Με χορηγό επικοινωνίας την αναισθησία μας
"Τι να σου κανει η ανοιξη?
Ποσο να γελασω οταν η φτωχεια καταγραφεται,
πρωτιστως στο σωμα του αλλου μισου του πλανητη?"
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, διεφθαρμένη πολιτική, διεφθαρμένοι πολίτες.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑ "ΚΑΤΙ".
Οι φαταουλες της πολιτικης, τα πολιτικά βαμπίρ- δρακουλιάρηδες των κομματων.
Ο Χίτλερ, οι τύραννοι κι οι τυραννίσκοι έρχονται και παρέρχονται όμως το πλήθος που τους ζητωκραυγάζει και τους τρέφει είναι αιώνιο .
Ο σουδανέζος Kevin Carter κέρδισε το βραβείο Pulitzer για τη φωτογραφία (πανω ) που τράβηξε στην περιοχή Ayod (ένα μικρό χωριό του Σουδάν) το 1993 και η οποία δημοσιεύτηκε στους New York Times στις 26 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς.Το βραβείο έμαθε ότι το κέρδισε στις 12 Απριλίου του 1994.Το παρέλαβε στις 14 Μαίου και μετά δύο μήνες, στις 27 Ιουλίου, αυτοκτόνησε.
Στην εικόνα η σκελετωμένη μορφή ενός μικρού υποσιτισμένου κοριτσιού, σκυμμένου στη γη, εξαντλημένου από την πείνα και στα πρόθυρα του θανάτου. Το κοριτσάκι σέρνεται για να φτάσει σε κέντρο διανομής τροφής, ενώ παρακολουθείται από ένα όρνεο το οποίο περιμένει το θάνατο της για να μπορέσει να ζήσει αυτό.
Ο μαύρος γύπας παρατηρει προσεκτικά και περιμένει την ακριβή στιγμή του θανάτου του κοριτσιού.
Δέκα λεπτά περίμενε το όρνιο, δέκα λεπτά περίμενε ο Kevin μετά κάθησε κάτω απο ένα δέντρο και έκλαιγε, γιατί απαγορευόταν να βοηθήσει το παιδάκι να ζήσει. Ολο το περιστατικό κράτησε μισή ώρα μέχρι που έφυγε με το ελικόπτερο της επισιτιστικής βοήθειας....Ηταν ένα τυχαίο επεισόδιο, μισής ώρας στη ζωή του.
Όταν ο Κevin έβγαλε την φωτογραφία δεν δούλευε για λογαριασμό κανενός περιοδικού και με τις φωτογραφίες του ήθελε να δείξει την πείνα που υπήρχε στο Σουδάν και στην Αφρική γενικά.
Χρειάστηκε 10 λεπτά για να τραβηχτεί η φωτογραφια και ο ίδιος δήλωσε ότι περίμενε άλλα 10' μήπως και το όρνεο ανοίξει τα φτερά του. Στη συνέχεια έδιωξε το όρνεο, και κάθησε κάτω από ένα δέντρο και έκλαψε. Δεν βοήθησε γιατί απαγορευόταν να αγγίζουν υποσιτισμένους για τον φόβο διάδοσης ασθενειών. Εξάλλου είχε μόλις 30' καιρό πριν αναχωρήσει το ελικόπτερο ανθρωπιστικής βοήθειας που τους μετέφερε.
Τόσο χρειάσθηκε για να πάρει το βραβείο, να μείνει στην αιωνιότητα και να πεθάνει απο αυτό δυο μήνες μετά.
Στο γράμμα που βρέθηκε στο αυτοκίνητο που αυτοκτόνησε γράφει ότι τον στοιχειώναν ζωντανές αναμνήσεις από γεγονότα σαν το παραπάνω, σκοτωμούς, πτώματα, θυμό, πόνο, τρελλών ανθρώπων που τους αρέσει να τραβούν την σκανδάλη... Η ζωή του επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, αφού ήταν γεμάτη προβλήματα ενώ ο ίδιος έκανε όλο και μεγαλύτερη χρήση ναρκωτικών (white pipe) για να ανταπεξέλθει.Οι ενοχές του σε συνδιασμό με την επιτυχία της φωτογραφίας του, όταν δηλαδή είδε εκτός από τις θετικές επιπτώσεις στο πρόβλημα του υποσιτισμού και όλες τις άλλες, όπως τον θαυμασμό από τον χώρο του, τον χλευασμό από συνανθρώπους, πως άνοιγαν οι πόρτες στη δουλειά του κ.ο.κ. τον οδήγησαν στην αυτοκτονία.
Χαρακτηριστικό ένα άλλο απόσπασμα από το γράμμα που βρέθηκε στο αμάξι:
"Ο πόνος της ζωής ξεπερνά την χαρά στο βαθμό που η χαρά δεν υπάρχει πιά..."
Όταν όλα τα λεφτά που δοθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες μπορούσαν να σώσουν όλους τους υποσιτισμένους του κόσμου, όταν όλα τα λεφτά που μπορούσαν να μορφώσουν τον κόσμο στις αξίες της ζωής θα σπαταληθούν σε νέα καταναλωτικά δάνεια, τότε είναι απολύτως κατανοητό:
να βλέπουμε χιλιάδες αφίσες στις τερατούπολεις μας οι οποίες διαφημίζουν το τελευταίο μοντέλο κινητού οδηγώντας τις νέες γενιές σε μεγαλύτερο αμοραλισμό και άγνοια και
μ'αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρχουν φωτογράφοι σαν τον Kevin και υποσιτισμένα κοριτσάκια σαν αυτό στη φωτογραφία του, που θα υποφέρουν και θα πεθαίνουν για να μας κάνουν να εξοργιζόμαστε, επειδή μας ενόχλησαν τον ύπνο.
Πηγη :
i-reporter,
iptamenos ollandos (blog / Food for thought
Ειδικά τώρα που έχουν πέσει οι μάσκες κι η εξουσία είναι πιο αλαζονική γίνεται φανερό το πού και πώς παίζεται το παιχνίδι. Από τη μία η πολιτική αλητεία και από την άλλη η ευνουχισμένη πλειονότητα του πληθυσμού. Νομίζει ότι ζει αλλά δεν ζει.
"Κάποτε ήρθαν και πήραν τους Εβραίους'
εσιώπησα, γιατί δεν ήμουνα Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες, δε μίλησα γιατί ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πήραν τους Χριστιανούς, πάλι δε μίλησα.
Ποιός νοιάζεται για θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθανε και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπησα, δε φώναξα, έσκυψα το κεφάλι.
Δε ζήτησα βοήθεια γιατί τότε που ήταν να κραυγάσω,
να διαμαρτυρηθώ, να παλέψω, συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή μου ζωή..."
Μ. Νίμελερ
Ολο και περισσότερο ζούμε σε μια πολύ σκληρή και αναίσθητη κοινωνία, ηλίθια, κακιά, ανέμπνευστη, αμόρφωτη, αδαή, ανίκανη, πολύ αυστηρή, -αλλά, από την άλλη, πρόχειρη και παράλογη- και δειλή, απίστευτα μισαλλόδοξη, κοντόφθαλμα συμφεροντολόγα, υποκριτική, ανέντιμη, παρακμασμένη, χωρίς ορίζοντες και χωρίς οράματα και άρα χωρίς μέλλον.
(Εννοείτε, βέβαια, ότι αυτή η κοινωνία φιλοξενεί και πολλές φωτεινές εξαιρέσεις, κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο…για τις εξαιρέσεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου