτισμένες. Απώτερος σκοπός η αντίσταση στην αλλαγή, η συμμόρφωση προς την εκάστοτε εξουσία, καθώς η ψυχολογιοποίηση πάντα συγκαλύπτει τον συγκρουσιακό χαρακτήρα μιας κατάστασης για να επικεντρωθεί στα δήθεν ψυχολογικά γνωρίσματα των υποκειμένων. Δεν πρόκειται δηλαδή για «ατύχημα» ούτε για «κενό στη λογική» των ατόμων στην προσπάθειά τους να αντιληφθούν και να εξηγήσουν την πραγματικότητα. Ένα σωρό πειράματα στην κοινωνική ψυχολογία φανερώνουν πως ο ψυχολογισμός αποτελεί πάντα μια στρατηγική συμμόρφωσης προς την εκάστοτε εξουσία».
Πηγη: «Νέα», Φωτεινή Τσαλίκογλου, Ftsalic@panteion.gr
Αφού κατέλαβαν δι’ εφόδου τα ΜΜΕ οι νταβάδες, πέτυχαν να διαμορφώσουν το πλαίσιο μιας τρέχουσας κουλτούρας, η οποία τείνει να διασκεδάσει, όταν δεν μπορεί να καλύψει ή να νομιμοποιήσει, απίθανα σκάνδαλα και χυδαίες συμπεριφορές της κυβέρνησης και του ευρύτερου μηχανισμού εξουσίας. Επειδή, όμως, ούτε αυτό δεν είναι αρκετό για να καλύψει τη δυσωδία ενός εσμού τυχοδιωκτών που μανατζάρει το σύστημα, αποφάσισαν να κατασκευάσουν σε φαντασιακό, ασφαλώς, πλαίσιο, έναν εχθρό και να τον εμφανίσουν ως εχθρό της κοινωνίας, της ανάπτυξης, της «κοινής λογικής».
Ε, αυτός ο «εχθρός» είμαστε όλοι εμείς. Από αντίπαλος του καθεστώτος καταλήξαμε να εμφανιζόμαστε από το σύστημα των νταβάδων και των αχυρανθρώπων τους, σαν η κατ’ εξοχή απειλή για το κοινωνικό σύνολο.
Δυστυχώς, έτσι συμβαίνει πάντα. Τα καθεστώτα εξωτερικεύουν την απειλή που αισθάνονται τα ίδια, ως απειλή για την κοινωνία. Όσο, δε, πιο έντονο είναι το αίσθημα της απειλής που νοιώθουν, τόσο πιο αλλοπρόσαλλα, σχεδόν πανικόβλητα, προσωποποιούν την απειλή αυτή.
Η καταφυγή στον ψυχολογισμό είναι το τελευταίο στάδιο του εκχυδαϊσμού της πραγματικότητας, την οποία όταν δεν παράγουν τα ελληνικά ΜΜΕ, φροντίζουν εναγωνίως οι άνθρωποι των νταβάδων να εισαγάγουν από το εξωτερικό και να προσαρμόσουν στα μέτρα τους και τις ανάγκες τους.
Posted by Συγκλίνουσες αντιθέσεις : ο Αγιος
“ Τώρα μαθαίνουμε την υπομονή,
πρόσωπα γεμάτα ρήγματα, όπου χωρούσαν λογιών κατατρεγμοί,
κι άλλοτε παλιοί μύθοι έστεκαν στο δρόμο και μας γύριζαν πίσω,
λεηλασίες , πανικός , ερήμωση.
Ομως είναι στιγμές που στη μνήμη κάποιου περνάει άξαφνα,
μια αχνή σκηνή απ’ τ’ αλλοτινά τα μεγάλα,
και τότε οι ζητιάνοι μαζεύουνε το χέρι τους,
σαν νάναι αρκετό, για σήμερα, το κέρδος”
Τασος Λειβαδίτης
