Δίνω πίσω τα κλειδιά της πόρτας μου.

" Ξέρω πως θε να΄ρθει η μέρα,
που δεν θα βλέπω πια τον κόσμο τούτο
κι η ζωή μου αποχωρήσει σιωπηλά,
απλώνοντας στα μάτια μου το τελευταίο της πέπλο.
Ομως θ΄αγρυπνούνε πάντα τ΄άστρα τη νύχτα
κι η αυγή θα φωτίζει πάλι σαν πρώτα.
Κι οι ώρες θα εξακολουθούν να φουσκώνουν
σαν κύματα ταραγμένης θάλασσας,
παραδέρνοντας χαρές και λύπες μαζί.
Οταν σκέπτομαι το τέλος αυτό των στιγμών μου,
ο φράκτης του Χρόνου κατρακυλά
κι ανάμεσα απ΄το φέγγος του θανάτου,
ξανοίγω τον κόσμο σου με τους άγνωστους θησαυρούς του.
Σπάνιο είναι και το πιο ταπεινό του κάθισμα,
σπάνια κι η πιο ασήμαντη ζωή του.
Τα πράγματα που πόθησα του κάκου,
καθώς και εκείνα που απόκτησα, ας χαθούν!
Και άφησέ μου να κρατήσω στ΄αλήθεια κείνα
που πάντα καταφρόνεσα και ποδοπάτησα.
Πήρα την απόλυσή μου.
Ευχηθείτε μου κατεβόδιο, ώ αδέρφια μου!
Σας προσκυνώ όλους σας και φεύγω.
Να! δίνω πίσω τα κλειδιά της πόρτας μου και
παραιτούμαι από κάθε απαίτηση πάνω στο σπίτι μου.
Ζητώ μονάχα έναν τελευταίο γλυκό λόγο από εσάς."

Ρ. Ταγκόρ