ΑΡΓΕΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2018! ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΑ!!!
Έρχεται ο Αντίχριστος. Δηλαδή ο άρχων του κακού, ε; Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι, αφού το κακό εκπροσωπείται ΗΔΗ.
Μια ματιά να ρίξεις γύρω έτσι στη τύχη, δεν έχεις παρά να διαλέξεις:
Παιδεραστές, μανιακοί δολοφόνοι, πουλημένοι πολιτικοί, διεστραμένοι ιερωμένοι, βασανιστές, κτηνάνθρωποι, βιαστές, ηγέτες που ονειρεύονται να κάνουν σκόνη το κόσμο, επιστήμονες που κατακρεουργούν ζωάκια να δουν πόσο πονάνε, πατεράδες που γαμάνε τα παιδιά τους, μανάδες που εκδίδουν τις κόρες τους, εξουσιαστές του υποκόσμου, έμποροι ναρκωτικών, φανατισμένοι ρατσιστές, δουλέμποροι, αιματοχαρείς καραβανάδες, καριόλες που πηδιούνται με κάτι χούφταλα, πουρούδες που πηδιούνται με αγοράκια, μανάδες που πετάνε τα μωρά στα σκουπίδια, ξελιγωμένοι που στήνονται σε μπουδέλα να βγάλουν τις ανωμαλίες τους, λαλημένοι θρησκόληπτοι που αυτοκτονούν μαζί με τα παιδιά τους, συγκεντρώσεις μαγείας με κοκοράκια και μωράκια σφαγμένα, ψυχωτικοί που μπουκάρουν και θερίζουν σχολεία, επιδειξίες που τα μοστράρουν στα μωρά στις πλατείες, πουσταράδες που πηδάνε αγοράκια , μαλακοκέφαλοι που τη παίζουν καθώς βλέπουν κοριτσάκια να τα ξεσκίζουν, κανίβαλοι, κοπρολάγνοι, νεκρόφιλοι, σαδομαζόχες, παιδιά που μπορούν να σκοτώσουν τη γριά τους για ένα ψωροδιαμέρισμα, γιατροί που σ’αφήνουν ανοιγμένο μέχρι να τ’ακουμπήσεις, ολόκληρες κυβερνήσεις διεφθαρμένες, μισάνθρωποι κάθε συναφιού εξουσιαστές, και χρήμα να ρέει άφθονο στα μυαλά στις ψυχές να κολλάει σα σορόπι και να καυλώνουν τα ανθρωπάρια τα φουσκωμένα με τον αρωστημένο εγωισμό τους που ζουν υπάρχουν αναπνέουν με όνειρο να γαμήσουν τους πάντες με υπέρτατο άχτι τους, αιώνιο, το θάνατο που ακόμα τους της σκαπουλάρει ο άτιμος και είναι το μόνο τους πρόβλημα τελικά!!!!!
Μόνο πρόβλημα της ανθρωπότητας η αθανασία. Να τρώω, να χέζω να γαμάω στην αιωνιότητα. Γιατί να μένουν οι νέοι οι καριόληδες πίσω από μένα κι εγώ να γίνομαι χώμα!
Για να καταλάβω...αν αυτοί είναι τα δευτεροκλασάτα της κόλασης, ε τότε ναι, ο μεγάλος πρέπει να 'ναι "πανέμορφο πλάσμα", που λέει κι Μάξιμος. Γιατί τόσους αιώνες φτιάχνει δέρμα στη ξάπλα. Δε χρειάζεται να κάνει τίποτα. Οι δούλοι του κάναν πιο πολλά ακόμα κι από αυτά που έγραφε το συμβόλαιο!
Τώρα θα μου πεις, "καλά εγώ δεν ανήκω στις παραπάνω κατηγορίες της κόλασης τι φταίω";
Φταις ρε φίλε, γιατί εσύ κι εγώ ανήκουμε στη πιο γλοιώδη κατηγορία.
ΣΤΟΥΣ ΜΑΤΑΚΗΔΕΣ!
Και στη πιο πουλημένη κατηγορία.
ΤΟΥΣ ΔΕΙΛΟΥΣ!
Βλέπουμε και το βουλώνουμε και ανάβουμε στο κεράκι μας , το παίζουμε Πιλάτοι, κρυβόμαστε στο σπιτάκι μας, στο φαγάκι μας, στη παρείτσα μας στη τηλεορασούλα μας, στη δουλίτσα μας, στον αντρούλη μας, στη γυναικούλα μας, στο αυτοκινητάκι μας, στη ταβερνούλα μας.
Εκείνοι είναι οι κτηνάνθρωποι κι εμείς οι άρχοντες των υποκοριστικών.
Οι χαφιέδες του Θεού:
"Οχι εγώ! Να, να θεούλη μου εκείνος το έκανε. Εγώ σε σένα...μια λαμπάδα ΝΑ!!!"
Συμπέρασμα;
Οι μισοί γαμάνε στο όνομα της θρησκείας και οι άλλοι μισοί τη δωροδοκούν.
Αχ και να 'χε δίκιο ο γενειοφόρος αυτόκλητος προφήτης!!!
Να 'ρχόταν ένας οτιδήποτε και ν’ άρχιζε να κόβει κώλους αβλεπί!!!
Και μάλιστα έχω και ιδέες να του δώσω πολλές η πρώτη φυσικά η κλασσική. Ολοι στο λάκκο με τα σκατά και τα κεφάλια μέσα!!!!
Ρε πατριώτες, μια απορία έχω ταπεινή. Αν όπως λέτε κεντρική ιδέα της χριστιανικής θρησκείας είναι η φράση "αγαπάτε αλλήλους" πού στο διάολο (συγνώμη αφεντικό για την επίκληση) βγάλατε το συμπέρασμα ότι είστε χριστιανοί; Πού στο διάολο;
(Δε το λέω τρίτη φορά, γιατί στη τρίτη έρχεται...!)
Γαβριάς-Λοβοτομη η Θανατος,
lovotomi.blogspot.com
Όλα αυτά τα πράγματα ίσως να ακούγονται κάπως απαισιόδοξα και σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για να μας φτιάξουν το κέφι, όμως για να αισθανθεί κανείς την ανάγκη να δώσει μία σκληρή μάχη και μάλιστα να επιμείνει σε αυτήν μέχρι της τελικής νίκης, είναι απαραίτητο να γνωρίσει πρώτα την αθλιότητα που επικρατεί μέσα του και γύρο του και μάλιστα σε όλο της το μεγαλείο. Όλη αυτή η κατάσταση, την οποία απλά σκιαγραφήσαμε μέχρις αυτού του σημείου, είναι αυτή που στα πνευματικά κείμενα χαρακτηρίζεται με ονόματα όπως διάβολος, αντίχριστος, δράκος της αβύσσου κ.λ.π.
«Όπως πολύ λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ο αντίχριστος, δεν είναι κάποια μεμονωμένη οντότητα η οποία είτε εμφανίστηκε ή που αναμένεται να εμφανισθεί σε κάποια πτυχή της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται για μια καθαρά συμβολική έκφραση εκείνων των πνευματικών δυνάμεων που συνιστούν την πλήρη αντίθεση προς τις πνευματικές δυνάμεις της ανιδιοτελούς αγάπης, της ταπεινότητας και της ευσπλαχνίας που αποτελούν τις βασικές χαρακτηριστικές δυνάμεις του Πνεύματος του Χριστού και που δεν μπορεί να είναι άλλες από την εγωπάθεια, την έπαρση και όλα τα παράγωγά τους.
Βέβαια, στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας εμφανίσθηκαν πάρα πολλά άτομα που θα μπορούσαν δικαίως να χαρακτηρισθούν ως φορείς και εκφραστές του πνεύματος του αντίχριστου, όμως αυτό δεν αποτελεί παρά μόνον μεμονωμένες ανθρώπινες περιπτώσεις.
Εκείνο που εννοεί η αποκάλυψη του Ιωάννη, σε ότι αφορά τον ερχομό του αντίχριστου, σημειοδοτεί την αποδοχή του αντιχριστικού πνεύματος σε συλλογικό επίπεδο και που σαν συνέπεια χαρακτηρίζει την κοινωνική νοοτροπία μιας ολόκληρης εποχής. Όποιος δέχεται να δει με θάρρος τόσο τον εαυτό του όσο και την κοινωνική νοοτροπία του κόσμου στον οποίο ζούμε, σίγουρα δεν θα έχει πια καμία αμφιβολία για τα σημάδια του καιρού μας τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο».
Τι είναι λοιπόν εκείνο που αλλάζει στον άνθρωπο που νίκησε την εγωπάθειά του; Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει κατ’ αρχάς να συλλογιστούμε πως αναπτύσσεται στον άνθρωπο η εγωπάθεια; Αν κανείς ακολούθησε προσεκτικά, τους συλλογισμούς που κάναμε μέχρι σε αυτό το σημείο, θα ανακαλύψει με μεγάλη ευκολία ότι το λάθος εισέρχεται στη φύση του ανθρώπου όταν συνηθίζει στην ιδέα του να καλύπτει τις ψυχικές ανάγκες του με εξωτερικό και εφήμερο τρόπο. Όταν προσπαθεί δηλαδή να αντλήσει, τόσο την παρηγοριά όσο και την ευχαρίστηση, από πηγές που βρίσκονται έξω από τον εαυτό του!
Ίσως να αναρωτηθεί κανείς:
μα πως μπορώ να αντλήσω από τον εαυτό μου κάτι που δεν έχω; Πως μπορώ να αντλήσω από τον εαυτό μου κάτι για το οποίο ακριβώς αισθάνομαι μέσα μου την έλλειψη και γι’ αυτό και στρέφομαι προς τα έξω, δηλαδή σε πυγές πέρα από τον εαυτό μου;
Αυτή είναι η μεγάλη Αδαμική πλάνη!
Ο άνθρωπος που σκέφτεται με αυτό το τρόπο δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ότι μέσα του υπάρχει το πνεύμα του Θεού! Και τι είναι εκείνο που είναι αδύνατο για το θεϊκό Πνεύμα, αν του το ζητήσουμε;
Τι απάντησε ο Ιησούς σε εκείνο τον διάβολο που του είπε:
Ματθ. 4:3-4
3. Και αφού ήρθε σ' αυτόν ο πειράζων, είπε: Αν είσαι Υιός τού Θεού, πες αυτές οι πέτρες να γίνουν ψωμιά.
4. Και εκείνος απαντώντας είπε: Είναι γραμμένο: «Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα τού Θεού».
Ποίο είναι το μεγάλο υπονοούμενο σε αυτά τα λίγα λόγια του Κυρίου;
Τι είναι εκείνο που είχε υπ’ όψιν Του, ο Κύριος, λέγοντας αυτό το πράγμα; Και πραγματικά, γιατί να μην εφαρμόσει στον εαυτό Του την καθ’ όλα σωστή λογική που λεει ότι όταν το σώμα πεινάει σημαίνει ότι χρειάζεται τροφή, πράγμα που είναι απολύτως απαραίτητο για τη βιολογική διατήρησή του;
Η ανθρώπινη πλευρά του Ιησού στηρίζει αυτή την ατράνταχτη λογική της, πάνω στο ότι λαμβάνει υπόψη της και τις δύο πλευρές του ανθρώπου, δηλαδή τόσο τη βιολογική όσο και την πνευματική. Επίσης λαμβάνει υπ’ όψιν της ότι ο κύριος σκοπός της ενσωμάτωσης, εδώ στη Γη, είναι να συνδεθεί ο άνθρωπος με το Πνεύμα του Θεού και μάλιστα με προσωπική πρωτοβουλία του ανθρώπου.
Και έτσι, λεει ο Ιησούς στον διάβολο:
Ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι απλά και μόνο να διατηρήσει σε τάξη την πρόσκαιρη πλευρά του εαυτού του, αλλά ο κύριος σκοπός του είναι να γίνει ένα με το Πνεύμα του Θεού (διότι, ο Λόγος του Θεού είναι η έκφραση της εσώτερης φύσης του ίδιου του Θεού).
Γι’ αυτό νηστεύω το πρόσκαιρο ώστε να επιτευχθεί η ολοκληρωτική ένωση με το αιώνιο.
Με αυτή τη σκηνή από τη γήινη πορεία του Κυρίου γίνεται φανερό και ποιος είναι τελικά ο διάβολος που προσπαθεί να ανατρέψει την πορεία της ζωής μας με σκοπό να αποτύχουμε στο βασικό σκοπό της.
Ο διάβολος είναι εκείνο το μέρος του εαυτού μας που αποδέχεται τον πρόσκαιρο κόσμο ως στόχο της ζωής μας. Δηλαδή, ο διάβολος είναι ο ίδιος μας ο νους όταν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τον αιώνιο σκοπό της ζωής μας και γι’ αυτό αντιμάχεται το Λόγο του Θεού πιστεύοντας ότι ξέρει καλύτερα ποια είναι η πρέπουσα πορεία.
Αυτό δεν είναι που οδήγησε και τον Αδάμ στην πτώση του;
Γι’ αυτό νηστεύω το πρόσκαιρο ώστε να επιτευχθεί η ολοκληρωτική ένωση με το αιώνιο.
Με αυτή τη σκηνή από τη γήινη πορεία του Κυρίου γίνεται φανερό και ποιος είναι τελικά ο διάβολος που προσπαθεί να ανατρέψει την πορεία της ζωής μας με σκοπό να αποτύχουμε στο βασικό σκοπό της.
Ο διάβολος είναι εκείνο το μέρος του εαυτού μας που αποδέχεται τον πρόσκαιρο κόσμο ως στόχο της ζωής μας. Δηλαδή, ο διάβολος είναι ο ίδιος μας ο νους όταν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τον αιώνιο σκοπό της ζωής μας και γι’ αυτό αντιμάχεται το Λόγο του Θεού πιστεύοντας ότι ξέρει καλύτερα ποια είναι η πρέπουσα πορεία.
Αυτό δεν είναι που οδήγησε και τον Αδάμ στην πτώση του;
Ως γνωστό, ο Αδάμ, παρασύρθηκε από τον λεγόμενο όφι. Δηλαδή από την υλική–πρόσκαιρη σκοπιά θεώρησις της ζωής. «Το φίδι είναι ένα ων που σέρνεται με τη κοιλιά στη Γη. Γι’ αυτό είναι ένα τέλειο σύμβολο και χρησιμοποιείται, από τον σοφό Μωϋσή, πολύ πετυχημένα για να συμβολίσει εκείνη τη στάση στο νου του ανθρώπου η οποία σέρνεται στη Γη. Δηλαδή εκείνη του στάση του νου που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τίποτε άλλο παρά μόνο την υλική πλευρά των πραγμάτων».
Με αυτή την εικόνα, ο Μωϋσής θέλει να πει ότι, ο Αδάμ, πίστεψε τελικά ότι γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον ίδιο τον Θεό «δηλαδή την πνευματική και γι’ αυτό ολιστική θεώρηση των πραγμάτων» τι είναι το σωστό νόημα της ζωής. Έτσι είναι φυσικό λοιπόν, στη συνέχεια, ακολουθώντας τη πορεία ζωής που προκύπτει από αυτή τη νοοτροπία, ο Αδάμ, να βρίσκεται γυμνός ενώπιον του Θεού. Δηλαδή στερημένος σε πράξεις υπακοής προς τον αιώνιο σκοπό της ζωής, πράγμα που για τους λόγους που αναπτύξαμε στα περί εγωπάθειας, τον εξέβαλε από την παραδείσια αντίληψη της ζωής.
«Ο παράδεισος δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως ένα ωραίο μέρος κατοικίας, που υπήρξε κάποτε στη Γη μας, αλλά ως μια συνειδησιακή κατάσταση και συγκεκριμένα πρόκειται για τη κατάσταση όπου ο άνθρωπος έχοντας επιτύχει και το δεύτερο βαθμό πνευματικής αναγέννησης της ψυχής του (τη φώτιση) είναι φυσικό να μπορεί να ακούει το Λόγο του Θεού μέσα στη καρδιά του».
http://theinnerword.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου