Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο μεγάλης κυκλοφορίας γερμανικού περιοδικού, το οποίο αυτές τις ημέρες έχει κάνει τούς θιγμένους και εθνικώς υπερηφάνους (φυσικά για τους αρχαίους προγόνους τους…) νεο- έλληνες υπερπατριώτες να βγάζουν αφρούς. Το περιοδικό εννοεί φυσικά την Ελλάδα και τον τρόπο με τον οποίο αυτή μπήκε στην Ο.Ν.Ε. παρουσιάζοντας ψευδή και αριστο- τεχνικώς μαγειρεμένα οικονομικά στοιχεία. Βέβαια στο «κόλπο» δεν είναι δυνατόν να μην συμμετείχαν και άλλοι Ευρωπαίοι ιθύνοντες της Ο.Ν.Ε., αλλά αυτοί είναι απλώς συνεργοί και όχι οι ίδιοι οι απατεώνες.
Εν προκειμένω ο απατεώνας είναι το κρατίδιο της (β)ρωμηοσύνης, ως γνωστόν μία από τις μεγαλύτερες (αν όχι η μεγαλύτερη) εστίες διαφθοράς παγκοσμίως, το οποίο επιδίωξε να μπεί στην Ο.Ν.Ε. αυτοβούλως και χωρίς κανέναν εξαναγκασμό.
Έτσι διάφοροι λάβροι υπερασπιστές της «εθνικής τιμής», μικροπολιτικάντηδες, δημοσιογραφίσκοι, και εκατομμύρια «απλοί» ρωμηοί άρχισαν αμέσως να απαιτούν να κληθεί ο Γερμανός πρέσβης, ώστε να του ζητηθούν «εξηγήσεις» και να τού επιδοθεί διαμαρτυρία της ρωμέικης κυβέρνησης, να εξαπολυθεί μια διεθνής εκστρατεία αποκατάστασης της «σπιλωμένης» ρωμέικης τιμής με διεθνή διαβήματα κ.λπ..
Αυτές οι γραφικότητες εθνικώς θιγμένων υπερπατριωτών μόνο στη νεοελλάδα θα μπορούσαν να εκδηλωθούν. Γιατί τί άλλο από γραφικότητα είναι το να θέλεις να εγκαλέσεις διπλωματικά μια ολόκληρη χώρα για ένα δημοσίευμα που θεωρείς ότι σε θίγει, το οποίο όμως προέρχεται από ένα ιδιωτικό και όχι επίσημο κυβερνητικό έντυπο; Από την άλλη πόσο φασίστας πρέπει να είσαι για να θέλεις να φιμώσεις την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, κάθε φορά που θα κρίνεις συμφεροντολογικά, ότι η εφαρμογή της σε θίγει; Τι διαφορά έχει η νοοτροπία σου από αυτή τού κάθε ταλιμπάν, που θίγεται με τα «βέβηλα» σκίτσα του Μωάμεθ;
Για την ιστορία να πούμε, ότι το περιοδικό έχει κάνει στο εν λόγω τεύχος του ένα «ανθελληνικό» αφιέρωμα στη σύγχρονη «Ελλάδα» τής περιβαλλοντικής αδιαφορίας, τής οικιστικής κακογουστιάς, τής καθημερινής κουτοπονηριάς, αναξιοκρατίας και διαφθοράς, και τής ψευδοεκσυγχρονιστικής «μόστρας» κάτω από την οποία καλύπτεται ένα τριτοκοσμικό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Και ξεμπροστιάζει τους κομπορρήμονες νεοέλληνες, που με κάθε ευκαιρία καυχώνται για το παρελθόν των αρχαίων προγόνων τους (ένα παρελθόν που είναι φανερό, ότι το «γνωρίζουν» μόνο επιδερμικά), ενώ υποκρίνονται το θύμα και τον «ριγμένο», όταν η συζήτηση πάει στο γενικότερο θλιβερό πολιτισμικό παρόν τους.
Σαν μια πρώτη -γραφική- αντίδραση στο δημοσίευμα και ειδικά ως προς το ζήτημα της σύγχρονης πολιτισμικής συνεισφοράς της νεοελλάδας, εξυπνάκιας νεοέλληνας πολιτικός «υπενθύμισε» (και μάλιστα θριαμβευτικά), ότι η νεοελλάδα έχει πάρει και …βραβεία Νόμπελ «ξεχνώντας», ότι η ίδια χώρα είχε κάνει τα πάντα για να μην πάρουν το εν λόγω βραβείο λογοτέχνες της παγκόσμιας κλάσης ενός Καζαντζάκη. Αλλά και ότι γενικότερα η νεοελλάδα διώχνει ή θάβει τα καλύτερα μυαλά της, τα οποία όμως διαπρέπουν και βραβεύονται πάντα εκτός των συνοριακών της ορίων (ο εν λόγω πολιτικάντης «ξέχασε» επίσης, ότι και πάρα πολλοί Γερμανοί έχουν πάρει βραβεία Νόμπελ).
Πραγματικά απορούμε τί «έθιξε» αυτόν τον ανεξάντλητο σε γραφικές δράσεις και αντιδράσεις λαό, που πλέον δικαίως έχει κερδίσει τον τίτλο του γελωτοποιού της Ευρώπης: η ελευθερία του λόγου, η ελευθεροτυπία, η δημοσιοποίηση της αλήθειας; Και μετά από αυτά θέλει Ο.Ν.Ε. και …Ευρώπη; Μήπως να τού υπενθυμίσουμε την γνωστή παροιμία «τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε κι ωραίους (και κυρίως καθαρούς) κώλους»;
Σάς πήραν είδηση ρεεεε!
Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος / http://freeinquiry.gr/
Τούτ’ η γη μας με τ’ αρχαία,
γη δεν φαίνεται τυχαία.
Τούτ’ η γη των Παρθενώνων,
βγάζει πλήθος ημιόνων.
Τούτ’ η γη των καφενέδων,
βγάζει πλήθη κουνενέδων.
Τούτ’ η γη με τους κοτίνους,
βγάζει πλήθος Αρλεκίνους
και κηφήνας και παλιάτσους,
πούχουν μάγουλα και μπάτσους.
Τούτ’ η γη μας η Ρωμιά,
βγάζει τόση φρονιμιά,
που δεν την χωρεί το σπίτι,
του Ζωρζή Δρομοκαΐτη.
«Έλληνες θα πει δύο και δύο τέσσερα στη γη, όχι δύο και δύο εικοσιδύο στον ουρανό... Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα. Έλληνες θα πει... στους Δελφούς το “γνώθι σαυτόν”. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες... Όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: “προσδοκώ ανάσταση νεκρών”...Όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου…» («Γκέμμα» κεφ. Ελληνοέλληνας σελ. 124).
«Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μία κοσμοθεωρία πλήρης. Ένα τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος… Δεν είναι τυχαίο, που λέξεις ελληνικές όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης, αλλά και ο ουρανός και ολόκληρο το σύμπαν είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού… Όχι δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στην χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν Έλληνες, ονομάζονται Έλληνες» («Γκέμμα» σελ.112).
«Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι, ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δεν γεννούν… Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες απ’ τους αρχαίους, έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράγμα, θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο» (Δ. Λιαντίνης «Γκέμμα» σελ.109).
«Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια… Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μία ιστορία που ο ίδιος την νομίζει λαμπρή. Και απορεί πως δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της» (Δ. Λιαντίνης «Γκέμμα» κεφ. «Ο Ελληνοέλληνας» σελ.104-105).
Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ρωτούσαν τί πρεσβεύεις ή τί λες, αλλά «τί ποιείς» ή «τί πράττεις»…
«Είναι αισχρό να ζητάμε από θεούς αυτά, που μπορούμε να δώσουμε εμείς στους εαυτούς μας». (Επίκουρος).
«Κόβω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες, θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες»
(Τζίμης Πανούσης «Νεοέλληνας»).
«Στην Ελλάδα η κουλτούρα είναι κάτι σαν δεύτερη κατηγορία, όσο πιο μέτριος είναι κάποιος τόσο καλύτερος… Εμένα η Ελλάδα μου πρόσφερε μόνο ζήλεια και φθόνο…»
(Άντζελα Ισμαήλου, σκηνοθέτης με καριέρα στο εξωτερικό).
a
«Στον φανταστικό χωροχρονικό παγκόσμιο χάρτη, η οδός των Ελλήνων ξεκίνησε ως μία κεντρική πλατιά και αστραφτερή λεωφόρος και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε στενό συνοικιακό δρομάκι… Αυτό που με χαλάει αφάνταστα στη χώρα μου είναι η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η άκρατη ιδιοτέλεια, η συναλλαγή, ο φθόνος, η καφενειακή φλυαρία, η επιδειξιομανία, η εθνικιστική κομπορρημοσύνη…» (Θέμης Λαζαρίδης, καθηγητής Χημείας στο City College of New York).
«Άιντε θύμα άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μόνο μιας θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
(Κώστας Βάρναλης, «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου»).
ΠΗΓΗ: http://freeinquiry.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου