Μια νύχτα που έκλαιγα και παρακαλούσα τον Θεό να φωτίσει τον νου μου να πάρω μιαν απόφαση:
να έχουμε, να μην έχουμε κι εμείς ένα χωραφάκι, ένα σπιτάκι, ένα πουγγί με λιγοστή μονέδα, για ώρα ανάγκης, ένα πράμα που να του λέμε: "είσαι δικό μου!",
ο Θεός μου αποκρίθηκε:
"Φραγκίσκο, Φραγκίσκο, όποιος έχει σπίτι, γίνεται πόρτα και παράθυρο, όποιος έχει χωράφι, γίνεται χώμα, κι όποιος έχει ένα χρυσό δαχτυλιδάκι, το δαχτυλιδάκι γίνεται θελιά, τον αρπάχνει από το λαιμό και τον πνίγει!".
... πήγες σ' ένα ξακουσμένο ασκητή, που ασκήτευε στην κορφή ενός δέντρου:
«Δώσ' μου συμβουλή, πάτερ άγιε!» του φώναξες.
Κι αυτός, από την κορφή του δέντρου, σου αποκρίθηκε:
«Φτάσε όπου μπορείς!
-Δώσ΄ μου ακόμα κι άλλη συμβουλή, πάτερ άγιε!» του ξαναφώναξες.
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!»
σου αποκρίθηκε.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)
Ακόμα και εάν έχεις 10000 χωράφια δεν τρως παρά ένα πιάτο κάθε ημέρα.
Ακόμα και αν το σπίτι σου έχει χίλια δωμάτια, χρησιμοποιείς λιγότερο από 2 μέτρα κάθε βράδυ.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)
Ακόμα και εάν έχεις 10000 χωράφια δεν τρως παρά ένα πιάτο κάθε ημέρα.
Ακόμα και αν το σπίτι σου έχει χίλια δωμάτια, χρησιμοποιείς λιγότερο από 2 μέτρα κάθε βράδυ.
