Καθώς πλησιάζει η τελευταία μου πνοή, συχνά φαντάζομαι μια τελευταία φάρσα.
Καλώ από τους παλιούς μου φίλους εκείνους που είναι ορκισμένοι άθεοι, σαν κι εμένα. Τεθλιμμένοι, παίρνουν θέση γύρω από το κρεβάτι μου. Τότε καταφθάνει ένας ιερέας, που τον έχω καλέσει εγώ. Προς μεγάλο σκανδαλισμό των φίλων μου εξομολογούμαι, ζητάω άφεση των αμαρτιών μου και δέχομαι την τελευταία μετάληψη. Υστερα γυρίζω στο πλάι και πεθαίνω.
Αλλά βρίσκει άραγε κανείς τη δύναμη να αστειευτεί εκείνη τη στιγμή?
ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ
.
2 σχόλια:
¨ορκισμένοι άθεοι, σαν κι εμένα¨
δεν παύει κάθε φορά να με εκπλήσσει όταν το ακούω από τον εκάστοτε άνθρωπο...
-ωστόσο σαν να το ξανασκέφτεται ο Μπουνιουέλ-
ειρηνικά να πορεύεσαι φίλε μου συνοδοιπόρε
Σ΄ευχαριστω. Ευχομαι να εχεις μια πολυ ομορφη βραδια γεματη φως υψηλων δονησεων :)
Δημοσίευση σχολίου