Ζουμε την αυτοκρατορια της μετριοτητας και της βλακειας. Η θεσμοποιημένη και φοβερή ισχύς των ηλιθιων.

Δυο πραγματα ειναι απειρα, το συμπαν και η ανθρωπινη βλακεια,
μονο που για το πρωτο δεν ειμαι τοσο σιγουρος...
Albert Einstein

Και δυστυχως η μητέρα των ηλιθίων είναι πάντα έγκυος.

Ότι εχει αρχη εχει και τελος.
Υπαρχει όμως κατι που εχει αρχη αλλα δεν φαινεται να εχει τελος...
Η ανθρωπινη ιδιοτελεια και βλακεια.



Η τραγική αίσθηση της μοίρας των έξυπνων, και η πικρά ειρωνική εκτίμηση των ακαταμάχητων πλεονεκτημάτων που προσφέρει στους βλάκες η βλακεία τους.

Απαραιτητες οι αμυντικες στάσεις απέναντι στην πλημμυρίδα των μέτριων.

Λιαν αναγκαιο το συναισθηματικο αδιάβροχο σημερα .

Ο Ολλανδός Ματάις φαν Μπόξελ, στην πρόσφατή του Εγκυκλοπαίδεια της βλακείας, αναφερει οτι στην αναμέτρηση με τον βλάκα ο έξυπνος βγαίνει κατά κανόνα νικημένος. Η βλακεία κάνει τον βλάκα πιο απρόβλεπτο απ΄ ό, τι η εξυπνάδα τον έξυπνο. Εκτός από αυτό, ο βλάκας απολαμβάνει τη μακαριότητα της άγνοιας και του υποτυπώδους ψυχισμού του, ενώ ο έξυπνος υπόκειται στους κινδύνους και τις φθορές της ανησυχίας του.

Οι πρώτοι που τρέχουν να ενταχτούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, επιτροπές, κυκλώματα είναι οι μετριοι. (οι βλάκες δεν φτάνουν για να γεμίσουν τόσους καταλόγους μελών)

Ο βλάκας έχει μια, θα μπορουσε να ειπωθει, αρνητική δημιουργικότητα. Μπορεί να κάνει ζημιά, αλλά συχνά διαταράσσει την ακινησία, ανοίγοντας συχνά καινούργιες προοπτικές. Αντίθετα, οι συσπειρωμένοι μέτριοι είναι η κατ΄ εξοχήν δύναμη της αδράνειας μιας κοινωνίας. Πράγματι, , καμιά νέα ιδέα δεν γεννήθηκε σε επιτροπή, ενώ πολλές θάφτηκαν εκεί. Και, όπως ξέρουμε, ζούμε στην εποχή των επιτροπών. Οι βλάκες σε βγάζουν έξω από τα ρούχα σου. Μπορούν και να σε βλάψουν άσχημα. Αλλά στιγμιαία. Οι μέτριοι, απεναντίας, θα σε τραβάνε μια ζωή από το πόδι μέσα στο τέλμα τους.

Από τη στιγμή που ο έξυπνος βγαίνει στο κουρμπέτι, δεν έχει απέναντί του τόσο τον βλάκα, που, στατιστικά, απαντά όχι συχνότερα από όσο ο ίδιος, μα κάτι πολύ χειρότερο, γιατί η παρουσία του είναι πληθυντική και η πολλαπλασιασμένη επίδρασή του είναι ένα αρνητικό γινόμενο με θεσμοποιημένη και φοβερή ισχύ: τον μέτριο.

«Η δημοκρατία δεν χρειάζεται μεγαλοφυΐες».!!!

Στις σημερινές μετριοκρατούμενες κοινωνίες μας, με κραυγαλέο παράδειγμα φυσικά την ελληνική, ο έξυπνος είναι χαμένος σχεδόν από χέρι. Η δημιουργικότητά του (νά ένα πραγματικά θεμελιώδες γνώρισμα του έξυπνου!) ενοχλεί, ταράζει, εμποδίζεται, αγνοείται και τελικά μαραίνεται.

Ο μέγας Λαβουαζιέ, όταν ζήτησε από το επαναστατικό δικαστήριο αναβολή της εκτέλεσής του ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει μια σειρά σημαντικά πειράματά του, εισέπραξε την εξής απάντηση:

«Η δημοκρατία δεν χρειάζεται μεγαλοφυΐες».

΄Ηταν μια από τις πιο αληθινές φράσεις που έχουν ειπωθεί ποτέ. Μιλάμε, βέβαια, για τη μαζική δημοκρατία, που προαναγγέλθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση και έγινε πλήρως πραγματικότητα, με όλες τις απρόβλεπτες από τους θεωρητικούς της συνέπειες, στη δική μας εποχή.

Ο έξυπνος εν γενει, είναι στεγανοποιημένος απέναντι στις επιδράσεις του βλακώδους περιβάλλοντός του. Δεν ανακατεύεται με το πλήθος, δεν μετέχει σε συλλογικά όργανα του ενός ή του άλλου είδους, δεν αναλώνεται συναισθηματικά στις πολύ προσωπικές σχέσεις του (αν έχει τέτοιες). Είναι μονήρης και αυτάρκης, τα βγάζει πέρα πάντα μόνος του. Πορεύεται τον μοναχικό δρόμο του με αριστοκρατική αταραξία και αυτοπειθαρχία.

«η ανηθικότης είναι το αποκλειστικόν προϊόν των βλακών».

Λεμπεσης

Η λαμογια ειναι παραγωγο του ηλιθιου κουτοπονηρου βλακα μ@λ@κ@.

Υπάρχουν πολλά ριζώματα ηλιθιότητας στην ανθρώπινη κακία.

Ο βλάκας δεν κάνει απλώς βλακείες.

Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά. Τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη. Η ατιμία του βλάκα είναι δεδομένη. Πίσω από τη μνησικακία, την κακοήθεια, τον φθόνο, τη συκοφαντία, τη ρουφιανιά, την εμπάθεια, τη χυδαιότητα, τη χολή, την κολακεία, τη δουλικότητα, την έπαρση, τη μικροπρέπεια κρύβεται πάντα ένα μεγάλο κουσούρι. Αν δεν είναι εμφανές σωματικό ή ψυχικό, τότε πρόκειται ασφαλώς για την ηλιθιότητα που μετέρχεται τα μόνα μέσα που διαθέτει. Αν γυρίσουμε τα μέσα έξω του παλιάνθρωπου, κατά πάσα πιθανότητα θα βρούμε κρυμμένο έναν άξεστο ηλίθιο. Η παρατήρηση του Λεμπέση έχει προηγηθεί: «η ανηθικότης είναι το αποκλειστικόν προϊόν των βλακών». Γι’ αυτό, όταν λένε «να φοβάσαι τον βλάκα άνθρωπο» δεν εννοούν μόνο τις ανοησίες του, που δεν είναι πάντα για φόβο, αλλά επειδή είναι τόσο μοχθηρός και ιδιοτελής που μπορεί «να σου κάψει το σπίτι για να τηγανίσει δύο αυγά».

«Η ανθρώπινη φύση μισεί κάθε τι που υπερέχει» (Θουκιδίδης).

Είναι γνωστό ότι τη φήμη και την επιτυχία ακολουθεί η συκοφαντία. Ετοιμοι είναι οι άλλοι, στημένη την έχουν να ρίξουν το δηλητήριο, να πάρουν το κεφάλι που ξεχώρισε, να αφήσουν αισχρά υπονοούμενα.
Για το φθονερό ζωντόβολο η συκοφαντία είναι ακατανίκητη έξη. Προσφέρει μια αυταπάτη μεγάλης ανακούφισης, καθώς του δίνει την ψευδαίσθηση ότι έτσι εξισώνεται με αυτόν που βρίζει:
«ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός» (Κίρκεγκορ).

Κατά κανόνα οι βλάκες και οι ελλειμματικοί λυσσάνε και βγάζουν αφρούς ιδίως γι’ αυτό που τραβάνε προσωπικό ζόρι, που τρώει τα δικά τους σωθικά:
ο πολιτικός θάβει τον πολιτικό, ο συγγραφέας κακολογεί τον συγγραφέα, ο πρώην εραστής τον νυν και οι εξ επαγγέλματος παντογνώστες δημοσιογράφοι δεν αφήνουν κανέναν ακουσκουσούρευτο.

Πίσω από κάθε δηλητηριώδη επίθεση και αισχρό υπονοούμενο κραυγάζει το πληγωμένο εγώ του ανεπαρκώς ηλιθίου:

«Μπορώ να συγχωρήσω τα πάντα. Εκτός από το να είσαι αυτό που είσαι. Εκτός από το να μην είμαι αυτό που είσαι εσύ» (Σέλερ).

Το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου είναι ότι οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι έξυπνοι είναι γεμάτοι αμφιβολίες.
"Bertrand Russell"


"Ήθελαν οι θεοί να σώσουν τους ανθρώπους απο την ηλιθιότητα, και ... γέμισαν τον κόσμο ηλίθιους"

Το μυαλό είναι σαν την ομπρέλα:

λειτουργεί καλλίτερα όταν είναι ανοιχτό.

Να ζεις μέσα στον κόσμο αλλά να μην κολλάς στη σκόνη του.

Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη που θα σου δώσει την υπομονή να υποφέρεις την αμορφωσιά .

Οσο ο άνθρωπος δεν αποκτα συνδεση με τον ανωτερο εαυτο του, παραμενει ενας μηχανισμός που η βλακεια ( απορροια του εγωισμου του), τον κουρντίζει κάθε πρωί και φυσικα αποτελει την κινητηριο δυναμη του.

Μόνο ακίνητος γλιτώνεις τα φίδια.

Πηγες:
Διονύσης Χαριτόπουλος- Εγχειριδιο βλακειας.
Δημοσθένης Κούρτοβικ-Η βλακεια περα από τους βλακες.
Ματάις φαν Μπόξελ- Εγκυκλοπαίδεια της βλακείας