Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να ξεψυχήσει, επειδή τα αιτήματά του θα μένουν ανεκπλήρωτα. Δεν ανέτρεψε καθεστώτα, όμως εισήγαγε νέες μορφές αυτοοργάνωσης των ανθρώπων και συνέτεινε στη δημιουργία της ανώνυμης συλλογικότητας.
Μιας συλλογικότητας που αμφισβήτησε τόσο τη γραφειοκρατική οργάνωση της κοινωνίας στην οικονομία, την πολιτική, την εκπαίδευση, όσο και τις θεσμοθετημένες σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, των φύλων, ή ακόμη και μεταξύ γενεών. Η αμφισβήτηση της κοινωνικής ιεραρχίας, της κάθε είδους αυθεντίας και ο σεβασμός όλων ως ισότιμων συνομιλητών (ας θυμηθούμε το περίφημο σύνθημα «μιλάτε στους διπλανούς σας») αποτελεί το μέγα κληροδότημα του Μάη του '68.
Η αμφισβήτηση της δεκαετίας του '60 εξέφραζε το θυμό των νέων για το ότι οι αρχές που θα έπρεπε να διέπουν τις μεταπολεμικές κοινωνίες έμειναν στα χαρτιά. Γατί τόσο στο εσωτερικό των κρατών, παρά την οικονομική ανάπτυξη, οι ανισότητες υπήρχαν ενώ ο ψυχρός πόλεμος, η ισορροπία του τρόμου, οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων είχαν διαψεύσει τους πόθους και τις υποσχέσεις για ένα νέο σταθερό και ειρηνικό διεθνές σύστημα που θα έριχνε το βάρος του σε κοινωνικές ανάγκες.
Επίσης η δύναμη των κινημάτων αυτών μπορεί να μη δημιούργησε νέες πολιτικές καταστάσεις, αλλά συνέβαλε στην κατοχύρωση της έννοιας του κοινωνικού κράτους, ως κάτι αναγκαίου όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά για να μην κινδυνεύσει το πολιτικό σύστημα από διαμαρτυρίες που, όπως φάνηκε, μπορούν να έχουν ισχυρή δυναμική ακόμη και όταν ευρίσκονται εκτός του παραδοσιακού κομματικού συστήματος.
Και, τελικά, τι ισχυρότερο κίνητρο για τον εξανθρωπισμό κάθε εξουσίας από το φόβο ανεξέλεγκτων μη κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων που μπορεί να λάβουν υπερβολικές έστω μορφές, αλλά που υποδηλώνουν κάτι που καμιά εξουσία δεν πρέπει να ξεχνά; Οτι, δηλαδή, η δυσαρέσκεια των πολιτών και των λαών δεν προϋπολογίζεται σε εργαστήρια, ότι οι κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να μεταβληθούν σε φυσικά φαινόμενα. Και, τότε, καμιά εξουσία δεν θέλει να είναι στο διάβα τους!Πολύ σημαντικότερη, ίσως, όμως, απ' όλα, υπήρξε η απελευθέρωση της δημιουργικής ικανότητας των ανθρώπων που τους επέτρεψε να φανταστούν έναν διαφορετικό κόσμο.
«Ο Μάης του '68 όπως τον έζησα»
του Κάρολου Παπούλια
http://www.enet.gr/
Μιας συλλογικότητας που αμφισβήτησε τόσο τη γραφειοκρατική οργάνωση της κοινωνίας στην οικονομία, την πολιτική, την εκπαίδευση, όσο και τις θεσμοθετημένες σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, των φύλων, ή ακόμη και μεταξύ γενεών. Η αμφισβήτηση της κοινωνικής ιεραρχίας, της κάθε είδους αυθεντίας και ο σεβασμός όλων ως ισότιμων συνομιλητών (ας θυμηθούμε το περίφημο σύνθημα «μιλάτε στους διπλανούς σας») αποτελεί το μέγα κληροδότημα του Μάη του '68.
Η αμφισβήτηση της δεκαετίας του '60 εξέφραζε το θυμό των νέων για το ότι οι αρχές που θα έπρεπε να διέπουν τις μεταπολεμικές κοινωνίες έμειναν στα χαρτιά. Γατί τόσο στο εσωτερικό των κρατών, παρά την οικονομική ανάπτυξη, οι ανισότητες υπήρχαν ενώ ο ψυχρός πόλεμος, η ισορροπία του τρόμου, οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων είχαν διαψεύσει τους πόθους και τις υποσχέσεις για ένα νέο σταθερό και ειρηνικό διεθνές σύστημα που θα έριχνε το βάρος του σε κοινωνικές ανάγκες.
Επίσης η δύναμη των κινημάτων αυτών μπορεί να μη δημιούργησε νέες πολιτικές καταστάσεις, αλλά συνέβαλε στην κατοχύρωση της έννοιας του κοινωνικού κράτους, ως κάτι αναγκαίου όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά για να μην κινδυνεύσει το πολιτικό σύστημα από διαμαρτυρίες που, όπως φάνηκε, μπορούν να έχουν ισχυρή δυναμική ακόμη και όταν ευρίσκονται εκτός του παραδοσιακού κομματικού συστήματος.
Και, τελικά, τι ισχυρότερο κίνητρο για τον εξανθρωπισμό κάθε εξουσίας από το φόβο ανεξέλεγκτων μη κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων που μπορεί να λάβουν υπερβολικές έστω μορφές, αλλά που υποδηλώνουν κάτι που καμιά εξουσία δεν πρέπει να ξεχνά; Οτι, δηλαδή, η δυσαρέσκεια των πολιτών και των λαών δεν προϋπολογίζεται σε εργαστήρια, ότι οι κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να μεταβληθούν σε φυσικά φαινόμενα. Και, τότε, καμιά εξουσία δεν θέλει να είναι στο διάβα τους!Πολύ σημαντικότερη, ίσως, όμως, απ' όλα, υπήρξε η απελευθέρωση της δημιουργικής ικανότητας των ανθρώπων που τους επέτρεψε να φανταστούν έναν διαφορετικό κόσμο.
«Ο Μάης του '68 όπως τον έζησα»
του Κάρολου Παπούλια
http://www.enet.gr/
τα συνθήματα της εξέγερσης
των εργατών και φοιτητών του Μάη 68 στη Γαλλία...
Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας.
Κηρύξατε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας.
Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου .
Ελευθερία είναι το δικαίωμα στην σιωπή.
Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου.
Αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά.
Εγκατέλειψε την μοναξιά σου και βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς.
Γίνετε ρεαλιστές απαιτήστε το αδύνατο.
Η δράση δεν πρέπει να είναι αντίδραση αλλά δημιουργία.
Τα οδοφράγματα κλείνουν δρόμους αλλά ανοίγουν περάσματα.
Η φαντασία στην εξουσία.
Η ποίηση στους δρόμους.
Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η άνοιξη θα έρθει.
Τo αφεντικο εχει εσενα αναγκη, δεν τον εχεις εσυ.
Απαγορευεται το απαγορευεται.
Δεν θα αξιωσουμε τιποτα, δεν θα ζητησουμε τιποτα, θα παρουμε.
Αγοραζουν την ευτυχια σου, Κλεψτην.
Το αλκοολ σκοτωνει, παρτε LSD.
Κατω από τα πεζοδρομια, η παραλια.
Την άνοιξη εκείνη κάτω από το πεζοδρόμιο
ίσως να φάνηκε μια παραλία.
Αλλά ο δρόμος προς τη θάλασσα,
Αλλά ο δρόμος προς τη θάλασσα,
αν αυτή δεν είναι αντικατοπτρισμός,
μοιάζει ακόμη μακρύς.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τη γενιά των 700 ευρώ που αντί να βγει στους δρόμους αγανακτισμένη, υπομένει στωικά, μπας και γίνει αύριο η «γενιά των 800 ευρώ» και μεθαύριο η «γενιά των 900 ευρώ».
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε «δελτίο στα τρόφιμα». Και πού; Η ειρωνεία είναι πως έχουμε το δελτίο στις ΗΠΑ, τη χώρα σύμβολο του τότε «ελεύθερου κόσμου» που λοιδορούσε την ΕΣΣΔ για τα... «δελτία» στα τρόφιμα!
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε παραγκουπόλεις στο Λος Άντζελες από δανειολήπτες που αδυνατούν να ξεχρεώσουν τις τράπεζες, σε απόσταση «ενός τσιγάρου» από τον μαγευτικό κόσμο του Χόλυγουντ.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τα «food riots» από πεινασμένους σε δεκάδες χωρών από Καραϊβική μέχρι Ινδικό.
Σήμερα, αντί για «...στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, γιε! γιε!» έχουμε «στο C.M.E. οι χρηματιστές ακρίβυναν το ρύζι! Γιες! Γιεςςς!» με ό,τι αυτό συνεπάγεται (λιμούς, κ,λπ.).
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τα αιτήματα των ευρωτεχνοκρατών για παρεμβάσεις στις αγορές που θα οδηγήσουν σταδιακά σε σύνταξη στα 70 και σε δανεισμό (μόνο Leasing δεν έχουν προτείνει ακόμη) εργαζομένων!
Και, το κυριότερο, σήμερα, όπως και τότε, τα μεγάλα προβλήματα είναι τα ίδια αν όχι και οξυμένα, τουλάχιστον στη χώρα μας και ονομάζονται μισθοί, παιδεία, ανεργία...
Τότε, υπήρχαν κάποιοι «επώνυμοι» εξεγερμένοι. Σήμερα, οι εξεγερμένοι εκείνης της εποχής έγιναν «γκουρού» της νέας εποχής, εξαργύρωσαν την «επανάσταση» και ενίοτε βομβαρδίζουν ως υπουργοί Εξωτερικών τη Σερβία (όπως ο «καταληψίας» στις εξεγέρσεις των Γερμανών Γιόσκα Φίσερ) ή στηρίζουν την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ (Κον Μπεντίτ).
Υ.Γ. Για να καταλάβουμε εντέλει προς τα πού βαδίζουμε, τότε, η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με «κομμένη την ανάσα» (για να θυμηθούμε και τον Γκοντάρ που είχε κατέβει και αυτός στα οδοφράγματα) την εξέγερση της Γαλλίας. Σήμερα, χαζεύει την «ειδησεογραφία» για τις φωτογραφίες της πρώτης κυρίας Κάρλα Μπρούνι - Σαρκοζύ. (κειμενο SOUNDPAN)
