Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο φυσώντας, δίνοντας με την ανάσα Του ζωή στο χώμα, στον πηλό. Ο άνθρωπος με τη σειρά του έδωσε τον ήχο της δικής του ανάσας- Χρρρρ…- σε ό,τι πιο πολύτιμο αυτός είχε, σε ό,τι πιο ιερό μπορούσε να αντιληφθεί μέσα στον κόσμο του.
Ο Χριστός, ο Χρόνος, το Χρώμα, η Χρήση, ο Χρυσός, όλα αυτά τα ονόματα πολύτιμων πραγμάτων, φτιάχτηκαν με τον ήχο της ζωής, με τον ήχο της ανάσας του ανθρώπου.
Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος κατάφερε να συλλάβει όλες αυτές τις έννοιες και να φτιάξει όλες αυτές τις λέξεις, όταν κάποια στιγμή αργότερα επικράτησε ο μονοθεϊσμός, οι σοφοί του κόσμου τούτου ένιωσαν την ανάγκη να τις ενώσουν όλες σε μία. Αυτό επέβαλλε η γενική εξέλιξη των πραγμάτων, και, πώς να το κάνουμε, αυτό επέβαλε και η φιλοσοφική μόδα.
Έτσι οι σοφοί πήραν όλες αυτές τις έννοιες, τις μελέτησαν σε βάθος, είδαν τι είχαν το κοινό, και τις πακετάρανε σε μία. Ονόμασαν δε αυτή τη μία έννοια, «Χρήμα». Μ' αυτή τη λέξη προσπάθησαν να εκφράσουν την πεμπτουσία των πραγμάτων που είναι πολύτιμα.
Αλλά οι σοφοί δεν μπόρεσαν να ησυχάσουν, Κάτι τους βασάνιζε, και πέρασαν πολλούς αιώνες σε βαθύ προβληματισμό. Το ζήτημα που τους απασχολούσε το είχαν συνοψίσει σε μία ερώτηση, που θεωρούσαν πολύ δύσκολη: Και τώρα που καταφέραμε και φτιάξαμε αυτή την έννοια, και της βρήκαμε και τόσο ωραίο όνομα, «Χρήμα», τι να την κάνουμε;
Και, φυσικά, επειδή η σκέψη των Ευρωπαίων σοφών είναι κάπως καθυστερημένη και βρίσκεται λίγο πίσω, έπρεπε να έρθουν οι Αμερικάνοι σοφοί για να δοθεί βιώσιμη λύση. Έτσι οι Αμερικάνοι είπαν, «την έννοια αυτή πρέπει να την τυπώσουμε, για να την βλέπει και να την καταλαβαίνει όλος ο κόσμος, μεγάλοι και παιδιά».
Με το σκεπτικό αυτό, όταν οι Αμερικάνοι έκαναν μια μακέτα του Χρήματος, του έδωσαν μια τοπική ονομασία, δολάριο, και έβαλαν απάνω του, πολύ σωστά, και τη φράση «σε εμπιστευόμαστε, Θεέ μου», δηλαδή «in God we trust» . Με αυτή τη μακέτα τύπωσαν όσα περισσότερα χαρτάκια μπορούσαν, και τα πέταξαν σα χαρτοπόλεμο από τα αεροπλάνα, σα φέιγ βολάν από τον ουρανό, σε κάθε γωνιά της γης, αλλά κυρίως στη Νέα Υόρκη, στο δρόμο που λέγεται «Wall Street». Και κάθε φορά που συνέβαινε κάτι το σημαντικό, διοργάνωναν εκεί μία παρέλαση και πέταγαν και άλλα. Θα έχετε βέβαια δει τις σχετικές φωτογραφίες. Το αποτέλεσμα αυτού του καταιγισμού, αυτού του «αγαθού βομβαρδισμού» ας τον πούμε έτσι, ήταν να κατακυριεύσει το δολάριο ολόκληρο τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι όταν κρατάς ένα δολάριο στο χέρι βρίσκεσαι όσο πιο κοντά στο χρήμα μπορείς ποτέ να βρεθείς, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεσαι και όσο πιο κοντά μπορείς ποτέ να βρεθείς και στον Θεό. Μήπως δεν είναι έτσι; Άρα θα πρέπει να δεχθούμε ότι αυτή η Ευρωπαϊκο-Αμερικανική συνεργασία των σοφών απέδωσε τα βέλτιστα στο θέμα του Θεού-Χρήματος, έστω και εάν οι Ευρωπαίοι ρίξανε τελευταία τους Αμερικάνους, φτιάχνοντας εκείνο το πολύχρωμο και παρδαλό «ευρό». Αλλά βέβαια οι Αμερικάνοι θα νικήσουν στο τέλος. Το Ευρωπαϊκό χρήμα δεν έχει απάνω του το Θεό.
Το μόνο πρόβλημα που φαίνεται να έχει προκύψει, κι αυτό τελευταία, μόλις πριν λίγες μέρες, σχετίζεται με μια παρατήρηση που έγινε από μερικούς μεταπτυχιακούς μαθητές της περιβαλλοντολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τσιντσινάτι: Αυτός ο περίφημος ήχος της ανάσας του ανθρώπου, «Χρρρρ», είπαν οι φοιτητές του Τσιντσινάτι, μοιάζει περισσότερο με την ανάσα κάποιου που κοιμάται, παρά με την ανάσα κάποιου που είναι ξύπνιος.
Δημήτρης Περετζής
28.03.06
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου