Οταν ο Θεός μας δημιουργούσε κατ΄εικόνα Του και μας έδινε ελεύθερη βούληση, έπρεπε να μας αφήσει και την επιλογή του κακού.
Ως κακό ορίζουμε τη δύναμη εκείνη που κατοικεί είτε μέσα στους ανθρώπους, είτε έξω απ΄αυτούς, η οποία επιζητεί να σκοτώσει τη ζωή ή τη ζωτικότητα. Και το καλό το αντίθετό του. Το καλό είναι αυτό που προάγει τη ζωή και τη ζωτικότητα.
Καθώς οι άνθρωποι μάχονταν εναντίον του κακού κατά τη διάρκεια των αιώνων, συνειδητά ή ασυνείδητα κατέγραφαν τα μαθήματα που έπαιρναν δημιουργώντας μυθικές ιστορίες. Το σώμα της μυθολογίας είναι μια τεράστια αποθήκη τέτοιων μαθημάτων - που συνεχίζουμε να γεμίζουμε.
Οι κακοί άνθρωποι είναι τρομακτικοί, είναι όμως και αξιολύπητοι. Τρέχοντας πάντα να ξεφύγουν από το φως που θα τους εξέθετε στον εαυτό τους και από την φωνή της ίδιας τους της συνείδησης είναι οι πιο τρομαγμένοι άνθρωποι. Ζουν τις ζωές τους κυριευμένοι από πανικό.
Δεν χρειάζεται να τους στείλει κανένας σε καμιά κόλαση... βρίσκονται ήδη σε αυτήν. ..
Μια αντίδραση που συχνά προκαλούν μέσα μας οι κακοί άνθρωποι είναι η... σύγχυση.
Ο Θεός δεν μας τιμωρεί. Τιμωρούμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας.
Εκείνοι που βρίσκονται στην κόλαση βρίσκονται με δική τους επιλογή. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαν να φύγουν οποιαδήποτε στιγμή θα διάλεγαν, μόνο που οι αξίες τους είναι τέτοιες, ώστε να κάνουν το μονοπάτι της διαφυγής από την κόλαση να φαίνεται ανυπέρβλητα επικίνδυνο, τρομακτικά οδυνηρό και απίστευτα δύσκολο.
Οι καλοί άνθρωποι μπορούν σκόπιμα να αφήνουν τους εαυτούς τους να καταλαμβάνονται από το κακό άλλων ανθρώπων, να συντρίβονται και εντούτοις, να μην συντρίβονται, ακόμη και να σκοτώνονται, κατά κάποιον τρόπο, και παρόλα αυτά, να επιβιώνουν και να μην υποκείπτουν. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό γίνεται μια ελαφριά μετατόπιση της ισορροπίας στις αντιμαχόμενες δυνάμεις του κόσμου...
Πως γίνεται αυτό? Ενας Θεος μονο ξερει.... Το σιγουρο ειναι ότι γίνεται.
Ο ορισμός της αμαρτίας είναι αστοχία. Αυτό σημαίνει ότι αμαρτάνουμε κάθε φορά που δεν καταφέρνουμε να χτυπήσουμε το κέντρο του στόχου. Η αμαρτία δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την αποτυχία να είμαστε συνεχώς τέλειοι. Και επειδή είναι αδύνατον να είμαστε συνεχώς τέλειοι, είμαστε όλοι αμαρτωλοί.
Αποτυγχάνουμε να κάνουμε το καλύτερο βάσει των δυνατοτήτων μας και με κάθε αποτυχία διαπράττουμε ένα ψευτοέγκλημα - απέναντι στο Θεό, στους γείτονές μας ή στους εαυτούς μας, αν όχι, ένα πραγματικό έγκλημα απέναντι στο νόμο.
Η οδός της αγάπης είναι μια δυναμική ισορροπία αντιθέσεων, μια οδυνηρή δημιουργική ένταση αμφιβολιών, ένα δύσκολο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα σε ακραίους, αλλά ευκολότερους, τρόπους δράσης.
Ας πουμε για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Αν απορρίπτουμε όλες τις κακές πράξεις του, δεν του δείχνουμε αγάπη. Αν ανεχόμαστε όλες τις κακές πράξεις του, πάλι δεν του δείχνουμε αγάπη. Πρέπει, με κάποιον τρόπο, να είμαστε ταυτόχρονα, και ανεκτικοί και σκληροί και δεκτικοί και απαιτητικοί και αυστηροί και ευέλικτοι.
Απαιτείται μια Θεϊκή Συμπόνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου