Άκρα του τάφου σιωπή.
Με τσι γάτηδες να γκρινιάζουνε
και τη βροχή να ρέει
μπας τσε διούμε προκοπή.
Θέτε να κάνετε πόλεμο ή ειρήνη;;
Ανήκετε σ' αυτούς που γουστάρουν να βάψουν τα χεράκια τους με αίμα πολεμώντας ή μήπως σε εκείνους τους φέροντες των νέων ενεργειών που δηλώνουν peace dude! πραναγιάμα, υπομονή και επιμονή;
Είσθε έτοιμοι ωρε ταγάρια να πιάσετε τα κουμπούρια και να εξαφανίσετε τσι κουφάλες που στηρίζουν το βαμπιροβαπτισμένο σύστημα ή μήπως είσθε τίποτις νεοχίππηδες ειρηνόφιλοι που τρώνε παπαρούνες και κάνουν τατουάζ τη Γιόκο;
Μωρ' τι ειν' τούτα που διαβάζω Παναϊαμ αυτούνες τις μέρες; Έλεος! Λυπηθείτε μας ωρέ.
- Ρέι. Πεινάγαν και τα πιδάκιας;
- Πεινάγαν και τα παιδάκιαμ ...
- Πεινάγαν και τα πιδάκιατ λέει ο καψερός κυρ αστυνόμε...
Και ξαναρωτώ. Με ποιανών το μέρος είστε ρέι;
Με το μέρος των κατώτερων πολεμοχαρών ανθρωπάριων που ακονίζουνε τα δόντια τους για να ξεκοιλιάσουνε μπάτσους-γρούνια-δολοφόνοι-αλιήτες-ρουφιάν'-δημοσιογράφ' και τα ρέστα (αυτά ειν παλιές ενέργειες λέμεεεε) ή μήπως με το μέρος των νεουδροχοϊκών ειρηνοποιών μυστών που βαστάν γερά τα λάβαρα πεφωτισμένων διδασκάλων (που ανάθεμα και αν καταλαβαίνουν τι λεν, αλλα άσε δε μιλάω παραπάνω γιατί γίνομαι και κακίστρω) και που διατυμπανίζουν διακαώς τις νεοεισερχόμενες ενέργειες και την αγάπη βεβαίως (που λίγο τρυφεροαγκαλίτσας μου καν λόγω μοναξιάς και έλλειψης συντρόφου...);;
Μια ερώτηξη να κάνω;
Και γιατί δηλαδή πρέπει ο πόλεμος να ισοδυναμεί με αιματοχυσίες, ορκ και γιαταγάνια και η ειρήνη με γλυκούτσικες αγαπουλίτσες και απάθειες μετά προσευχηταρίων προς τη Λευκή Αδερφότητα; Ωρε πάτε καλά; Αντε εντάξ εγώ κοιμάμαι δε λέω το παραδέχομαι... Αλλά. Όλοι ετούνοι οι νεοφωτισμένοι που το παίζουν μύστες και σωτήρες και που δεν έχουν ακόμη απεγκλωβιστεί από διπολικά μιμίδια παλαιολιθικών εποχών, είναι ξύπνιοι;;;
Και το είχα πει στο μωρόμ. Μην περιμένεις και πολλά από τον κάθε πικραμένο που μου το παίζει γνώστης στο fb ανεβάζοντας βιδεάκια νεοεποχίτικα και κειμενάκια Μεγάλων που συναντά στο ιντερνετοδιάβα του και νιώθει μπροστάρης διαλαλώντας ομαδικότητες και συσπειρώσεις, καλύπτοντας αποθυμένα μιας καταπιεστικής ζωής. Που μου θέλουνε και ομαδοποιήσεις και μόλις έρθει η ώρα της συνάντησης κάνουν τον ψόφιο κοριό.
- θα το παλέψω να έρθωωωωωωωω...
- αχ όξω θα γένει η σύναξιιιις;;; έχω ίωσηηηηη, δε μπορώωωωω...
- θα έχω πελάτισσααααααα... μα κι αυτές οι κάργιες όλο σε κάτι τέτοιες φάσεις μου ρχονταιιιιιι....
- μα θα έχουν απεργία τα μουμουμουυυυυυυ.... και δεν ημπορώ να περπατάω η χονδροκώλααααααα...
Ρε άι πάγιεντε απο δω χάμου. Που μου θέτε και ομαδικότητες και βόλτες εις την εξοχή για να διείτε πώς είναι από κοντά τα δέντρα μπας και θελήσετε στο μακρινό μέλλον να ζήσετε στη φύση, αποχωριζόμενοι τα τσιμέντα και τα φράγκα που τόσο πολύ λατρεύετε. Μόνοι μας είμαστε στο είχα πει. Εμείς και μερικοί κοντινοί φίλοι που βγάζουμε συνεννόηση. Μην ψάχνεις παραπέρα.
Χθες το βράδυ δε μπόρεσα να κοιμηθώ. Και δε θυμάμαι να μου χει ξανασυμβεί. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο. Αντιθέτως. Πήρα αγκαλιά τις γάτες μου και πήγα ντεμέκ για ύπνο αλλά πούυυυυυυυ! Σηκώθηκα μετά από κανα δίωρο και έγραφα dadaοδυρμούς στο μπλογκίνι μου μέχρι τις 8 το πρωί μπας και καταλαγιάσω τις φλόγες που μου καιν τα σωθικά τον τελευταίο καιρό. Λες και άλλαξε τίποτα από πριν. Μια ζωή στην αφραγκία και στο περιθώριο είμαι, τι συνέβη τώρα και δε μπορώ να ηρεμήσω; Νιώθω τη θλίψη που αιωρείται στα σύννεφα. Ακούω τον σφυγμό της.
Ένας κάθε μισάωρο. Κάθε που πάω να κοιμηθώ, εκεί στο μεταίχμιο του ύπνου ακουω φωνές απόγνωσης να ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου. Και τη στιγμή ακριβώς που ο λάγνος Μορφέας με σφίγγει στην αγκάλη του, νιώθω ότι πεθαίνω. Για μια μικρή στιγμούλα μόνο νιώθω τον πανικό του θανάτου. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις μου αγγίζουν τελευταία επικίνδυνα τα όρια της μανιοκατάθλιψης. Εκεί που ξεφτιλίζομαι στα γέλια, αρχίζω και κλαίω. Και τούμπαλιν. Ξέρω ξέρω. Υπομονή και την υγειά μας να χουμε και στην τελική πάνε σε κανέναν γιατρό. Δεν ειν ντροπή!
Ρε δε θέλω να μου πει κανείς τίποτα. Ούτε παρηγοριές ψάχνω. Δε με νοιάζει ρε για όλους αυτούς εκεί έξω. Ας καούνε. Το σύμπαν ολάκερο να καεί. Δε ντρέπομαι να το πω. Για μας με νοιάζει και για όσους αγαπώ ή νομίζω ότι αγαπώ. Δε με νοιάζει ρε να σώσω την ανθρωπότητα. Παιδιά στον κόσμο αυτόν δε θα φέρω. Χέστηκα για το μέλλον που θα αφήσω. Εξάλλου εδώ και καιρό έχω αρνηθεί τη δήθεν αποστολή σωτηρίας, αν ποτέ υπήρξε κάτι τέτοιο. Ας αναλάβουν οι ταγμένοι στο κοινό καλό.
Θέλω να νιώθουμε χαρά. Θέλω να κλαίμε όταν εμείς το επιλέγουμε και όχι κάποιοι άλλοι. Θέλω όταν έρθει η ώρα που θα φύγουμε από δω, να φύγουμε γεμάτοι και ελεύθεροι. Ελεύθεροι γιατί εμείς επιλέγαμε πώς θα ζούμε και όχι κάποιοι άλλοι. Ελεύθεροι γιατί εμείς αποφασίζαμε για τα συναισθήματα μας και όχι κάποιοι άλλοι. Ελεύθεροι γιατί όπως γουστάραμε να ζήσουμε έτσι γουστάραμε και να πεθάνουμε. Ελεύθεροι από θεούς και δαίμονες. Και γεμάτοι από φως και σκοτάδι σε ισορροπία.
Ελεύθεροι.
Για πάντα.
Και πάντα.
innercircle.freeforums.org
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου