Απο τον Γιαννη Δογανη.
Επιθυμια μου είναι να εκφρασω και οχι να εκφραστω. Διεκπεραιωση και αποστασιοποιημενη παρατηρηση από την πλευρα μου. Και ο κάθε αναγνωστης, ας τις διαχειριστει κατά το δοκουν.
To ζητουμενο είναι η επιτευξη της κρισιμης μαζας.
Όπως θα προσεξατε, στις περισσοτερες αναρτησεις μου, φροντιζω εν γενει να ειμαι τυπικος στην αναφορα της πηγης, εκτος και αν συντρεχουν λογοι αγνοιας η εκ παραδρομης, ειδικα στα τσιτατα που μου ερχονται η που ανακαλυπτω μονος. Ειτε λοιπον είναι ανυπογραφα, ειτε λογω κεκτημενης ταχυτητας από τον καταιγισμο των πληροφοριων του διαδικτυου- αποθηκευονται στον σκληρο δισκο η στα ...ακασικα του ασυνειδητου νου χωρις αναφορα πηγης, κακως βεβαια, και χωρις να ξερεις αν θα τα χρησιμοποιησεις που και ποτε. Όταν βεβαια γινεται χρηση αυτων μετα από καιρο, φυσικα δεν θυμασαι.
Γι΄αυτό λοιπον θα σας παρακαλουσα να μου επισημανετε το σημειο στα μπλογκ μου, που δεν γινεται η αναφορα στην πρωταρχικη πηγη, για να επανορθωσω την οποια παραλειψη για λογους δεοντολογιας.
Οσον αφορα την θεση μου για το κοπιραιτ:
Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον Κοσμικο νου, στο συλλογικο Ασυνειδητο, στο Μορφογενετικο πεδιο, στα Ακασικα αρχεια, ... στην Καρδιά μου. Είναι όλα εκεί κατοχυρωμένα... Oι επιλογές μας είναι η κληρονομιά μας…
Aυτη η σταση με προφυλασσει από το να εκφυλιστω σε χωροφυλακα του διαδικτυου μοιραζοντας εξωδικα τυπου Κουγια.
Τα πνευματικά δικαιώματα - για εικόνες-φωτογραφίες-κείμενα-βίντεο πού αναρτώνται, ανήκουν αποκλειστικά και παραμενουν ακεραια στους δημιουργούς τους. Εδω γίνεται μόνο προσωπική χρήση.
Άδεια αναδημοσίευσης:
Συμφωνα με την παραδοχη της θεωριας των μορφογενετικων πεδιων και των ακασικων αρχειων, όλοι οι άνθρωποι είμαστε "συνειδησιακά" συνδεμένοι μεταξύ μας σε ένα είδος "συνειδησιακού ίντερνετ". Η "ιδέα" κάποιου ατόμου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ειδος συντονισμου της συνείδησης του στη συχνότητα της συγκεκριμένης ιδέας. Όλες οι ιδέες προϋπάρχουν και περιμένουν απλά να συντονισουμε τη συνείδηση μας στη συχνότητα τους. Με την λογικη αυτης της προσεγγισης, φυσικα και δεν υπάρχουν ατομικά πνευματικά δικαιώματα. Για την τάξη των πραγμάτων όμως οφείλουμε να αναφέρουμε αυτόν που "κατέβασε" την ιδέα .
Δυστυχως, παντα υπαρχουν καποιοι επιτηδειοι εκδότες εντύπων, ηλεκτρονικων η μη, που εχοντας αποκλειστικο σκοπο την αυξηση του προσωπικου τους κερδους και μονο, βρισκουν χωρις κοπο έτοιμο υλικο σε καποιο από τα πολλα αξιολογα μπλογκς, την στιγμη που ο μπλογκερ ξοδευει απειρο χρονο χωρις κανενα απολυτως υλικο κερδος, εχοντας το υγιες κινητρο της διαδοσης, της πληροφορησης, του μοιρασματος μιας ιδεας, μιας εικονας και γενικοτερα της οποιας γνωσης.
Κάθε αναδημοσίευση λοιπον επιτρέπεται κατοπιν αδειας ( ώστε να διασφαλιστει η ορθη χρηση του υλικου – σεβασμος στην χρηση του λογου η της εικονας) , υπό τον όρο ότι γίνεται ρητή και σαφής αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα ιστοτοπο και με παραπομπή (link) στο συγκεκριμένο ιστολόγιο.
Είναι ελλειψη σεβασμου και ιεροσυλια όταν το κείμενο η η φωτογραφια, εντάσσεται σε ένα ξένο προς αυτα περιβάλλον, στο πνεύμα, το ύφος και το ήθος και τελικά προσλαμβάνει ένα άλλο νόημα μερικές φορές παντελώς άσχετο με το αρχικό του.
Ο Βιτγκενστάιν λέει πολύ σωστά ότι το νόημα μιας λέξης είναι ανάλογο με τη χρήση της. Το θέμα στη μπλογκοσφαιρα μας δεν είναι η αναγνωρισιμότητα. Σκοπός είναι η διάδοση της γνώσης και της άποψής μας και όχι η προβολή μας ή η αναγνώρισή μας .
Σχετικα με την ανωνυμια στο διαδικτυο.
Ο γραφων ανωνυμα είναι μια περσονα, ενώ ο γραφων επωνυμα είναι και φυσικο προσωπο και περσονα γι’αυτόν που δεν τον ξερει. Ο ανωνυμος αποδεχεται την ανωνυμια του –επιλογη του είναι, και κρινεται για την περσονα του και είναι ανυποστατο να ενοχλειται για την οποια κριση, γιατι στην ουσια κρινεις την περσονα του και όχι τον ιδιο, μια δυνατοτητα που ευλογα στερειται το φυσικο προσωπο.
Στο διαδικτυο αλλα και στην καθημερινοτητα μου υπογραφω επωνυμα, οχι για να κατοχυρωσω το ιδιοκτησιακο καθεστως των λογων μου, αλλα για ν’αναλαβω την ευθυνη των λεγομενων, επωμιζομενος και το οποιο κοστος. Και στα εργα τεχνης, ειτε είναι ζωγραφικη ειτε είναι φωτογραφια, για να διασφαλισω την ορθη χρηση , από σεβασμο στο εργο. Εχετε υπ’οψιν, ότι στην αρχαιοτητα οι καλλιτεχνες δεν υπεγραφαν τα εργα τους, πιστευοντας οτι απλα είναι μεσαζοντες στο δημιουργικο εργο.( Το χερι καθοδηγειται από την θεοτητα…)
Προσωπικα δηλωνω :
επισκεπτης, παρατηρητης, περαστικος, μεταναστης στον πλανητη γη, περιηγητης, ερευνητης, εργατης του φωτος, προσκυνητης, ταξιδιωτης, ταξιδευτης, αλητης (απ’ το αλαομαι)* στη ζωη.
Εκτιμηση μου είναι, ότι η ζωη ως φαινομενο εκφυλισμενο η μη, χρηζει σεβασμου, εστω και αν ο απωτερος σκοπος είναι ν’ ανακαλυψεις και ν’ απολαυσεις διασκεδαζοντας την απολυτη ανοησια των εκδηλωσεων της.
Εν κατακλειδι, παραθετω ένα αξιολογο κειμενο του Γιωργου Μιχου.
Κάποτε το όνομα είναι οδηγός για το γραπτό κάποτε είναι εμπόδιο. Δεν υπάρχει εγγυητής γραπτών και ονομάτων. Η ποίηση θέλει ρεκλάμα, όπως μου έλεγε η Ιωάννα Τσάτσου, και στα χρόνια μας η ρεκλάμα τρώει την ποίηση μέσα σε μιαν αφόρητη πολλές φορές αγωνία… Ας το δούμε ως μιαν άτυπη δυσκολία της ποίησης.
Χρόνια παρατηρώ μιαν εφευρετικότητα προς τα κάτω, όσον αφορά στους τρόπους να υπερβληθεί αυτή η δυσκολία και η αίσθηση του περιττού που στεφανώνει όχι μόνο τα πρώτα βήματα, αλλά τη σύνολη παρουσία του ποιητή στην επιφάνεια της δημοσιότητας. Το χειρότερο είναι ότι το πρόβλημα δεν αναγνωρίζεται σε επίπεδο συλλογικό, αλλά σε επίπεδο προσωπικών λύσεων.
Αυτό που νικάει περιστασιακά στο χυδαίο αυτό παιχνίδι, θέλει να περιβληθεί την αξία γραφής ενώ έχει μόνο κόπο δημοσιότητας πολλές φορές. Το κριτήριο έχει μετατοπιστεί ανεπανόρθωτα προς τη φορά της παρακμής. Η σήψη των ονομάτων για την διατήρηση μιας ελάχιστης φήμης έχει κάνει ανθρώπους να εξευτελίζουν την προσωπική τους ιστορία γιατί τα γεροντάματα τους ήρθαν με τη φιλοχρηματία…
Η αγάπη της ποίησης μετατρέπεται σιγά σιγά στη διαχείριση μιας παθολογίας. Για λόγους (ευπρεπους) επιβίωσης είναι αναγκαίο να χαμηλώνει το ενδιαφέρον για το όνομα και να αυξάνεται στο δυνατόν το ενδιαφέρον για το κείμενο… Δύσκολο, αλλά σιγά σιγά φαίνεται ως ο μόνος δρόμος που δεν δηλητηριάζει το καθημερινή επιδίωξη της επαφής με την ευαισθησία μας.
Το γιατί στις δεκάδες των θεσμισμένων χώρων, δεν αναπτύχθηκε στα χρόνια μας ένας προβληματισμός γύρω από αυτό, είναι γιατί οι ως τώρα θεσμοί, περιοδικά, ένθετα κ.λ.π. διαχειρίζονται τη σκιά της παρακμής της γενικότερης του λόγου σε έναν τόπο που ξύπνησε τα τέρατά του…
Οι συνέπειες αργά ή γρήγορα έρχονται. Δεν μπορείς να πριονίζεις το κλαδί που σε στηρίζει αιώνια…
Δεν είναι υποχρεωτικό ο ποιητής να είναι κοινωνικός αναλυτής της δημοσιότητας της εποχής του, αλλά δεν μπορεί και να προσποιείται ότι αγνοεί τους μηχανισμούς που φέρνουν ή δε φέρνουν κάθε φορά τα ονόματα των άλλων ή και το δικό του στον αφρό…
Το αίσχος δεν είναι ότι μας έχουν βάλει στην ουρά μπροστά στο γκισέ… το έσχατο αίσχος είναι ότι μαλώνουμε για τον αριθμό πρόσβασής μας ενώ θα έπρεπε συνολικά να απέχουμε από αυτή την αθλιότητα. Πράγμα που δεν γίνεται. Οι ποιητές σπανίως έχουν το μοναχικό ήθος. Εδώ δεν το έχουν πια οι μοναχοί…
Οπότε πατριώτη, μην το φουσκώνεις το πράγμα. Με το ζύγι θα το πάρω…
Σημειωση:
Σχετικα με το θεμα, ενα ενδιαφερον κειμενο μπορειτε να διαβασετε εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου