Βαδιζουμε στο σκοταδι και ψαχνουμε ψηλαφωντας…

Οταν βαδιζεις στο σκοταδι,
ειναι ανωφελο να κρατας ενα φαναρι το φως του οποιου δεν φεγγει,
γιατι το καθε βημα σου θαναι ενας δισταγμος στο αγνωστο,
οπου καθε χαλικακι στο δρομο,
μπορει να σε κανει να σκονταψεις η να παραπατησεις.

Το παραμικρο εμποδιο,
μπορει να σε κανει να τα παρατησεις και να εγκαταλειψεις το ταξιδι,
να δοκιμασεις ισως καποιον αλλο δρομο.

Φτιαξε λοιπον ενα φαναρι,
το φως του οποιου φεγγει ολοκαθαρα ,
ωστε ο δρομος που εχεις κανει ναναι ορατος και χαραγμενος.

Κι ο δρομος που βρισκεται μπροστα,
να μη φοβιζει αυτους που σε ακολουθουν να τον βαδισουν με σιγουρια,
βλεποντας με το φως της δαδας που εχεις αφησει.

Γιατι αυτοι που βαδιζουν αυτο το δρομο δεν πρεπει να πηγαινουν στα τυφλα,
οταν το φως μπορει να τους βοηθησει να καταλαβουν,
οτι ο δρομος ειναι ομορφος
και τα βηματα που κανουν μπορουν να αποτελεσουν κι’ αυτα μια χορογραφια ομορφιας.

Γιατι αυτος ειναι ο δρομος της ομορφιας,
ο ομορφος δρομος ,
οπου ολοι οσοι θελουν μπορουν να χορεψουν την ομορφια γυρω απο τη δικη τους φωτια.

Αυτο που χρειαζονται για να φωτισουν το δρομο ειναι ενα φαναρι που φεγγει .
Φτιαξε λοιπον ένα,
αναψε το με τη δαδα που πηρες,
τη δαδα με τις οκτω ακτινες, που φωτιζει τις οκτω διαστασεις.
Φτιαξε ένα,
γινε ενας ηλιος.


Kenneth Meadows / Shamanic experience