Ως ποτε το ευτελες τίποτα θα κανει κουμαντο στις ζωες μας ?

Νυχτοπερπατήματα μεσάνυχτα στο Κήπο του Καλού και του Κακού...

Δεν υπαρχει χειροτερης μορφης Δημοκρατια, απο εκεινη που βαφτιζει τα μικρα της εγκληματα, ως προσπαθεια αναπτυξης.

Σχετικα με τον δημαρχο, τον επικεφαλής του συνδυασμού "Αθήνα -Τσιμέντο να γίνει", που εβαλε τα ΜΑΤ για να φυλανε ενα πλαστικο δεντρο και τις προαλλες τα εβαλε για να φυλανε τις μπουλτοζες που ξεριζωναν ακομη εναν πνευμονα πρασινου στην καρδια της Αθηνας.

Η Αθηνα, οι ανθρωποι της και το κλιμα της, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ ακομη και σημερα. Ασελγουν πανω στο πτωμα της. Κλαψτε λιγο ακομα για τη Παρνηθα, υποκριτες γραμματεις και φαρισαιοι που μιλατε για πρασινο στις βεραντες μας.

Ο Ελληνας παραμενει ακομη βαρβαρος, απολιτιστος, κτηνος που ζει ακομη την προιστορια του...

Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι τότε υπεύθυνοι αποφασίσανε να κόψουν τις ακακίες που υπήρχανε στην οδό Σταδίου. Σε μια εποχή, που η οικολογία ίσως να μην υπήρχε ούτε ως έννοια, ο σατυρικός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος έγραψε τους ακόλουθους στίχους:

"Προς χάριν της κυκλοφορίας

των ευγενών μας των ποδών

εκόψανε τας ακακίας εις του Σταδίου την οδόν.

Ήσαν οι δόλιες ακακίες και θεωρούντο περιττές

αν ήτανε κι αυτές κακίες

δε θα τις κόβανε ποτές".

Πάνω από έναν αιώνα αργότερα, ο Δήμαρχος Αθηναίων κόβει νύχτα και με τη βοήθεια των ΜΑΤ 40 δέντρα για να γίνει υπόγειο πάρκινγκ. Τελικά, ανεξάρτητα από την εποχή, η πολιτική μυωπία παραμένει δυστυχώς αναλλοίωτη.

Από oikonomou.blogspot.com

photo : arxedia media

Πατριδα είναι αθροισμα οικοπεδων.
Ραφαηλιδης


Είναι αποριας αξιο πως εχουν γινει κι αυτά τα λιγα πραγματα στην Ελλαδα, όταν όλα είναι οργανωμενα για να μην γινει τιποτα…


Καποτε οι εθνικοι μας ευεργετες εκτιζαν κτιρια σημερα θαπρεπε να γκρεμιζουν... Ανασες... χρειαζομαστε Ανασες...

Η ελλαδα ειναι μια χωρα γεματη θαμνους. Οταν συμβει καποτε και φυτρωσει καποιο κυπαρισσι, φροντιζουν αμεσως να κοπει.
Τσαρουχης

H Χώρα του Κιτς, της Απομίμησης , της Γυφτογκλαμουριάς , της Μίζας και της Αρπαχτής … του Κώστα , του Γιώργου , του Αλεξη , της Αλεκας, του Νικητα …
Είμαστε η άθλια χώρα της αιώνιας Παράγγας...


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ ΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ... ΚΟΠΑΝΟΙ Α.Ε

ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΚΟΠΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ

Παράνομη και αντισυνταγματική είναι η κοπή των δένδρων στο παρκάκι των οδών Κύπρου και Πατησίων στα Πατήσια, σύμφωνα με έγγραφο της Διεύθυνσης Δασών της Περιφέρειας που είχε κοινοποιηθεί στον Δήμο Αθηναίων στις 10 Μαΐου 2007, αλλά καταπατήθηκε με τη χθεσινή βαρβαρότητα. Αφορούσε την αίτηση υλοτομίας δασικών δένδρων για να κατασκευαστεί υπόγειο γκαράζ. Στο συγκεκριμένο έγγραφο, αναφέρεται: «Είναι ανεπίτρεπτος η μεταβολή χρήσης και αλλαγής προορισμού της έκτασης των 2.021 τετραγωνικών, διότι είναι αντίθετη στο άρθρο 24 του Συντάγματος και στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας. Μετά τα παραπάνω δεν εγκρίνουμε ούτε την υλοτομία οιουδήποτε δασικού δένδρου, ούτε και την απομάκρυνση ή καταστροφή της βλάστησης καθ' οιονδήποτε τρόπο. Σε περίπτωση δε που επιχειρηθεί ανεπίτρεπτος μεταβολή του προορισμού και της χρήσης της έκτασης, η Υπηρεσία μας ως οφείλει θα διενεργήσει τα προβλεπόμενα εκ του νόμου».

Ολα ξεκίνησαν όταν η κοινοπραξία που έχει αναλάβει την κατασκευή του έργου είχε εισπράξει αρνητική απόφαση από το δασαρχείο πριν από περίπου 1,5 χρόνο στο αίτημά της για την κοπή 35 δέντρων, με το αιτιολογικό ότι η κοπή των δέντρων αντιβαίνει στο άρθρο 24 του Συντάγματος. Η κοινοπραξία κατέθεσε μετά στην Πολεοδομία, από κοινού με τον Δήμο Αθηναίων, αίτηση για κοπή δέντρων. Η Πολεοδομία είχε παραπέμψει το θέμα στην Πρωτοβάθμια Επιτροπή Αρχιτεκτονικού Ελέγχου της Νομαρχίας, που, αν και είχε εγκρίνει το αίτημα, λόγω σοβαρότητας του θέματος το είχε παραπέμψει στη Δευτεροβάθμια Επιτροπή, η οποία στις 30/6 έβγαλε απόφαση ότι δεν εγκρίνει την κοπή των δέντρων.

Κατόπιν, ο αντιδήμαρχος ειπε :
«Εγινε αναθεώρηση της μελέτης του έργου καθώς και της μελέτης φύτευσης και υποβλήθηκε ξανά για έγκριση στην Πρωτοβάθμια Επιτροπή Αρχιτεκτονικού Ελέγχου της Νομαρχίας, που αυτή τη φορά ενέκρινε την κοπή 12 δέντρων, απόφαση που κοινοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Κόπηκαν 12 μεγάλα δέντρα, τα άλλα ήταν πικροδάφνες και μικροί θάμνοι. Τα πιο πολλά μεγάλα δέντρα μεταφέρθηκαν σε φυτώριο και θα μεταφυτευτούν, ενώ ο δήμος θα φυτέψει περισσότερα από 150 δέντρα υψηλού πρασίνου πάνω από το γκαράζ».

Με αυτήν την πρωτόδικη απόφαση (της Παρασκευής) προχώρησαν εσπευσμένα στο ξήλωμα 40(!!) δέντρων για να προλάβουν τη σίγουρη απόρριψη της δευτεροδικίας.

Μηνύσεις για τη χρήση χημικών από τους αστυνομικούς στα επεισόδια της Δευτέρας, αλλά και για την κοπή των δέντρων, κατέθεσαν κάτοικοι της Κυψέλης.

Παράλληλα, έχουν προσφύγει και στο Συνήγορο του Πολίτη, μετά την κίνηση του Δήμου ΑΘηναίων να ξεριζώσει αιωνόβια δέντρα στη συμβολή των οδών Πατησίων και Κύπρου, για να γίνει υπόγειο γκαράζ.

Επισης ζήτησαν από την Πολεοδομία να προχωρήσει σε αυτοψία και εμμένουν ότι το πάρκο πρέπει να γίνει όπως πριν.

...πρεπει επι τελους το κρατος να παψει να επιβαλει με το δικο του τροπο την δημοκρατια και οι πολιτες να την παρουν στα χερια τους...

"Μας λέει ο δήμαρχος ότι θα φυτέψει πάνω απο το υπόγειο γκαράζ 150 δένδρα, ξεχνά να μας πει πόσους τόνους μπετόν θα προσθέσει στη γειτονιά και πόσες μίζες θα πέσουν-γίνεται έργο δίχως μίζες στη χώρα μας; Νομίζω ότι ο δήμαρχος είναι πλέον υπόθεση του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου. Να τον πιάσει στο στόμα του ο Παναγιώτης και να τον κάνει φέτες...

Έβαλες τα ΜΑΤ να φυλάνε το πλαστικό Χριστουγεννιάτικο και στέλνεις τα go-go boys να πριονίζουν τα αιωνόβια;

Καλά βρε Νικήτα, δεν μας λες τι πίνεις και δεν μας δίνεις; Για πρόσεχε, πως είναι δυνατόν να στέλνεις μέσα στη μαύρη νύχτα τα πριόνια να κόβουν τα αιωνόβια δένδρα; Που νομίζεις ότι κάνεις κουμάντο, στην αυλή του σπιτιού σου; Κι αυτοί οι εργάτες, τι είναι; Go-go boys η βαμπίρια, που διψάνε για αίμα και βγαίνουν με τα πριόνια μέσα στα σκοτάδια;

Νικήτα, πάρτο αλλιώς γιατί οι πολίτες θα σου κρεμάσουν κουδούνια, πολύ πριν τις Απόκριες. Την γλίτωσες με τα ΜΑΤ που φύλαγαν το χαζοδένδρο σου και ήλθες να κόψεις τ’ αληθινά δένδρα. Πας καλά αγορίνα μου; (που θάλεγε κι ο Τράγκας)

Προσέχτε γενικότερα εκεί στη καλιαρντή κυβέρνηση, τα νυχτοπερπατήματα Μεσάνυχτα στο Κήπο του Καλού και του Κακού... (killbill-Κουρδιστο πορτοκαλι)

Ρίξτε τα δέντρα που μας κρύβουν τα ντουβάρια,
φτιάξτε χαβούζες τζιμινιέρες και νταμάρια!

Ναι στις δήθεν ευαισθησίες για το πράσινο και το περιβάλλον, ναι στο κόψιμο δέντρων για το φύτεμα πάρκινγκ, ναι στην κοπή ισάριθμων ρυπαρών δέντρων με αυτά που οι θρασείς παρανομούντες πολίτες με πολύ κόπο φύτεψαν το Σαββατοκύριακο.

Ζήτω ο ανήρ που ξυλεύεται το πάρκο με την αρωγή και το νταβαντζιλίκι των ΜΑΤ.
Ζήτω οι ψεύτες, οι κλέφτες, οι μιζωμένοι, οι άνανδροι, οι καταστροφείς της ίδιας μας της ζωής.

Κάτω τα δέντρα, ζήτω η μίζα, η ρεμούλα και η αρπαχτή.
Ζήτω οι παράνομες πράξεις με την φύλαξη των... ΜΑΤ!!!

Οι Έλληνες σπουδάζουν στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης, νοσηλεύονται στα νοσοκομεία του Λονδίνου και αν επιθυμούν να καεί η σορός τους, πρέπει να τους μεταφέρουν στη Βουλγαρία. Είναι άξιον απορίας για ποιο λόγο κατοικείται ακόμα αυτή η χώρα.

Στην ελλαδα αισθανομαι ξενος, πρεπει να εχεις το ιδιο μυαλο με τους ελληναραδες για ν’ αντεξεις… Λαζο

«Ανακαλυπτουμε διαρκως ότι ζουμε σ’ ενα πολιτισμο, οπου παντα υπαρχει ένα τραινο που δεν φθανει στον προορισμο του, οπου ενας γιατρος τσεπωνει φακελλακια, ενας υπαλληλος ζηταει την μιζα του, ενας μπατσος σπρωχνει την ηρωινη, ενας πολιτικος που δεν φερνει καμια ευθυνη. Ο Νεος αυτος πολιτισμος εχει κανει την δουλεια προσωρινη δουλεια, την ζωη προσωρινη ζωη, τον ανθρωπο προσωρινο ανθρωπο. Και το μονο που δεν είναι προσωρινο είναι η αλαζονεια εκεινων που τον κυβερνουν.»

Οσο ψηλά ανεβαίνει η μαιμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της…

"Οταν οι κακοι ανερχονται στα αξιωματα, οσο πιο αναξιοι είναι, τοσο πιο αμυαλοι γινονται και γεμιζουν θρασος και αφροσυνη... "

Η βια και η καταστρατηγηση των ελευθεριων είναι το τελευταιο καταφυγιο των ανικανων...

Χρειαζεται επανιδρυση της συνειδησης του πολιτη.
Γεμίσαμε καθάρματα, Αεριτζήδες, Λακέδες, Επιπλέοντες φελλούς.

Επρεπε να καεί η μισή Ελλάδα για να καταλάβει έστω και εφήμερα ο μέσος Έλληνας, που αφυπνίζεται για λίγο από τους μεγάλους θορύβους, πέφτει στο φριχτό ατόπημα να κάνει κάποιες σκέψεις και κάποιους συνειρμούς, να κρυφοκοιτάξει λίγο –με ενοχλημένο χασμουρητό- τι συμβαίνει στον κόσμο του, αλλά αμέσως μετά επιστρέφει στην ύπνωση του.

Η έλλειψη αισθητικής των πολιτικών εξουσιαστών αλλά και των οικονομικών τζακιών-νταβατζήδων με τα οποία διαπλέκονται, έχει την εξηγησή της. Κι αυτή δεν είναι άλλη απο τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας. Απόγονοι τουρκόσπορων οι πολιτικοί μας άνδρες αλλά και μεγάλο μέρος των διαχρονικών νταβατζήδων. Διακρίνεις στις φάτσες τους το οθωμανικό DNA.

Απλά είναι ν’ απορείς για την ευκολία με την οποία αλλάζουν δέρμα οι άνθρωποι, όταν πιανουν καρεκλα... Πετάνε απο πάνω τους, κάθε τι ανθρώπινο κι αξιοπρεπές. Η κάθε μορφης εξουσια, έχει καταντήσει σαν φυλακή η αναμορφωτήριο. Οσοι περνάνε το κατώφλι της γίνονται χειρότεροι, δεν υπάρχει επιστροφή..

Τα διεφθαρμένα ως το μεδούλι κόμματα, οταν ειναι στην εξουσία ξεπουλουν τα πάντα, για χάρη της μίζας και της αρπαχτής. Οι πολιτικοί μας άνδρες, έχουν τη νοοτροπία της μυωπικής αντιμετώπισης των προβλημάτων. Κάνουν ό,τι μπορούν με σκοπό να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη που θα τους επιτρέψουν να εκλεγούν την επόμενη τετραετία. Έχουν τη νοοτροπία του μηδενικού πολιτικού κόστους. Ενδιαφέρονται για το σήμερα και όχι για το μέλλον του τόπου. Επίσης τους απασχολεί κυρίως το επικοινωνιακό μέρος των θεμάτων και όχι το ουσιαστικό. Άν επικοινωνιακά μπορούν να ξεπεράσουν ένα πρόβλημα, δεν τους απασχολεί αν το πρόβλημα παραμένει. Αρκεί να φύγει από πάνω τους, μέχρι να το παραλάβει ο επόμενος.

Οι υποσχέσεις των πολιτικών δεσμεύουν μόνον εκείνους στους οποίους απευθύνονται. Φ. Μιτεράν

Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…/ Λειβαδίτης

…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο…
…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…
Oλόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.
Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…

Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;
Tα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει…


…οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους…
…κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε.
…ω μα γιατί άφησα να μεγαλώσω, πώς ξεγελάστηκα…

…καιρό τώρα μιλάς μια γλώσσα ξένη για τους άλλους…
O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…
…πήραμε τους μεγάλους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά…
Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια.

…κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό…
…στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή…
Eκεί που τελειώνουν τα όνειρα, εκεί αρχίζει η ζωή μας…
…α πόσο ανυποψίαστα ζήσαμε…

…ζήσαμε το απέραντο σε μικρές σκοτεινές κάμαρες και το τίποτα στις μεγάλες σελίδες της Iστορίας…
O κόσμος είναι μια περίπτωση εντελώς προσωπική
H συμπόνια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε.

H ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.
…κάποτε χρειαζόμαστε όλον τον ουρανό για να διαβούμε κι ένα μόνο δρόμο.
T’ άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό.

Συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα
τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει…
…δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.

Τασος Λειβαδίτης
TA XEIPOΓPAΦA TOY ΦΘINOΠΩPOY - 1990

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή. / Σεφέρης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.






Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937.

Το Ισραηλ μεταλλαξη της Ναζιστικης Γερμανιας.

Εγκληματιες πολεμου τοτε και τωρα. Η συγχρονη εκδοχη.

Οι « Δηθεν»

Η πορεία της ζωής είναι απλή.
Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, κάθεσαι σ’ ένα γραφείο και διαβάζεις.
Αν τα καταφέρεις, τρως και μερικά ακόμα χρόνια στο πανεπιστήμιο, όπου κάθεσαι και πάλι σ’ ένα γραφείο, όπου και πάλι διαβάζεις και γράφεις.
Και μετά, στην καλύτερη περίπτωση… δικαιώνεσαι.
Γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος και επιτέλους κάθεσαι σ’ ένα γραφείο.
Βέβαια σε εκείνη την περίπτωση, από την μία διαβάζεις μυθιστορήματα και από την άλλη γράφεις τους ανθρώπους που έρχονται για να εξυπηρετηθούν από εσένα.

Η ζωή είναι περίεργο πράμα. Γεννιέσαι χωρίς να το θέλεις, πεθαίνεις χωρίς να το θέλεις και ζεις όπως το θέλουν οι άλλοι.

Και αυτοί οι άλλοι είναι πολλοί. Είναι η οικογένεια, είναι οι προϊστάμενοι, είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, είναι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, είναι ο άνθρωπος που ανεβοκατεβάζει τους διακόπτες της ΔΕΗ, είναι το κράτος. Άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για σένα. Καμιά φορά και οι ίδιοι οι γονείς. Εσύ γουστάρεις την κιθάρα σου και αυτοί σε προορίζουν για γιατρό. Τι και αν όταν βλέπεις αίμα, σου πάει «τρία πέντε πηγάδια»…

Και σε παιδεύουν μία ζωή για να καταλήξεις να ανήκεις σε μία γενιά που πλέον, δεν την λέμε όπως παλιά, «Νέα». Όχι. Την λέμε: «Η γενιά των 700 ευρώ». Έχει γίνει τόσο trendy αυτή η έκφραση που σκέφτονται να αλλάξουν όλες τις πινακίδες. Όπου «Νέα» θα βάλουν «Το γενιά των εφτακοσίων». Δεν θα πηγαίνουμε για μπάνιο στην Νέα Καλλικράτεια. Θα πηγαίνουμε για μπάνιο στη «Γενιά των 700 Καλλικράτεια»…

Με διάθεση αυτοκριτικής θα ήθελα να παραθέσω την σκέψη μου τώρα. Είμαι ένας αχάριστος άνθρωπος. Τόσα χρόνια δεν ευχαρίστησα ποτέ τους ευεργέτες μου. Και αυτοί ήταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που είχα. (Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Γνώρισα και ανθρώπους «διαμάντια» τους οποίους έχω πολύ ψηλά μέσα μου και ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο που τους έβαλε στον δρόμο μου. Δυστυχώς ήταν ελάχιστοι).

Οι δάσκαλοι και καθηγητές μου, κοιτούσαν μόνο τα πρακτικά και ανούσια. Όταν η έκθεση είχε σχέση με την Ελλάδα, έπρεπε ντε και καλά να γράψω για την Ελλάδα. Αν έγραφα για την Γερμανία και μέσα από την Γερμανία -και τις μεγάλες διαφορές μας-, έγραφα για την Ελλάδα, τότε ήμουν εκτός θέματος και άχρηστο μυαλό. Εκείνοι οι δάσκαλοι ήθελαν από μένα, ντε και καλά να μάθω παπαγαλία το: «Από πού πηγάζει ο Νείλος».

(Παρεμπιπτόντως, πολύ σημαντική πληροφορία , με βοήθησε πολύ στην επαγγελματική μου πορεία. Για να υπογράψω συμβόλαιο με τον ΑΝΤ1, αυτό με ρώτησαν). Τόσα χρόνια λοιπόν δεν ευχαρίστησα όλους αυτούς που με κορόιδεψαν για τις απορίες μου, δεν φίλησα τα χέρια των ανθρώπων που χλεύασαν τα λάθη μου. Ευγνωμονώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν πίστεψαν σ’ εμένα. Αν δεν ήταν αυτοί, μπορεί τώρα να ήμουν και εγώ ένα παιδί των 700 ευρώ.

Όμως αυτοί μου έμαθαν να σιχαίνομαι το «δήθεν». Να προτιμώ να βγαίνω από την γραμμή, παρά να ακολουθώ σαν πρόβατο το κοπάδι. Να είναι καλά.

Έβλεπα πως σιχαινόντουσαν αυτό που έκαναν, διέκρινα ότι δεν ήθελαν να είναι δάσκαλοι. Κάτι άλλο ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπόρεσαν. Εκείνοι οι άνθρωποι, μου έμαθαν να αγαπάω την δουλειά που κάνω. Και έτσι πάντα στη ζωή μου, έκανα αυτό που αγαπούσα. Και αυτό συνεχίζω να κάνω . Και αυτό μαθαίνω και στον γιό μου. Και αυτό λέω και σε εσάς. Βαράτε. Μην τους αφήνετε να σας αλλάξουν.

Οι νέοι μπροστά. Οι ιδέες σας είναι πολύ μπροστά. Που να καταλάβει ένα αρτηριοσκληρωμένο μυαλό σαν το δικό μου την δική σας έμπνευση. Που να ακολουθήσει την δική σας ενέργεια το σκουριασμένο μου κορμί. Επίθεση.

Κάντε αυτό που γουστάρετε. Πιστέψτε το και καβαλήστε όλες τις κορφές. Και αν νομίζετε ότι δεν υπάρχουν κορφές , φτιάξτε!!!

ΣΕΡΒΕΤΑΣ
Y MAGAZINE

Μια πραγματική ιστορία.

Σ' ένα χωριό στη Σκοτία, αρχές του 1890.

Μια βροχερή και χειμωνιάτικη μέρα, όπως σχεδόν όλες.

Ένας γεροδεμένος άντρας καταγινόταν στο χωράφι του, προσπαθώντας έτσι να κερδίσει τον επιούσιο για την οικογένειά του.
Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να καλεί σε βοήθεια από το γειτονικό βάλτο. Αμέσως ο φτωχός αγρότης παράτησε τα εργαλεία του και έτρεξε προς τα εκεί, όπου βρήκε ένα νέο αγόρι χωμένο ως τη μέση στη λάσπη να κραυγάζει απελπισμένα προσπαθώντας να ελευθερωθεί.

Ο αγρότης καθησύχασε το αγόρι και σε λίγο κατάφερε να το τραβήξει απ' τη λάσπη, σώζοντάς το από βέβαιο θάνατο.

Την επόμενη μέρα μια πολυτελής άμαξα έφτασε στο σπίτι του. Ένας πλούσιος και όπως φαινόταν από αριστοκρατική γενιά άντρας κατέβηκε και συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης.

"Θέλω να σας ανταμείψω. Σώσατε τη ζωή του γιου μου" είπε ο καλοντυμένος άντρας στον αγρότη. "Δεν μπορώ να δεχτώ πληρωμή γι' αυτό που έκανα", του απάντησε εκείνος. Την ίδια στιγμή ο μικρός γιος του αγρότη βγήκε στην πόρτα του φτωχικού τους.

"Είναι γιος σας;" Ρώτησε ο επισκέπτης. "Μάλιστα" απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης. "Τότε σας προτείνω κάτι: Να μου επιτρέψετε να προσφέρω στο γιο σας την ίδια εκπαίδευση με το δικό μου, που χωρίς τη δική σας παρέμβαση δε θα ζούσε".

Ο αγρότης δέχτηκε με μεγάλη χαρά κι έτσι ο γιος του φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και στο τέλος πήρε το δίπλωμά του από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου St. Marie του Λονδίνου. Μέσα σε λίγα χρόνια ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς γιατρούς του κόσμου.

Πολύ αργότερα ο γιος του αριστοκράτη άντρα που είχε σωθεί μικρός στο βάλτο, προσβλήθηκε από πνευμονία. Κόντεψε να πεθάνει, όμως σώθηκε χάρη στην πενικιλίνη που είχε εφεύρει ο διάσημος πλέον γιατρός, ο γιος του φτωχού αγρότη.

Το όνομά του; Αλέξανδρος Φλέμινγκ.
Το όνομα του γιου του αριστοκράτη Άγγλου που σωζόταν για δεύτερη φορά από την ίδια οικογένεια; Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Στην πλημμυρίδα της ευτέλειας και των σπιθαμιαίων αναστηματων. / Γιανναρας

Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι;

Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα είναι εξόφθαλμη: Τα υπάρχοντα κόμματα αδυνατούν να δώσουν λύσεις (ή να τις υποδείξουν με ρεαλισμό) σε βασικά και στοιχειώδη προβλήματα του κράτους και της κοινωνίας.
Αδύνατο να πετύχουν και το ελάχιστο της συναίνεσης προκειμένου να αντιμετωπιστούν εφιαλτικά συμπτώματα κοινωνικής διάλυσης – η αλογία και βία της οχλοκρατίας, η εγκληματική καπηλεία του πανεπιστημιακού ασύλου, η επιμονή της κομματικής ιδιοτέλειας να ασελγεί στον ψυχισμό της νεολαίας.

Η αδυναμία συναίνεσης στα στοιχειώδη συνοδεύεται (ή και προκαλείται) από την κραυγαλέα ανικανότητα και ολιγότητα των κομματικών αρχηγών, τα σπιθαμιαία τους (ως προς τις απαιτήσεις των καιρών και το παρελθόν πολιτισμού της χώρας) αναστήματα. Πανικοβάλλει τον πολίτη η τέλεια ανυπαρξία κριτικών διεργασιών στο εσωτερικό των κομμάτων: η δειλία των στελεχών και των μελών να κρίνουν τον αρχηγό, νηφάλια και υπεύθυνα να τον αμφισβητήσουν, όταν αποδείχνεται ανίκανος. Απελπίζει – το γεγονός ότι οι κομματικοί αρχηγοί εκλέγονται με κριτήριο, κυρίως ή και αποκλειστικά, τον εντυπωσιασμό των ολιγοφρενών: Για το οικογενειακό τους όνομα ή για το νεαρό της ηλικίας τους και το «κοκοράκι» των μαλλιών τους ή για τον τσαμπουκά μιας «αριστεροσύνης» που χυδαΐζει στο κοινοβούλιο με λόγο και εμφάνιση.

Εχοντας δεδομένη (και στατιστικά) την απαξίωση των κομμάτων κάποιοι πολίτες στρέφονται απεγνωσμένα, σαν σε σανίδα σωτηρίας, στους «πνευματικούς ανθρώπους». Τους ζητούν να βγουν μπροστά, να εκφράσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, την οργή, τις απαιτήσεις της κοινωνίας των πολιτών, αυτοί να ηγηθούν καινούργιων πολιτικών σχηματισμών ενάντια στον φασισμό της συνδικαλισμένης ιδιοτέλειας, της ψηφοθηρίας που κολακεύει την κτηνωδία και την παράνοια.

Τέτοιες προσδοκίες από τους «πνευματικούς ανθρώπους» ίσως υποδηλώνουν νοσταλγικές αναγωγές σε αγλαϊσμένα συμβάντα του παρελθόντος: Στη δήλωση του Σεφέρη ενάντια στη δικτατορία ή, προγενέστερα, στην πολιτική επιφυλλιδογραφία του Γιώργου Θεοτοκά, πιθανόν και στο εξοχότερο πολιτικό κείμενο της σύγχρονης Ελλάδας: «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά» του Οδυσσέα Ελύτη.

Ξεχνούν όσοι προσβλέπουν στους «πνευματικούς ανθρώπους» ότι και τα τρία αυτά συγκινητικά παραδείγματα πολιτικής παρέμβασης έμειναν παντελώς ατελέσφορα – καμιά εξουσία δεν υπολογίζει κρίσεις, προτάσεις, υπογραφές διανοουμένων. Ακόμα και η καθολική θεωρητική καταδίκη του μαρξιστικού - λενινιστικού - σταλινικού ολοκληρωτισμού και των φρικωδών εγκλημάτων του δεν εμποδίζει να υπάρχουν ακόμα κόμματα που ευαγγελίζονται αυτή τη φρίκη ως οδό σωτηρίας και να ψηφίζονται σταθερά από το 10% περίπου των Ελλαδιτών.

Επίσης καθολικά, από στοχαστές και ιστορικούς, έχει καταδικαστεί το ένοπλο πραξικόπημα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα – απέβλεπε να ενσωματώσει στανικά τη χώρα στον εφιάλτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και προκάλεσε πολυαίμακτο εμφύλιο πόλεμο. Κι όμως, η πάγκοινη θεωρητική καταδίκη δεν εμποδίζει τους ηττημένους του πραξικοπήματος (που εκ των υστέρων και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι «ευτυχώς νικηθήκαμε») να είναι, τριάντα χρόνια τώρα, οι νικητές στο ιδεολογικό πεδίο. Εμπρακτα νικητές, δηλαδή αφέντες και κυρίαρχοι στα πανεπιστήμια, στα σχολειά, σε κάθε χώρο καλλιτεχνικής δημιουργίας, στα μέσα ενημέρωσης, στον έλεγχο των προϋποθέσεων δημόσιας προβολής οποιουδήποτε. Και μιλάμε όχι για τους κάποτε ανιδιοτελείς της Αριστεράς, αλλά για τους συμφεροντολόγους καριερίστες επιγόνους.

Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και της Ακαδημίας Αθηνών τα λογοτεχνικά βραβεία να δίνονται στα απονέρια της μαρξιστικής φενάκης και μάλιστα οι βραβευμένοι να απολογούνται δημόσια σαν υπόλογοι, επειδή δέχθηκαν να βραβευθούν από θεσμό - σύμβολο της «συντήρησης»! Σε ποια μετερίζια λοιπόν να αναζητήσουν οι πολίτες τους «πνευματικούς ανθρώπους» που με την ανιδιοτέλεια, την οξυδέρκεια, το κύρος ενός Σεφέρη, Ελύτη, Θεοτοκά θα μπορούσαν σήμερα να υποδείξουν ή να σαρκώσουν λύσεις εξόδου από το αδιέξοδο της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος;

Θέλει τόλμη για να ισχυριστεί κανείς ότι τον ρόλο που οι πολίτες προσδοκούν από τους «πνευματικούς ανθρώπους» τον αναλαμβάνουν σήμερα, σποράδην και χωρίς τυμπανοκρουσίες, κάποιες γραφίδες επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Θέλει τόλμη ο ισχυρισμός γιατί σαν δημοσιογραφία φτάσαμε να λογαριάζουμε την κυρίαρχη στη δημοσιότητα εκδοχή του αδίστακτου κιτρινισμού, την πλημμυρίδα της ευτέλειας, το πρακτοριλίκι συμφερόντων, ντόπιων και ξένων. Γιατί κατεξοχήν η δημοσιογραφία, μαζί με τα πανεπιστήμια και τα σχολειά, δυναστεύεται από τις συντεχνίες και την τρομοκρατία της δήθεν Αριστεράς.

giannaras.wordpress.com

«Μια παλλακίδα στη σχολή», Το πρωί φοιτήτριες, το βράδυ πόρνες.

«Η λογική... ... κατάληξη της κοινωνίας της αγοράς είναι η γενικευμένη εκπόρνευση»

(Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Η μιζέρια του πλούτου»).

Αν σκεφτεί κανείς πως τα νεώτερα επαγγέλματα γίνονται σήμερα ολοένα και πιο αβέβαια και προσωρινά, δεν είναι παράξενο που πολλές νέες αποφασίζουν να επιστρέψουν στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Ούτε είναι παράξενο που η Αμερικανίδα φοιτήτρια Νάταλι Ντίλαν , 22 ετών, έχει βγάλει στο σφυρί την παρθενία της για να μπορέσει να τελειώσει τις σπουδές της.
Οι προσφορές έχουν φτάσει στα 3,7 εκατ. δολάρια!!

Το πρωί φοιτήτριες, το βράδυ πόρνες.

Μία στις δέκα εκδιδόμενες γυναίκες στη Νέα Νότια Ουαλία, το μεγαλύτερο κρατίδιο της Αυστραλίας, είναι φοιτήτρια που προσπαθεί να εξοικονομήσει τα έξοδα για τις σπουδές της.
Οι τοίχοι των φοιτητικών εστιών είναι γεμάτοι από αγγελίες που αναρτούν επιχειρήσεις της βιομηχανίας του σεξ για να προσελκύσουν απελπισμένες φοιτήτριες.

Και σύμφωνα με έκθεση κοινωνικών λειτουργών της Αυστραλίας, το 20% των εργαζομένων στη βιομηχανία του σεξ έχουν ανώτερη μόρφωση.

«Στο πρώτο ραντεβού ήμουν ντροπαλή και νευρική», λέει η Σασά Λαβ στην εφημερίδα «Φρανς Σουάρ».
«Μα ύστερα έγινα λιγότερο αφελής και περισσότερο σκληρή. Δεν θα το κάνω για όλη μου τη ζωή. Δεν μετανιώνω».

Εδώ και τέσσερα χρόνια η Σασά πουλάει τις χάρες της. Μια νύχτα, 1.200 ευρώ.
Έτσι μπόρεσε να ξαναρχίσει τις σπουδές της. Σε λίγα χρόνια θα πάρει το πτυχίο της. Θέλει να γίνει δικηγόρος. Μα δεν είναι βέβαιο αν θα κερδίζει τότε περισσότερα από όσα έχει κερδίσει έως τώρα από το βιβλίο της «Μια παλλακίδα στη σχολή», που έγινε μπεστ σέλερ.

Άλλες φοιτήτριες, όπως έγραψε η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», προτιμούν ένα νέο είδος συγκατοίκησης: Με αντάλλαγμα τη δωρεάν διαμονή, προσφέρουν τις σεξουαλικές υπηρεσίες τους σε όποιον τις σπιτώνει.

Η κοινωνιολόγος Εύα Κλουέ λέει πως ο κυριότερος λόγος που σπρώχνει τις νεαρές φοιτήτριες στην πορνεία είναι η κακή οικονομική τους κατάσταση.
Σε έρευνα που έκανε στην περιοχή της Νάντης, διαπίστωσε πως εκπορνεύονται ακόμη και μαθήτριες λυκείου- δεκαεξάχρονα κορίτσια που περίμεναν την πελατεία τους στην έξοδο του σχολείου.

Ο αριθμός των νεαρών Γαλλίδων που στρέφονται στη βιομηχανία του σεξ για να μπορέσουν να βγάλουν τα έξοδά τους για τις σπουδές τους μεγαλώνει ολοένα, όπως δείχνουν τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει μια από τις μεγαλύτερες φοιτητικές ενώσεις στη Γαλλία.

Σύμφωνα με τη φοιτητική ένωση Sud-Εtudiant, 40.000 φοιτήτριες χρηματοδοτούν τις σπουδές τους μέσα από τη βιομηχανία του σεξ.

Ένας από τους βασικούς στόχους αυτής της φοιτητικής ένωσης είναι να πληρώνονται με τον βασικό μισθό από το γαλλικό κράτος όλοι οι φοιτητές.

Η Sud-Εtudiant επισημαίνει πως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι:

«Η αιτία που υποχρεώνει ολοένα και περισσότερες φοιτήτριες να αναζητήσουν δουλειά στη βιομηχανία του σεξ είναι η μείωση των κρατικών φοιτητικών βοηθημάτων και επιδομάτων και η αύξηση των ενοικίων και του κόστους ζωής».

Ρούσσος Βρανάς

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο, όµως για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».

Σκυλισια ζωη.

1η εßδοµάδα.
Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός.
Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών.
Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη»οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών.
Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών.
Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών.
Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος... Νοµίζω ότι η«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών.
Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών.
Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών.
Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη»οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου.

16 µηνών.
Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη»οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» - γάßγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχανεγκαταλείψει!

17 µηνών.
Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό.Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών.
Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών.
Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν.Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών.
Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις».

Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν:

«γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

Κοπριες.

Υπαρχει μια εκφραση για τους ευτελεις ανθρωπους, που συμπεριφερονται σαν αθλια , ελεεινα ανθρωποειδη. Αποκαλουνται κοπριες.

Πραγματι πολλοι καρποι πεφτουν από το δεντρο. Ολοι εν δυναμει σποροι. Ελαχιστοι θα φυτρωσουν. Οι υπολοιποι είναι το λιπασμα, η κοπρια για τους …εκλεκτους…

ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ KAI ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ …ΑΓΩΝΙΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΣΚΟΥΛΙΚΙΩΝ..

Ξεχνάμε οτι είμαστε όλοι στην αναμονή του θανάτου. Αλλοι πρωτο τραπεζι πιστα και αλλοι λιγο πιο πισω…Το κοινό είναι ότι σίγουρα θα μας πάρει όλους κάποια στιγμή, και η διαφορά έγκειται στο πότε και πως θα φύγει ο καθένας.

Καποια μερα, ολοι 2x1 θα παρουν… και θεα τα ραδικια αναποδα…

Ειναι πραγματικα τραγικο, αυτο που συμβαινει με τους μεγαλους διαπλεκομενους στις εκαστοτε θεσεις πολιτικης-κοινωνικης εξουσιας αυτου του τοπου. Ολη τους τη ζωη, την αφιερωνουν σε αγωνες για δοξα,εξουσια και χρημα...χωρις να κανουν πισω μεχρι τη τελευταια στιγμη...Οταν ομως ξαφνικα συνειδητοποιουν, οτι ο βασικος λογος που ηρθαν σε αυτη τη ζωη, ηταν μονο και μονο για να γινουν σκουλικια, ωστε να συνεισφερουν και αυτοι με τη σειρα τους στο κομματι της ανακυκλωσης... τοτε χανουν τα αυγα και τα πασχαλια. Ισως λοιπον, ο μοναδικος σοβαρος λογος που εχουν ερθει οι ηγετισκοι μας στη ζωη, ειναι να γινουν σκουλικια, οπως και ολοι μας. Βεβαια θα μου πειτε καποιοι δεν θα λιωσουν ποτε, αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια...(ΠΡΕΖΑ TV)

Γιατί οι καμήλες δεν έχουν φτερά.

“Καθημερινά” είπε ο Νασρεντίν στη γυναίκα του, “εκπλήσσομαι όλο και περισσότερο με τον τρόπο που είναι οργανωμένη η φύση και με το κάθε τι πάνω σ’ αυτή τη γη, που είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να ωφελεί το ανθρώπινο είδος.

”Εκείνη ζήτησε ένα παράδειγμα.

“Λοιπόν παρατηρείς λόγου χάρη, ότι οι καμήλες δεν έχουν φτερά από θεία πρόνοια.”
“Και πως μας βοηθάει αυτό;”
“Δεν βλέπεις; Αν είχαν φτερά μπορεί να κούρνιαζαν στις στέγες και θα κατέστρεφαν τις οροφές, για να μην αναφέρω το θόρυβο και την ενόχληση από τα μασουλήματά τους και από το πλύσιμο των μικρών τους με σάλιο.”

Ίντρις Σαχ: Οι απίστευτες ιστορίες του Μουλά Νασρεντίν

…μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο…

Ένας νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας

«Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;

Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε

«σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.» Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».

Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».

Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.

«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο. Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.

Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα

«Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»!

Ο θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.

Μη θυμώνεις μαζί τους, χαμογέλασε και προχώρησε… προχώρησε!

Υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.

Σπάσε τον κύκλο. Αντιμετώπισε πρώτα τον εαυτό σου.

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Για πολλούς ανθρώπους η προσκόλληση στις πεποιθήσεις τους είναι πιο σημαντική απ’ την αλήθεια.

Λίγοι βλέπουν αυτό που απλώς βλέπουν.
Οι περισσότεροι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν.

«Γενεές γενεών υποκριτές»
(Μ. Αναγνωστάκης)

Εσείς. Οι τρομοκράτες των ονείρων.

«Αύριο θα ποινικοποιήσετε το χαμόγελο, τη φρεσκάδα, την αθωότητα. Ποινικοποιήστε λοιπόν τα νιάτα να τελειώνετε μια και καλή»

"Κύριοι, έστε σύσκατοι εις τους αιώνας"...

Απ’ όλα εχει ο μπαξες… (Ανθολογηματα του διαδικτυου.)

«Γνωστά παπαγαλάκια και οσφυοκάμτες της παρακμάζουσας εξουσίας του παρα-κράτους της νέας διακύβερνησης. Ναρκισσιστες και καιροσκοποι, ατομικιστες που δεν βλεπουν περα από τον καθρεπτη τους, που αγωνιούν μόνο για την εμφάνιση τους και το κοινωνικό τους status. Η ασυδοσία της αστυνομίας, γνωστοι-αγνωστοι ασφαλιτες κουκουλοφόροι και προβοκάτορες, μπαχαλακηδες, πλιατσικολογοι, τραμπουκοι, στρατοκαυλοι. Χουντικοι και παρακρατικοι που ζουν και βασιλευουν …δημοκρατικα. Ενστολοι που δεν σκοτωνουν αλλα δολοφονουν εν ψυχρω, γλοιωδεις σκατοψυχοι πολιτες κοπανοι, μπασταρδια της κοινωνιας, κεραταδες και φουστηδες. Αποβρασματα της Χουντας (που πανω τους ειχε ξερασει ο δικτατορας Παπαδοπουλος και εκεινοι εκατσαν και τα εφαγαν)...σε θεσεις κλειδια ενός κρατους που παραγει κρατικη βια και καταστολη. Κτηνη που ριχνουν στο ψαχνο και μενουν ατιμωρητοι. Βοοειδοφατσες ολων των κατηγοριων, πανιβλακες, δηθεν αναρχικοι μπαχαλακηδες. Αμερικανοτσολιαδες της Νεας Δημοπρασιας, δημοσιοκαφροι της λασπης και της ασυμμετρης απειλης, μιζωμένοι, κλέφτες, καταχραστές, οφσορ-ιστές, και βόδια! Golden boys και εντεταλμένοι παρουσιαστές, ξερόλες σχολιαστές και ξεσαλωμένοι πανελίστες, ασυγκράτητα μοντέλα, πάσης φύσεως απορρίμματα του θεάματος και ακροάματος μαζί με πονηρούς πολιτευτές και συνδικαλιστές με λερωμένα σώβρακα που εξαπολύουν σμήνη ανοησίας, σύγχυσης και παραπληροφόρησης . . Η λογική του καριόλη που έχει επικρατήσει στην επικράτεια, ίδιον των νεόπλουτων μικροαστών αρχοντοχωριατών. Οι γαμάν που είναι είναι επικυρίαρχοι ακόμη. Η βία και το αυγό του φιδιού που κυοφορειται και εκφράζεται καθημερινά από τους ποικίλους μηχανισμούς, κρατικούς και ιδιωτίας, οι οποίοι δρουν εξ αφ εαυτών εις βάρος του πόπολο, που κι αυτό από την πλευρά του προσπαθεί, μέσω μιας κτηνώδους ασυνειδησίας, να διαιωνιστεί και να βολευτεί. Η αλητεία που έχει εγκαθιδρυθεί βαθιά στο ψαχνό αυτής της χώρας κι αυτό ειναι κόκκινο πανί για το ένστιχτο της νεολαίας, που δε διαθέτει διπλωματία πολιτικής, υποκρισία και υλική ιδιοτέλεια.Οι ανελέητες τράπεζες που τηλεφωνούν κάθε 10 λεπτά, τσακίζοντας νεύρα και αξιοπρέπεια.

Μια σύνθεση βανδάλων απο αναρχοφασίστες, οικονομικους μετανάστες, χουλιγκάνους, νεαρους, που βρήκαν ευκαιρία για καφρίλα και βία χωρίς να ξέρουν καν για ποιο θέμα πρόκειται. Μια μίξη χαβαλέ και βαρβαρότητας.
Το "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" εναντίον του "κουμμούνια θα γίνετε σαπούνια"...

Αναρχική καφρίλα εναντίον φασιστών μπάτσων...

Αυτή είναι η Ελλάδα που φτιάξατε...

Της βίας, της αμορφωσιάς, της καφρίλας και του υφέρποντος φασισμού.

Μιας αμετανόητης Δεξιάς που ξεθάβει παρακρατικές μεθόδους και κινητοποιεί τους

διαβόητους δήθεν «αγανακτισμένους πολίτες», με το φασιστοειδές σκυλολόι να πρωτοστατεί για να δέρνουν τους εξεγερμένους συμμαθητές του Αλέξη».

«Οι φατνες και τα μεγαλοπρεπη Χριστουγεννιατικα Δεντρα
της συγχρονης Δημοκρατιας μας...θα μας φωτιζουν μονο οταν καουν».

«ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.
ΑΝ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ...ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΡΙΑ.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ»

«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας ξαπλώστρες. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ηλιοφάνεια».

«Plaudite, amici, comedia finita est».
μτφρ: χειροκροτήστε φίλοι, η κωμωδία τελείωσε
Αύγουστος, 63 π.Χ-14 μ.Χ (τα τελευταία του λόγια)


«Ξαναμπαρκάρουμε με τα σπασμένα μας κουπιά
Με λίγο φως από τα παιδικά μας χρόνια»
Γ. Σεφέρης

Ένα έχω να πω, πρέπει να έχει απομείνει ακόμα χάος μέσα σου
για να φέρεις στον κόσμο ένα ολόλαμπρο αστέρι.
Φ. Νίτσε

Μη θυμώνεις μαζί τους, χαμογέλασε και προχώρησε… προχώρησε!

Κοινωνία "Πυροβολημένων".

Όταν:

Η επιδίωξη της ατομικής ευημερίας διαχωρίζεται τόσο στυγνά και ηλίθια από την συλλογική ευημερία.
Ο ένας, πολίτης και πολιτικός, κατηγορεί τον άλλον με στεντόρεια ανούσια κοκορομαχία πως αυτός και μόνο φταίει, δίχως κανείς να αναλαμβάνει τη δική του ατομική ευθύνη.

Τότε:

Όλα γίνονται μπάχαλο. Τα δάση καίγονται. Τα λαμόγια ξεσαλώνουν. Οι δημαγωγοί παραληρούν. Όλοι ανεξαίρετα οι τομείς της κοινής δημόσιας ζωής αφήνονται στο έλεος της τύχης και υποβαθμίζονται.

Κι έρχεται ο πυροβολισμός, ο θάνατος. Ακραία έκφραση και φυσική συνέπεια μιας κοινωνίας «πυροβολημένων».
Πολλαπλά πυροβολημένα και τα παιδιά εδώ και καιρό, ξεσπούν, τα σπάνε. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από στοργή, έχουν ανάγκη από φροντίδα.
Δίχως την αυτοαναίρεση όλων μας, αν δεν γίνουμε λιγότερο ιδιώτες, αλλαζόνες, ξερόλες, ανταγωνιστές, το δράμα θα επανέλθει και θα κορυφωθεί. Νέοι επικίνδυνοι «σωτήρες» καιροφυλακτούν, νέες καταστροφές θα επέλθουν.

Μόνη λύση: Η άμεση μαζική συλλογική πολιτική παρέμβαση των λιγότερο ιδιοτελών, αδογμάτιστων, δημιουργικών πολιτών. Οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδείξει λίγο ως πολύ όλες την ιδιοτελή αφασία τους. Μπορεί κάποιες από αυτές να ακολουθήσουν, να συμμετέχουν, μα είναι ανίκανες να ηγηθούν. Όλα είναι ανάγκη να τα αλλάξουμε. Και πριν από όλα την ψευδαίσθηση πως τα ξέρουμε όλα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Αρετή, τόλμη, όχι ως σχήματα λόγου, αλλά ως επίπονη κι επίμονη, σεμνή, αυτοθυσιαστική πράξη.

Γνωστή από παλιά η ένσταση: «Μα αυτά δεν γίνονται» ή «Ποιός θα τα κάνει;».
Με αυτή τη νοοτροπία είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα γίνει το «Έλα να δείς».
Κάθε πολίτης ας αναμετρηθεί με τη συνείδησή του και την επιθυμία του.

Δημήτρης Κουμάνταρος
http://kanenaskathenas.wordpress.com/

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975. Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.

Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.

Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.

Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.

Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.

Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.

Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.

Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους. Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν. Επιρρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας. Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω οπαδικής στράτευσης.

Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων. Έχουμε παράδοση ως λαός σε αυτό. Παράδοση που έχει ενισχυθεί κατά κόρον από το διαίρει και βασίλευε ξένων μεγάλων δυνάμεων. Παράδοση που διαιωνίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ. Ο κάθε ένας μας και η κάθε μία μας τα ξέρει όλα, όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μας και είναι και ηλίθιοι. Το «διαφωνώ» πριν καν ακούσεις τι λέει ο άλλος, έχει γίνει εθνικό μοτίβο. Η επιθυμία σύνθεσης είναι καθολικά απούσα, όπως και της πράξης. Βαδίζουμε συλλογικά στον κατήφορο, αισθανόμενοι ατομικά δικαιωμένοι.

.......................

Υπάρχουν στη χώρα πολλοί πολίτες, κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, που δεν θέλουν να «τ' αρπάξουν», να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Που δεν είναι ούτε θέλουν νάναι οπαδοί. Που ανησυχούν και θα ήθελαν να ζούν μέσα σε ένα πιό αρμονικό, δημιουργικό, δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον. Που δεν έχουν εμφυλιοπολεμική διάθεση, δεν τα ρίχουν μόνο στους άλλους, συναισθάνονται και τη δική τους ευθύνη. Αυτοί οι πολίτες αν και είναι πολλοί, εν δυνάμει ακόμα πιο πολλοί, έχουν δυσανάλογα μικρή δημόσια φωνή. Δεν τους «παίζουν» ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα κόμματα. Και οι ίδιοι είναι ταλαντευόμενοι, επηρεάζονται από το γενικότερο δημόσιο κλίμα. Κατακερματισμένοι, συγχυσμένοι, αμήχανοι, συχνά ιδιωτεύοντες αλλά και οι ίδιοι ανταγωνιστικά δογματίζοντες.

Η ενωτική κοινωνική και πολιτική δραστηριοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού τέτοιων πολιτών και προ πάντων των δίκαια εξεγερμένων νέων, με δημιουργική, αφανάτιστη, συνεργατική διάθεση και αίσθηση συνευθύνης, είναι η μόνη ελπίδα για μια μεγάλη στροφή, που έχει ανάγκη η χώρα.

Στροφή επανίδρυσης του κράτους, πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης της κοινωνίας. Πως αλλιώς; Μακριά από ρεμούλες και λαμογιές. Από εξουσιομανία και διάθεση αλληλοεξόντωσης. Από ανούσιες κοκορομαχίες, κάθετες διαφωνίες και οριζόντιες απραξίες. Από δημαγωγίες, αφορισμούς, προχειρότητες, επιρρήψεις των ευθυνών πάντα στους άλλους.

Δημήτρης Κουμάνταρος

Ολοκληρο το κειμενο-επιστολη στο μπλογκ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ http://kanenaskathenas.wordpress.com/.

...αφού την τύχη μου σιχτίρισα, πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα. / Ελυτης

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα

βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα
τα «ζόρικα» που λεν αμέσως τα 'νιωσα.

Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου

και πεντακόσιους τρεις κατά συνέχεια
μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια.

Δύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
και να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα.

Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
που μήτε ο ίδιος δεν τον αντελήφθηκα.

Ώσπου μια μέρα το 'φερε η περίσταση
κι αγάπησα χωρίς καμιάν αντίσταση

αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα

πρώτον διότι κυνηγούσα το Άπιαστο
και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος Άμοιαστο.

Εφ' ω και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα.

Ελυτης

Η τρομοκρατία της αλήθειας τρομοκρατεί τους τρομοκράτες-εξουσιαστές και είναι η μόνη που ωφελεί τις κοινωνίες και τους λαούς.

Το νέο ΡΕΣΑΛΤΟ: η τρομοκρατία της αλήθειας

Οι ιμπεριαλιστές αυτοκράτορες της υφηλίου πλειοδοτούν σε κτηνωδία και σε πεισματωμένο κυνισμό από όλους τους προκατόχους τους. Ιδιαίτερα σήμερα, που παρακμάζουν και καταρρέουν, για να υπερασπίσουν τα άγια των αγίων τους: το κέρδος και το παγκόσμιο μονοπώλιο της εξουσίας τους, θα χρησιμοποιήσουν δόντια και νύχια, θα βάλουν σε ενέργεια στο μάξιμουμ ψυχρά και αμείλικτα κάθε τρομοκρατική μέθοδο, θα εξαπολύσουν τον ουρανό και την κόλαση εναντίον των εθνών και των λαών, θα μεταβάλλουν ακόμα και χώρες σε καπνίζοντα ερείπια... Οι πολεμικές επιθέσεις εναντίον των Παλαιστινίων εντάσσονται μέσα σε αυτή την πλανητική ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και αποτελούν το πλέον μακάβριο έργο της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και του κτηνώδους κυνισμού.

Αλλά και αυτά που ζήσαμε στην Ελλάδα, τον τελευταίο μήνα του 2008, με την τρομοκρατία των κουκουλοφόρων, των πυροψυχώσεων και του θεάματος, τα οποία τα βάπτισαν, οι καθεστωτικοί μηχανισμοί και οι υπόδουλοι «στοχαστές», «κοινωνική εξέγερση», αποτελούν ένα κομμάτι από το παζλ του ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού πολέμου.

ΟΙ αυτοκράτορες του πλανήτη είναι αδίστακτοι προκειμένου να υπερασπίσουν την αποκλειστικότητα και το ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ της εξουσίας τους. Είναι αδίστακτοι, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Αντίθετα είναι πολύ ευάλωτοι και σε πορεία ταχείας πτώσης, όταν τα μόνα μέσα που χρησιμοποιούν είναι ο πόλεμος και η τρομοκρατία.

Το έμβλημά μας είναι:

Η τρομοκρατία της αλήθειας τρομοκρατεί του τρομοκράτες-εξουσιαστές και είναι η μόνη που ωφελεί τις κοινωνίες και τους λαούς.

Περιοδικο ΡΕΣΑΛΤΟ

“Crisis is the time when the old is dead, but the new cannot be born” – Antonio Gramsci

“Όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις, χρησιμοποίησέ τα όπως έρχονται” Αριστοτέλης

Φωτιά στο επίχρυσο κουτάλι

Μια ολόκληρη κουλτούρα, η κουλτούρα της καταναλωτικής βουλιμίας, της επίδειξης, της ιδιώτευσης και του «να καλοπερνάμε πλήττοντας με στιλ», η κουλτούρα της λογοτεχνίας δωματίου, των μαμάδων βορείων προαστίων και της μεταμοντέρνας διανοητικής ταχυδακτυλουργίας, η κουλτούρα του φανταχτερού τίποτα πνέει τα λοίσθια. Οι άνθρωποι αρχίζουν να βγαίνουν από το επίχρυσο κουκούλι τους, να διασταυρώνουν τα βλέμματά τους και να ανακαλύπτουν σ΄ αυτά κοινές αγωνίες απέναντι σε μια πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούν πια να κρυφτούν.

του Δημοσθένη Κούρτοβικ, Τα νέα

΄΄Ποτέ μην τα βάζεις με έναν βλάκα....θα σε ρίξει στο επίπεδο του και μετά θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας!!!΄΄

Tου...σηκώνεται του γάϊδαρου όταν είναι να πεθάνει!


Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,
Που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
Κι ας είμαι κι ένα ταπεινό λυχνάρι.

Γ. Δροσίνης

Επαγγελματίας πολεμιστής, ενάντια στον πόλεμο…/ Μ. Ρασουλης

Αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι μια μικρογραφία αυτού που θα συμβεί σε πλανητική κλίμακα.

Καλύτερα Αλαντίν Παρά Μουτζαχεντίν.



Γάζα: Φτάσαμε στο χείριστο

Αυτές τις μέρες πιέζομαι απ΄όλους και όλα να τοποθετηθώ για τα τεκταινόμενα στη Γάζα. Οι λέξεις χάος, κόλαση, τραγωδία, είναι ρηχές για να εκφράσουν την απόλυτη δυστυχία που εξαχρειώνει το ανθρώπινο στοιχείο. Ματώνει η καρδιά, βουρκώνουν τα μάτια να βλέπεις τα νεκρά παιδιά.

Παρόλα αυτά αποφεύγω να υπογράψω κείμενα που, εν ολίγοις, καθορίζουν και χαρακτηρίζουν αυτούς ως καλούς, εκείνους ως κακούς. Και που, κατά τη γνώμη μου, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Οι απόψεις μου ηττήθησαν, άρα οι κρατούσες ιδέες εδώ και δεκαετίες οδήγησαν στην κόλαση, στην τραγωδία, στο χάος.

Η ασύστολη επανάληψη κλισέ δεν είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. Η συγκίνηση δεν είναι πάντα ο καλύτερος και και πιο έξυπνος παράγοντας για να λυθεί το Μεσανατολικό. Οι δικές μου παράξενες ιδέες και προσεγγίσεις -όσο περνά ο καιρός συγκρούομαι ακόμη πιο πολύ- είναι οι πιο ρεαλιστικές, μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Φτάνει να γίνουν κατανοητές και να νικήσουν τη στατικότητα στα μυαλά των ανθρώπων εκεί και παντού.

Κάνω προσπάθεια εδώ και επτά χρόνια, εκ του συστάδην, εκεί, στο μάτι του κυκλώνα, και στη φωλιά του κούκου, προσπαθώντας να επηρεάσω τα φαντασιακά των δύο λαών, μέσα στην παγκόσμια δυναμική και την κοσμογονία που βιώνουμε και που ο καθημερινός άνθρωπος και οι εκάστοτε εκφραστές του ξεχνούν, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, επομένως έχω μια προσωπική γνώμη και θεωρία, την οποία καταγράφω σε βιβλία, εκπομπές, αλλά και πάλι όχι μόνο δε γίνομαι αντιληπτός, αλλά και , δυστυχώς, σαμποτάρομαι από εχθρούς και φίλους, που ηδονίζονται μέσα στο συγκινησιασμό τους και την επιθετική άγνοιά τους. Αυτή η άγνοια κλωσά το αυγό του φιδιού. Το Μεσανατολικό δεν είναι ένα τοπικό ζήτημα. Είμαστε όλοι αναστατωμένοι κι όμηροι ενός εν δυνάμει γενικευμένου μακελειού με τον τίτλο: Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση και μια πλανητική διάλυση όποιος σκέφτεται με τον κλισέ τρόπο που ήταν της μόδας πριν 100 ή 50 ή 10 ή 2 χρόνια, είναι οπαδός του Τραγέλαφου αλλά και γιος της καταστροφής.

Αν πω, π.χ., η Γάζα είναι ηρωική πόλη και τη διεκδικώ, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Όταν, όμως, κάποιος πάει στα μουσεία του Ισραήλ, θα δει θησαυρούς από ένα μεγάλο πολιτισμό, αυτό των Φιλισταίων (Παλαιστινίων) για τον οποίο η διαβόητη Χαμάς δε δίνει δυάρα, όπως δε δίνει στο ιστορικό βάθος του τίτλου "Παλαιστίνιος", μιας και είναι το απόλυτο παράγωγο του πιο σεχταριστικού θεοκρατισμού, με την απόλυτη σύγχυση και θράσος και ναρκισσισμό με τον οποίο κραυγάζει: Αλλάχ Αγκματάρ (ο Θεός είναι μεγάλος), κατηγορώντας άπαντες ως άπιστους και ως άξιους αφανισμού, ταυτιζόμενη ωραία - ωραία με τον Τζορτζ Μπους, ο οποίος εξεστόμισε το ανεξίτηλο: "Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας".

Αυτό είναι το παράξενο.

α) Η Χαμάς καταστρατηγεί το πολιτισμικό βάθος του ονόματος και του πολιτισμού των Φιλισταίων, που παρεμπιπτόντως ήταν κρητικό φύλο μιας και ο Γιάσερ Αραφάτ διαβεβαίωσε δημόσια την κρητική καταγωγή των Φιλισταίων-Παλαιστινίων.

β) Η Χαμάς υιοθετεί τη σκοτεινή ιδεολογία των εχθρών της(Μπους κ.λπ.) που και η ίδια συγκροτεί ένα μείγμα σταλινισμού και θεοκρατισμού.

Μακάρι να μ' αφήνανε αμφότεροι να παραμείνω στη Γάζα κι αφού καρφώσω το κρατικό λάβαρο σ' ένα ψηλό σημείο, να τους "κατασκευάσω" ένα φαντασιακό της προκοπής. Το ίδιο προσπάθησα και προσπαθώ στο Ισραήλ.

Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει κάπου ότι το αυθεντικό εβραϊκό πνεύμα είναι οικουμενικό αλλ' όποτε οι εβραίοι προσπαθούν να φτιάξουν ένα κράτος αντιφάσκουν με τον εαυτό τους και αποτυχαίνουν. Φανταστείτε ότι στο Ισραήλ υπάρχουν ομάδες νεαρών εβραίων-ναζί, που συλλαμβάνονται κάθε τόσο, αφού παρελαύνουν με σβάστικες και χιτλερικά σήματα. Το Ισραήλ πάσχει από τις αντιθέσεις του και τις αντιφάσεις του. Γιατί του χρειάζεται ένας αλχημικός τρόπος ν' αλλάξει το DNA του φαντασιακού τους, μαζί και των Παλαιστινίων για μια νέα επίγνωση. Κι αυτό μπορώ να το κάνω εγώ, για φι χι ψι λόγους.

Τα τραγούδια που έγραψα με το Γιεχούδα Πόλικερ στο Τελ Αβίβ (φέτος γιορτάζει τα 90 χρόνια από την ίδρυσή του) είναι ένα μικρό δείγμα γραφής. Εδώ καταποντίστηκε. Εκεί, όμως, άνοιξε αρκετά διαφράγματα και δημιούργησε μια μικρή προϋπόθεση για μένα, να εξακολουθώ να δουλεύω βάσει της κοσμοθεωρίας μου ότι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι (βλέπε βιβλίο μου: Οι Εβραίοι Είναι Έλληνες-Κρήτες - Καλύτερα Αλαντίν Παρά Μουτζαχεντίν, εκδόσεις Κάκτος) έχουν καταγωγή την Κρήτη, έναν τόπο με διαφορετικό στιλ πολιτισμού στο πάλαι ποτέ.

Η βάσις και η μήτρα όλων των πολιτισμών και μη με κατηγορήσετε για σωβινιστή. Ξέρω τι λέω. Τουναντίον. Το μοντέλο της Κνωσού ήταν οικουμενικό, λόγω της εξωστρέφειάς του, που οφείλονταν στη θαλασσοπόρα υφή του μοντέλου αυτού.

Είμαι υπέρ της Ευρώπης, όχι με τη συλλογική έννοια του όρου. Είμαι επαγγελματίας πολεμιστής, ενάντια στον πόλεμο. Ο κοσμάκης πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό. Αυτοί είναι το κακό. Μ΄αυτά και μ΄αυτά πάμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και δε μας συμφέρει. Αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι μια μικρογραφία αυτού που θα συμβεί σε πλανητική κλίμακα.
Εύχομαι το παρόν κειμενάκι να γίνει έναυσμα για νέες, φρέσκες, πιο αυθεντικές σκέψεις για τα τρέχοντα.

Εγώ φεύγω για μια βδομάδα στο Ισραήλ, να δω Εβραίους και Παλαιστίνιους φίλους μου. Θα σας ενημερώσω και αντάμα θα κάνομε προσπάθεια προς το βάθος και το ύψος των περιστάσεων, αφού καταχτήσομε το πλάτος τους. Καλή χρονιά.

ΥΓ. Ακούτε και καμιά φορά την ραδιοφωνικη εκπομπή μου "It's All Greek To Me", στον 105,8 (Θεσσαλονίκη στους 88), Κυριακή, στις 4 το απόγευμα, μετά τις ειδήσεις.

Manolis Rasoulis blog / Ειρήνη Ημίν
Κυριακή, Δεκέμβριος 21, 2008