Ο λογος του Αντώνη Σαμαράκη την ημέρα που ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, το 1994:
"Αξιότιμοι νεκροί, νεκροί ακροατές μου σε αυτή εδώ την αίθουσα τελετών,
με παρακολουθείτε βλέπω με νεκρική σιγή πράγμα απόλυτα φυσικό αφού είστε νεκροί, νεκροί άλλοι στον πόλεμο κι άλλοι σε εμφύλιο σπαραγμό.
Αξιότιμοι ακροατές μου εσείς που αντικρίζω τώρα εδώ και που σας οδήγησαν δεμένους με χειροπέδες και συνοδεία ενόπλων φρουρών και κάθεστε τόσο μα τόσο καθωσπρέπει όπως σας εκπαιδεύουν στα κελιά ολοκληρωτικών καθεστώτων,
αξιότιμοι ακροατές μου ζωντανοί νεκροί από την πείνα στην Αιθιοπία, στη Σομαλία, στο Μπαγκλαντές, με όλα αυτά τα δυνατά φώτα στην αίθουσα, δεν μπορώ να δω καθαρά τα δικά σας νυχτωμένα μάτια.
Ε λοιπόν δεν θα ήταν παρανοϊκό ένας συγγραφέας σήμερα να εμφανίζεται ενώπιον ακροατηρίου με τέτοια σύνθεση που να εικονίζει την αποσύνθεση του δήθεν πολιτισμού μας;
Κι όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει εάν ο συγγραφέας ωσάν να μην τρέχει τίποτα απαγγέλει μπροστά σε ακροατήριο νεκρών σε πόλεμο και σε εμφύλιο σπαραγμό, σκλάβο ολοκληρωτικών καθεστώτων και ζωντανών νεκρών από την πείνα εν έτει 1994 μ.Χ.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει αν μια τέτοια φιλολογική βραδιά θεωρείται απόλυτα φυσιολογική στα πλαίσια μιας παρα φύσιν ανθρωπότητας, αυτό ακριβώς συμβαίνει αν ο συγγραφέας δεν έχει συνείδηση της ενοχής του για το κατάντημα του κόσμου μας και της ευθύνης που τον βαραίνει να αγωνίζεται ασταμάτητα μαζί με τους άλλους καθημερινούς ανθρώπους
γιατί έχουμε επιστρέψει στην εποχή των παγετώνων, των πνευματικών και ψυχικών παγετώνων.
Πήρε μια ανάσα -είχε ξεκινήσει την ομιλία του με φόρα- στάθηκε για λίγο, περιεργάζεται τώρα το ακροατήριο.
Να χτυπήσω ξύλο, λέει από μέσα του: όλοι εδώ στη αίθουσα κάθε άλλο παρά νεκροί είναι, ούτε δεμένοι με χειροπέδες, ούτε εξαϋλωμένοι από την πείνα φαίνονται. Πώς την έπαθα έτσι, συλλογίζεται; Άλλα είχα σχεδιάσει να πω αρχίζοντας απόψε την ομιλία μου και άλλα μου βγήκαν. Θύμωσε πολύ με τον εαυτό του.
Τι σπαστικά πράγματα είναι αυτά που πέταξα ξαφνικά;
Πιάνει το μάτι του εκείνη την κυρία στην έβδομη όγδοη σειρά δεξιά του, έχει χλωμιάσει, κάνει αέρα με το χέρι της. "Ώρα να έχουμε καμιά λιποθυμία εξαιτίας μου".
Κι όμως τα είχε όλα προγραμματίσει τόσο σεμνά και σύμφωνα με τα καθιερωμένα.
Κύριοι υπουργοί, κύριε πρύτανη, κυρίες και κύριοι... Είχε σκεφτεί να ρωτήσει αν πρέπει να πει πρώτα τους υπουργούς ή τον πρύτανη... αλλά θα υπήρχαν στην πρώτη σειρά υπουργοί ή θα έκανε γκάφα; Κι όμως υπάρχουν... "
Πηγη: back-to-childhood.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου