Τα ΜΜΕ ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν αναπαράγουν την πραγματικότητα, όχι μόνο είναι επιμεριστικά γι΄ αυτό το λόγο αλλοιώνουν το ενιαίο της πραγματικότητας, αλλά περνούν και από ένα προσωπικό φίλτρο το όποιο γεγονός προβάλλουν και το χρωματίζουν ηθικά με βάση τη βούληση, ή τα συμφέροντα του εκάστοτε παρατηρητή.
Έτσι δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι και εδώ ισχύει ο νόμος της κβαντικής φυσικής που λέει ότι ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα της παρατήρησης. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο οποίος βιώνει, παρακολουθεί, ή προσπαθεί να αναμεταδώσει κάποια συγκεκριμένη εμπειρία επηρεάζει την ίδια την εμπειρία με τον τρόπο με τον οποίον την αναπαράγει.
Αφού λοιπόν έχουμε ξεκαθαρίσει στο νου μας ότι κάθε απόπειρα περιγραφής της πραγματικότητας διέπεται - εκ των πραγμάτων - από έναν πολύ μεγάλο υποκειμενισμό, θα πρέπει κάνοντας ένα βήμα παρακάτω να ξεκαθαρίσουμε και να δούμε πως το προσωπικό φίλτρο, ο προσωπικός χρωματισμός και η επιλογή των όποιων γεγονότων που θα μεταδώσουν ως είδηση, ή ως ενημέρωση, πως χαράζουν και επηρεάζουν τη συνείδηση του δέκτη. Δηλαδή εμάς που θ’ ακούσουμε κάτι συγκεκριμένο στο ραδιόφωνο, που θα δούμε κάτι στην TV, που θα διαβάσουμε κάποιο έντυπο.
Εδώ ερχόμαστε σε έναν δεύτερο ωκεανό υποκειμενικότητας, όπου αν θελήσουμε να μείνουμε πιστοί στον όρο ενημέρωση, μιλώντας για μαζικά μέσα ενημέρωσης, καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο όρος είναι ψευδεπίγραφος, τουλάχιστον. Διότι τα ΜΜΕ δεν βασίζουν καν τον κύριο όγκο αναφοράς τους σε θέματα ενημέρωσης. Περιλαμβάνουν πολλά παραπάνω στοιχεία μέσα τους όπως – υποτίθεται - ψυχαγωγικά προγράμματα, σχόλια, διαφημίσεις, παιχνίδια κλπ που κάθε άλλο παρά με ενημέρωση έχουν να κάνουν.
Αν μείνουμε όμως αυστηρά στο θέμα ενημέρωση που σημαίνει είδηση, πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει είδηση;
Πρέπει να αναρωτηθούμε από πού και ως πού και γιατί αποτελεί είδηση το ποιον παντρεύτηκε η τάδε καλλιτέχνιδα, ή το γεγονός ότι σκοτώθηκαν σε μια σύγκρουση τρένων τόσες εκατοντάδες άτομα και δεν αποτελεί είδηση ότι κάποιος άνθρωπος έγινε καλά σήμερα, γιατί πέτυχε η εγχείρηση που του έκαναν, ή ότι εγώ σήμερα ερωτεύθηκα τον τάδε, ή ότι αυτή τη στιγμή πετάει ένα πουλί απέξω.
Τι είναι εκείνο το κριτήριο, που αν υποθέσουμε ότι είδηση σημαίνει, ότι σε αυτήν την πραγματικότητα, σε ένα ενιαίο όλον εγώ εστιάζω την προσοχή μου και κοιτάω μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό, ή έναν σωλήνα και βλέπω ένα μέρος της πραγματικότητας, ποιο είναι το κριτήριο για το αν θα εστιάσω εδώ, ή εκεί;
Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε όλοι, ότι το κριτήριο είναι καθαρά υποκειμενικό και άρα το κριτήριο είναι προς τα πού θέλει να στρέψει την προσοχή μου, εκείνος ο οποίος μεταδίδει την είδηση.
Άρα εδώ δεν πρέπει να γελιόμαστε πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι εδώ μιλάμε για τρόπο και επιλογή διαμόρφωσης της συνείδησης των ανθρώπων.
Εάν είχαμε διαφορετικά κριτήρια για το τι εστί είδηση θα διαμορφώναμε και μια διαφορετική ανθρώπινη φυλή. Ιδίως σήμερα που τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο πανίσχυρα και παγκόσμιας εμβέλειας.
Φανταστείτε ένα διαφορετικό CNN το οποίο να επέλεγε με διαφορετικό κριτήριο τις ειδήσεις του, πόσο διαφορετικά θα είχε διαμορφώσει και θα διαμόρφωνε τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν ότι είδηση σημαίνει συγκεκριμένη επιλογή για το τι είδους νοοτροπία διαμορφώνω στους ανθρώπους, κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά και καταλαβαίνουμε επίσης για ποιον λόγο να ενδιαφέρει κάποιον ή κάποιους, για το τι είδους συνείδηση θα έχουν οι άνθρωποι.
Επειδή σκοπεύει να τους σώσει;
Αυτό είναι η μια εκδοχή.
Επειδή τον ενδιαφέρει να υπηρετήσει;
Αυτή είναι η δεύτερη εκδοχή.
Εκείνο όμως που είναι περισσότερο διαδεδομένο είναι ότι πίσω από τη λέξη είδηση κρύβονται συγκεκριμένα πολιτικο –οικονομικο- κοινωνικά συμφέροντα. Αυτό είναι κάτι που από την αρχαιότητα –μπορεί να μην διέθεταν τα μέσα που έχουμε σήμερα- αλλά η έννοια της προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της επιλογής δηλαδή του φίλτρου, μέσα από το οποίο θα περάσουν τα νέα και οι ειδήσεις, ήταν πανάρχαια.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια σαφή επιλογή συμφερόντων που θέλουν να διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη συνείδηση στην ανθρώπινη φυλή.
Και αυτό το αποκαλούν είδηση. Το αποκαλούν ενημέρωση!
Δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε μυαλά. Μπορούμε όμως να το ξέρουμε καλά όλοι μας, αλλά και να το γνωστοποιήσουμε και σε άλλους, ώστε να είμαστε συνειδητοί σε αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν.
Ποιος όμως είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου επηρεάζεται η ανθρώπινη συνείδηση;
Και από τη λεγόμενη είδηση, αλλά και από όλα τα λεγόμενα υποπροϊόντα των ΜΜΕ.
Έχουμε να κάνουμε με τρία πολύ ισχυρά στοιχεία.
Τον ήχο, την εικόνα και τον λόγο (γραπτό και προφορικό).
Άρα υπάρχει ένα τρίπτυχο που μεταδίδει γνώση, εικόνα και άκουσμα (αίσθηση).
Τι καλύτερο από το να χαράξει την ανθρώπινη συνείδηση, αυτό το τρίπτυχο των κραδασμών, που είναι το βάθρο της ανθρώπινης συνείδησης.
Γιατί ακριβώς έτσι διαπλάθεται η ανθρώπινη συνείδησή μας, με βάση αυτά τα τρία στοιχεία.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός, μέσω του οποίου ταυτίζεσαι με αυτά που βιώνεις κάθε στιγμή. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί τόσο γνωσιακά όσο και συμπεριφορικά (behaviour) όσο και ενεργειακά.
Για τα πάρουμε με τη σειρά.
1. Στο γνωσιακό πεδίο τι κάνουν τα μέσα της ΜΜΕ;
Έχοντας το θέσφατο της αλήθειας «είμαστε εμείς που ξέρουμε τι γίνεται στον κόσμο και να, σας το λέμε, σας το μεταφέρουμε» διαμορφώνουν και επηρεάζουν πεποιθήσεις, αξίες και κοσμοαντίληψη. Θα έχετε πολλούς ακούσει που λένε «μα, αφού το άκουσα στην τηλεόραση, το διάβασα στην εφημερίδα, είναι δυνατόν να λέει ψέματα; Αφού το γράφει».
Όσο, λοιπόν διαβάζεις, υφίστασαι μέσω της επανάληψης συγκεκριμένα μηνύματα και γίνεσαι δέκτης συγκεκριμένων γνώσεων και στοιχείων, η συνείδησή σου διαμορφώνει ανάλογα με αυτά τα οποία δέχεσαι, συγκεκριμένες πεποιθήσεις και αξίες. Ότι έτσι είναι ο κόσμος, αυτό σημαίνει να είναι κανείς σωστός άνθρωπος, ότι για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων, ότι όλα είναι ανταγωνιστικά και απλώς θα πρέπει ο καθένας να καλύπτει τα νώτα του για να μην του την φέρουν, ότι για να είσαι ωραίος σημαίνει ότι πρέπει να φοράς το τάδε φόρεμα, τάδε μάρκας, να έχεις το τάδε αυτοκίνητο κλπ. Έτσι πάει ένα ολόκληρο πακέτο καταναλωτικό από πίσω…
2. Συμπεριφορικό πεδίο.
Εκτός όμως από το γνωσιακό έχει πολύ μεγάλη σημασία και το συμπεριφορικό, που σημαίνει μίμηση προτύπων. Είδαμε τις απόκριες που μεταξύ των άλλων κυκλοφόρησε και στολή Τσάκα (από το big brother). Αυτό τι σημαίνει;
Ότι δίπλα στον Ρομπέν των Δασών και στον Pokemon προστέθηκε και ένα καινούργιο πρότυπο, ο Τσάκας!
Πρότυπο σημαίνει τι;
Είπαμε ότι μέσα από μια ενιαία πραγματικότητα επιλέγω ένα μέρος μικρό και ρίχνω το φως των προβολέων επάνω του και μπορώ να διαλέξω ότι θέλω, γιατί εγώ έχω τον προβολέα εγώ επιλέγω, όχι εσείς. Όταν λοιπόν επιλέγω τον χ κύριο ή κυρία να ρίξω το φως επάνω του είναι σαν να σας λέω «να ποιο είναι το πρότυπο του ανδρός και να ποιο είναι της γυναίκας»
Εγώ θα διαλέξω την τάδε καλλιτέχνιδα να την προβάλλω σαν πρότυπο, ή τον χ ποδοσφαιριστή, ή τον Τσάκα.
Εγώ μέσω της διαφήμισης που θα γυρίσω, μπορώ να σας κάνω να αισθάνεστε μειονεκτικά για κάποια παχάκια, γιατί στη δική μου διαφήμιση όλες οι γυναίκες είναι κουκλάρες και μοντέλα με γαλάζια μάτια και άρα να σας φέρω στο δίλημμα και να πείτε «για να είμαι και εγώ χαμογελαστή και ευτυχισμένη στη ζωή μου, να το πρότυπο!» «Πως θα λυτρωθώ από τη δυστυχία που δεν είμαι αυτή η κουκλάρα που βλέπω στην τηλεόραση; Πολύ απλά με το να τρώω το γιαούρτι που τρώει εκείνη, με το να φορέσω τα ρούχα που φοράει εκείνη κλπ»
Αυτός ο τρόπος που αφορά το συμπεριφορικό πρότυπο κουνώντας ένα πρότυπο το οποίο εσύ θα ζηλέψεις και μπροστά του θα νιώσεις σκουλήκι, θα νιώσεις μειονεκτικά, θα σου κάνει μια μεταφορά, με βάση την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, του Παβλώφ δηλαδή, που όπως ο σκύλος –στην αρχή κάθε φορά που έτρωγε του κτύπαγαν ένα καμπανάκι για να φάει, και μετά του αφαίρεσαν την τροφή, κτύπαγαν μόνο το καμπανάκι και ο σκύλος αισθανόταν σαν να έτρωγε, έτσι και σε μας, μας κάνουν την μεταφορά και φέρνοντάς μας το πρότυπο που ζηλεύουμε και απέναντι του νιώθουμε μειονεκτικά τι μένει;
Μένει το προϊόν που πλασάρεται πίσω από το πρότυπο. Τρώγοντας λοιπόν ή αγοράζοντας το προϊόν έχεις την ψευδαίσθηση ότι μοιάζεις με αυτό το πρότυπο που στην διαφήμιση το καταναλώνει.
3. Ενεργειακό πεδίο
Αυτού του είδους η ταύτιση, στη συνείδησή μας είναι πανίσχυρη διότι ξεκινώντας από το καθαρά μπιχεϊβιοριστικό μοντέλο στο τέλος αποκτά και ενεργειακή υφή.
Δηλαδή είναι γνωστό ότι ο καθένας μας κινείται στη ζωή του, έχοντας ικανότητα να καταναλώσει μια ορισμένη ποσότητα ενέργειας δικής του. Αυτό το καύσιμο που βρίσκει, είναι ένα καύσιμο που μπορεί ο καθένας να του το πάρει στρέφοντάς τον προς την άλφα, ή βήτα δραστηριότητα. Η διαφήμιση ιδίως, αλλά όχι μόνο η διαφήμιση, αλλά και γενικά η ζωή έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τα σήριαλ, στα ΜΜΕ και μέσα από τα πρότυπα των χαρακτήρων, στην ουσία τι κάνει;
Παίρνει τη ζωτική δύναμη των ανθρώπων και την μετατρέπει σε καταναλωτική ισχύ. Γι αυτό ακριβώς, επειδή αποσκοπεί σε ζωτική δύναμη, στην libido, στην κουνταλίνι, πείτε το όπως θέλετε, γι αυτό ακριβώς αν παρατηρήσετε, το δίπτυχο μέσω του οποίου δουλεύει η διαφήμιση για να μπορεί να είναι μια ισχυρότατη υποβολή είναι πρώτα μέσω της επιβίωσης, ή μέσω του σεξ.
Κτυπάει δηλαδή ακριβώς το ζωτικό ένστικτο.
Άρα θα δουλεύει με δύο τρόπους. Ή προβάλλοντάς σου εικόνες, οι οποίες σου ανεβάζουν τη ζωτική ενέργεια μέσω του σεξ και αμέσως μετά να προβάλλει το προϊόν, έτσι ώστε να ταυτιστεί η ζωτική μας δύναμη της αναπαραγωγής με το συγκεκριμένο προϊόν και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάθε φορά που καταναλώνουμε το συγκεκριμένο προϊόν να νομίζουμε ότι –υποσυνείδητα- κάνουμε έρωτα εκείνη τη στιγμή και να το ευχαριστιόμαστε (…και πολύ γαμάτο προϊόν!…), είτε να λειτουργεί στο δίπτυχο αυτό μέσω του φόβου, καλλιεργώντας μια ανασφάλεια η οποία λυτρώνεται τη στιγμή που εμφανίζεται το συγκεκριμένο προϊόν.
Είτε –τρίτος τρόπος- δείχνοντας μια θέση κυριαρχίας που απευθύνεται πάλι στη ζωτική μας ενέργεια μια θέση κυριαρχίας από τη στιγμή που το άτομο κατέχει, ή καταναλώνει το συγκεκριμένο προϊόν, ή έχει τη συγκεκριμένη ερωτική συμπεριφορά που είναι επιθυμητή.
Έτσι έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο κύκλωμα που περιλαμβάνει μέσα καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, μοντέλα, αθλητές, πολιτικούς, ένα ολόκληρο κύκλωμα προτύπων, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μετατρέπει τη ζωτική δύναμη των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται, σε καταναλωτική ισχύ.
Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι ο καλύτερο τρόπος για να είναι κάποιος δεκτικός σε μια υποβολή είναι να πληρεί δύο χαρακτηριστικά:
Α) Να βρίσκεται σε κατάσταση χαμηλής εγρήγορσης, δηλαδή σε μια παθητική, υπνωσική κατάσταση και Β) Να τελεί υπό το κράτος σύγχυσης και ακόμα καλύτερα, φόβου. Αυτός είναι και ο λόγος που και στην ανάκριση, θα έχετε δει από σχετικά έργα, ο ένας κάνει τον καλό, ο άλλος τον κακό και προσπαθούν να σε φέρουν σε μια κατάσταση σύγχυσης ώστε εκείνη τη στιγμή μέσα σου να δεχτείς αυτό το οποίο σε πιέζει ο άλλος να κάνεις.
Το ίδιο ισχύει και στις πωλήσεις.
Παλιά, οι ασφαλιστές προσπαθούσαν να σε πείσουν με την τρομοκρατία. Σου λέγανε «το ξέρεις ότι είσαι σε μια ηλικία κρίσιμη, που όπου να’ ναι μπορείς να πάθεις κανένα εγκεφαλικό;»
Τώρα έχει ξεπεραστεί αυτός ο τρόπος και έχουμε πιο λεπτεπίλεπτες μεθόδους προσέγγισης. Αλλά στα ΜΜΕ παραμένουμε σ’ αυτό το κλίμα.
Βλέπετε ότι η επιλογή της είδησης, ή των ταινιών που προβάλλονται στην τηλεόραση είναι πάντα ειδήσεων και ταινιών που σχετίζονται με την καταστροφή, με την απειλή της ζωής μας, με τα εγκλήματα, με την ανασφάλεια, μεταδίδοντας μια δόνηση στους ανθρώπους ότι διαρκώς κινδυνεύουν και θα πρέπει η αδρεναλίνη τους να είναι συνεχώς στα ύψη.
Ακόμα και ο καιρός έχει καταντήσει όπλο εκφοβισμού, να νομίζεις ότι έτσι και πας μια βόλτα έξω από το σπίτι σου θα πέσει χαλάζι να σε σκοτώσει, ότι θα γίνουν σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί και όλα τα σχετικά.
Έτσι, λοιπόν, κρατώντας ένα διαρκές στρες και εξουθενώνοντας τον οποιοδήποτε θεατή ή ακροατή μέσα από αυτήν την τρομοκράτηση, όταν θα έλθει η στιγμή που θα προβληθεί η διαφήμιση ή μια κορυφαία επιλογή της πολιτικής ηγεσίας, τότε θα σε βρουν σε σύγχυση, σε φόβο και είσαι πολύ πιο δεκτικός να πάρεις μέσα σου οποιοδήποτε μήνυμα.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα θυμίσω ότι πολύ παλιά, μα πολύ παλιά, σε αρχαίους λαούς κάποια απεικόνιση της πραγματικότητας μέσα από ένα γλυπτό ή κάτι θεωρείτο βλασφημία και διαστροφή.
Για ποιόν λόγο;
Γιατί οι παλιοί αυτοί λαοί ένιωθαν ένα με την φύση και την πραγματικότητα και θεωρούσαν αδιανόητο το να επιχειρήσει κάποιος να απομονώσει ένα μέρος της πραγματικότητας, να το ξεχωρίσει και να το βάλει πάνω σε έναν τοίχο ή να το σκαλίσει πάνω σε έναν βράχο ή σε μια πέτρα (εκεί στηρίζεται και η μη απεικόνιση του Θεού).
Βέβαια από αυτήν την υπερβολή έχουμε φθάσει σήμερα στο αντίθετο άκρο όπου πραγματικά επικρατεί μια διαστροφή, με την έννοια ότι η πραγματικότητα μεταφράζεται, ερμηνεύεται και αναπαράγεται κατά το δοκούν από πολύ συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων.
Αυτό είναι πολύ κακό όχι μόνο για μας, αλλά η ίδια η πραγματικότητα, που λέμε ότι είναι ενιαία και αυθεντική, αυτοαναπαράγεται με βάση τις απόψεις που έχουμε εμείς για αυτήν. Αυτό το ξέρετε πολύ καλά όλοι σας και πάνω σ’ αυτό βασίζεται και ο οραματισμός που κάνουμε για την Ελλάδα.
Αν θέλεις λοιπόν να αλλάξεις την πραγματικότητα δεν έχεις παρά να πείσεις εκείνα τα όντα από τα οποία εξαρτάται, ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώς. Και σιγά-σιγά η πραγματικότητα θα αλλάζει και να έρχεται στα μέτρα εκείνων των όντων που την θεωρούν με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Αυτό λοιπόν είναι, πέρα από το θέμα της πλάνης, και το πολύ επικίνδυνο του ρόλου των ΜΜΕ. Ότι παρουσιάζοντας επιλεκτικά και κατά το δοκούν τα γεγονότα έτσι όπως θέλουν αυτοί, το είδος άνθρωπο έτσι όπως τον θέλουν αυτοί, την κοινωνία έτσι ακριβώς όπως θέλουν αυτοί, δημιουργούν πολύ γερές ρίζες, πολύ γερά θεμέλια, έτσι ώστε η κοινωνία να πηγαίνει προς τα εκεί.
Για να μην μακρηγορήσω άλλο θα σας πω μόνο ένα ακόμα παράδειγμα.
Όσοι της δικής μου γενιάς και πιο παλιοί διαβάσαμε Μίκυ Μάους μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι ενδεχομένως, ολόκληρη αυτή η σειρά, μπορεί να ήταν κατευθυνόμενη;
Ασφαλώς και όχι. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε όμως ότι και ο ίδιος ο Ντίσνεϊ όταν έφτιαχνε αυτή τη σειρά προετοίμαζε μια κοινωνία στην οποία υπήρχαν μόνο ανιψάκια. Δεν υπήρχαν μανάδες, πατεράδες, υπήρχαν μόνο ανίψια. Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό για μια γενιά που διαπλάστηκε με το συγκεκριμένο πρότυπο;
Εμείς είχαμε τους γονείς μας. Δεν μας πέρασε από το μυαλό να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο τα ανιψάκια δεν έχουν πατέρα. Που είναι η μάνα τους;
Γιατί έχουν μόνο θείο άραγε;
Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό. Το είδαμε όμως τώρα που οι περισσότεροι της δικιάς μας γενιάς είναι χωρισμένοι. Και που η οικογένεια στη δικιά μας τη γενιά, περνάει μια τεράστια κρίση.
Άρα σκεφτείτε που πηγαίνει το πράγμα στα επόμενα σαράντα χρόνια, τώρα που τα παιδιά μεγαλώνουν με τα Πόκεμoν, τους Power Rangers και με όλους τους υπόλοιπους ήρωες, οι οποίοι είναι πειράματα μετάλλαξης συνδυάζοντας ιδιότητες ρομπότ, ζώων βιονικής, ανθρώπων και στις οποίες σειρές δεν υπάρχει καν η έννοια όχι του θείου και της θείας, αλλά είναι απλώς μια κατάσταση που διάφορα όντα, διασταύρωση ειδών περιφέρονται ανά τον πλανήτη χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χαμένοι στο διάστημα. Καταλαβαίνουμε πού οδηγούν όλα αυτά την σημερινή γενιά που θα μεγαλώσει. Είναι πράγματα που θα τα λουστούμε όλοι μας και όταν θα είμαστε εμείς σε μια προχωρημένη ηλικία θα βλέπουμε τα σημερινά παιδιά και δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας.
Τι μπορεί να κάνει κανένας;
Όσο κι αν φαίνεται λίγο μελαγχολικό το θέμα που συζητάμε σήμερα, μην παραμελείτε καθόλου την επίδραση της υπόγειας συνειδητοποίησης των πραγμάτων. Όσο δύναμη κι αν έχει μια επιρροή από τα ΜΜΕ δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη συζήτηση που γίνεται στην παρέα μεταξύ νοημόνων όντων σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν αν αυτοί έχουν την ισχύ της ευρείας κλίμακας και αποσκοπούν σε μια ρομποτοχρήση, εμείς μπορούμε να κινηθούμε στις παρυφές, μπορούμε να κινητοποιηθούμε κάτω, στον κόσμο, στη δουλειά μας, στην παρέα μας, στους φίλους μας, στη οικογένειά μας φανερώνοντας την αλήθεια στους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή.
Είναι κάτι πολύ σημαντικό, είναι το πρώτο αντίμετρο στην οπτική της εκάστοτε εξουσίας.
Βλέπετε ότι ήδη στην Ελλάδα γίνεται μια πολύ καλή δουλειά, στην οποία δεν έχουν συμβάλλει τα ΜΜΕ, αλλά έχει συμβάλει ένα ρεύμα συνειδητότητας που κινείται από κάτω. Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που δεν τσιμπάει στο μύθο της Νέας Τάξης, που δεν τσιμπάει στο μύθο της παγκοσμιοποίησης και δεν τσιμπάει στα πρότυπα τα οποία πάνε να επιβληθούν. Μπορεί πολλοί από μας να τα ακολουθούμε στην πράξη, γιατί δεν μπορούμε να απομονωθούμε κοινωνικά, αλλά συνειδησιακά όμως υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, η οποία δεν ακολουθεί και δεν συμφωνεί.
Το ίδιο μπορεί να γίνει με τα ΜΜΕ.
Μπορεί αυτά τα πράγματα που συζητάμε σήμερα και δεν είμαστε οι μόνοι που τα συζητάμε, μπορούν να διαδίδονται και διαδίδονται με ταχύτητα αστραπής.
Δεύτερον, ο καθένας από μας, γι’ αυτό είμαστε άλλωστε εδώ εμείς, υποτίθεται ότι έχει και μια ιστορία άσκησης.
Άσκηση τί σημαίνει;
Προσπάθεια να καλλιεργήσουμε κάποιους τρόπους εγρήγορσης και παρουσίας. Να ξέρουμε δηλαδή κάθε στιγμή, τι μας γίνεται. Αυτό μπορούμε να το πούμε και στους άλλους. Όποιοι από μας είναι τηλεθεατές, ή διαβάζουν εφημερίδα, ή ακούνε ραδιόφωνο.
Μπορούμε κάποιες στιγμές να σταματάμε και να υποβάλουμε, δεν χρειάζεται πάνω από ένα λεπτό, κάποιες ερωτήσεις στον εαυτόν μας.
Θέλουμε αυτή τη στιγμή να ακούμε, ή να βλέπουμε το συγκεκριμένο πράγμα;
Ήταν επιλογή μας;
Πώς νιώθουμε που το βλέπουμε;
Νιώθουμε ταραχή, ενθουσιασμό;
Νιώθουμε θυμό, κούραση;
Πώς νιώθουμε εκείνη την ώρα;
Επίσης τί σκέψεις μας δημιουργεί αυτό που βλέπουμε, ή που διαβάζουμε τη συγκεκριμένη στιγμή;
Τρία τέτοια απλά ερωτήματα:
1. Το ακούω, ή το βλέπω συνειδητά;
2. Τί συναισθήματα μου προκαλεί, πώς νιώθει το σώμα μου;
3. Τί σκέψεις δευτερεύουσες μου προκαλεί;
Αυτό είναι ένα ισχυρότατο όπλο, διότι εκείνη τη στιγμή καλλιεργώντας την παρουσία αποκτάς αυτόματα και αυτό που λέγεται ελεύθερη επιλογή. Διότι όταν είσαι μηχανικά δοσμένος σε κάτι δεν έχεις το δικαίωμα, τη δυνατότητα της επιλογής. Κάθε φορά που βγαίνει η εγρήγορση και η παρουσία στην επιφάνεια, σου δίνει τη δυνατότητα επιλογής. Έτσι ανάλογα πράττεις.
Θέλεις να δεις την αποβλάκωση; Δες την συνειδητά τουλάχιστον.
Πες ότι επειδή είμαι κουρασμένος συνειδητά επιλέγω την αποβλάκωση αυτή τη στιγμή. Τότε έχεις την ευθύνη της απόφασής σου. Αν δεν το θέλεις όμως, σου δίνεται η ευκαιρία να το αλλάξεις.
Επίσης, εκτός από την διάδοση του τί εστί προπαγάνδα και ΜΜΕ και πώς επιδρούν στη συνείδησή μας και εκτός από το τι κάνουμε εμείς στον εαυτόν μας κάποια στιγμή – και αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε και όλοι μαζί να το κινήσουμε- θα πρέπει να ξεκινήσει και κάποια καμπάνια διαμαρτυρίας απέναντι σε κάποια πράγματα.
Από τη στιγμή που τους ενδιαφέρει όλους και η αναγνωσιμότητα και η ακροαματικότητα αν δημιουργηθεί ένα ρεύμα, που ο κόσμος δεν βαριέται να στείλει ένα φαξ διαμαρτυρίας, ή ένα e-mail κάπου, ή κάποιες επιστολές, τα πράγματα αλλάζουν.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να μειωθεί η όποια αρνητική επίδραση των ΜΜΕ, μέσω της δικής μας κινητοποίησης.
Ο λόγος ύπαρξης των ΜΜΕ θα έπρεπε να είναι ο εξής:
Νοητική Υπηρεσία = Φανέρωση της Αλήθειας.
Η διάλυση της πλάνης και της άγνοιας μέσω της αποκάλυψης και κοινοποίησης γνώσεων και πληροφοριών σχετικά με την αληθινή φύση της πραγματικότητας, του εαυτού, της κοινωνίας, των ανθρώπινων σχέσεων, κλπ
Ψυχική Υπηρεσία = Φανέρωση της Αγάπης:
Η διάλυση του φόβου, της αγωνίας και της θυμαπάτης, μέσω της ανάδειξης της ενότητας των φαινομένων και της αιωνιότητας της ύπαρξης, καθώς και μέσω της καλλιέργειας σχέσεων ελέους, εμπιστοσύνης, δικαίου και χαράς μεταξύ των όντων.
Ενεργειακή Υπηρεσία = Φανέρωση Ζωής:
Η διάλυση του πόνου και της ανέχειας μέσω αποκατάστασης ή διεύρυνσης της επαφής με την κοσμική δύναμη, καθώς και μέσω της προώθησης της αβλάβειας, της προσφοράς, της δημιουργικότητας και της θεραπευτικής.
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι ο στόχος και ο λόγος ύπαρξης των ΜΜΕ. Να μας πληροφορούν τόσο για την αλήθεια όσο και για το πώς μπορούμε να εξελιχθούμε καλύτερα. Να μας προβάλλουν παραστάσεις οι οποίες θα μας δημιουργούν αισθήματα ενότητας, αγάπης και εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων και να προσπαθούν να ανακουφίσουν από τον ανθρώπινο πόνο και να κατευνάσουν την όποια αγωνία, ή την ανθρώπινη ανέχεια και όχι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και να προσπαθούν να τα προβάλλουν.
Αν θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε μια τέτοια βάση τα ΜΜΕ, τότε επειδή ακριβώς η πραγματικότητα εξαρτάται και από τον τρόπο με τον οποίον την φανταζόμαστε, όπως είπαμε, θα άλλαζε άρδην και η ίδια η πραγματικότητα.
Στο σύνθημά τους που λένε «η καλοσύνη δεν πουλάει…» -θα το έχετε ακούσει αυτό- «…εμείς κάνουμε εμπορική τηλεόραση, ή εμπορικό ραδιόφωνο και από τη στιγμή που δεν πουλάει η καλοσύνη, την πετάμε έξω από το πρόγραμμα», εμείς απαντάμε ότι η καλοσύνη δεν είναι καταναλωτικό προϊόν.
Η καλοσύνη είναι ιδιότητα για την ανθρώπινη εξέλιξη. Και την ανθρώπινη εξέλιξη δεν μπορούμε να την διαπραγματευθούμε με βάση αν πουλάει το τάδε προϊόν, ή το άλλο. Είναι σαν να συζητάμε και να βγάζουμε στο κλαρί τους ανθρώπους –όπως πάνε να κάνουν στο εξωτερικό ορισμένες ασφαλιστικές- που λένε αν αυτός έχει στο γονίδιό του πιθανότητα να πάθει έμφραγμα στα τριάντα, δεν τον ασφαλίζω και τον πετάω στο δρόμο.
Από πού ως πού θα έχουμε κριτήριο για την υγεία των άλλων, αν θα ζημιωθεί μια ασφαλιστική εταιρία οικονομικά;
Είναι η υγεία των ανθρώπων διαπραγματεύσιμη αξία, που θα πρέπει να εξετάζεται υπό το πρίσμα αν θα επιφέρει κέρδος κι αν θα πρέπει να επενδύσουμε στην ανθρώπινη υγεία;
Αν δεν είναι αυτό σατανισμός και διαστροφή τότε τι είναι;
Αυτά τα καραγκιοζάκια που μας δείχνουν στην τηλεόραση, ότι είναι δήθεν σατανιστές;
Οι αξίες είναι αυτά που πρέπει να προβάλλονται από τα ΜΜΕ και υπάρχουν αξίες που δεν είναι διαπραγματεύσιμες, γιατί αλλιώς θα σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι.
Έτσι δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι και εδώ ισχύει ο νόμος της κβαντικής φυσικής που λέει ότι ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα της παρατήρησης. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση αυτός ο οποίος βιώνει, παρακολουθεί, ή προσπαθεί να αναμεταδώσει κάποια συγκεκριμένη εμπειρία επηρεάζει την ίδια την εμπειρία με τον τρόπο με τον οποίον την αναπαράγει.
Αφού λοιπόν έχουμε ξεκαθαρίσει στο νου μας ότι κάθε απόπειρα περιγραφής της πραγματικότητας διέπεται - εκ των πραγμάτων - από έναν πολύ μεγάλο υποκειμενισμό, θα πρέπει κάνοντας ένα βήμα παρακάτω να ξεκαθαρίσουμε και να δούμε πως το προσωπικό φίλτρο, ο προσωπικός χρωματισμός και η επιλογή των όποιων γεγονότων που θα μεταδώσουν ως είδηση, ή ως ενημέρωση, πως χαράζουν και επηρεάζουν τη συνείδηση του δέκτη. Δηλαδή εμάς που θ’ ακούσουμε κάτι συγκεκριμένο στο ραδιόφωνο, που θα δούμε κάτι στην TV, που θα διαβάσουμε κάποιο έντυπο.
Εδώ ερχόμαστε σε έναν δεύτερο ωκεανό υποκειμενικότητας, όπου αν θελήσουμε να μείνουμε πιστοί στον όρο ενημέρωση, μιλώντας για μαζικά μέσα ενημέρωσης, καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο όρος είναι ψευδεπίγραφος, τουλάχιστον. Διότι τα ΜΜΕ δεν βασίζουν καν τον κύριο όγκο αναφοράς τους σε θέματα ενημέρωσης. Περιλαμβάνουν πολλά παραπάνω στοιχεία μέσα τους όπως – υποτίθεται - ψυχαγωγικά προγράμματα, σχόλια, διαφημίσεις, παιχνίδια κλπ που κάθε άλλο παρά με ενημέρωση έχουν να κάνουν.
Αν μείνουμε όμως αυστηρά στο θέμα ενημέρωση που σημαίνει είδηση, πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει είδηση;
Πρέπει να αναρωτηθούμε από πού και ως πού και γιατί αποτελεί είδηση το ποιον παντρεύτηκε η τάδε καλλιτέχνιδα, ή το γεγονός ότι σκοτώθηκαν σε μια σύγκρουση τρένων τόσες εκατοντάδες άτομα και δεν αποτελεί είδηση ότι κάποιος άνθρωπος έγινε καλά σήμερα, γιατί πέτυχε η εγχείρηση που του έκαναν, ή ότι εγώ σήμερα ερωτεύθηκα τον τάδε, ή ότι αυτή τη στιγμή πετάει ένα πουλί απέξω.
Τι είναι εκείνο το κριτήριο, που αν υποθέσουμε ότι είδηση σημαίνει, ότι σε αυτήν την πραγματικότητα, σε ένα ενιαίο όλον εγώ εστιάζω την προσοχή μου και κοιτάω μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό, ή έναν σωλήνα και βλέπω ένα μέρος της πραγματικότητας, ποιο είναι το κριτήριο για το αν θα εστιάσω εδώ, ή εκεί;
Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε όλοι, ότι το κριτήριο είναι καθαρά υποκειμενικό και άρα το κριτήριο είναι προς τα πού θέλει να στρέψει την προσοχή μου, εκείνος ο οποίος μεταδίδει την είδηση.
Άρα εδώ δεν πρέπει να γελιόμαστε πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι εδώ μιλάμε για τρόπο και επιλογή διαμόρφωσης της συνείδησης των ανθρώπων.
Εάν είχαμε διαφορετικά κριτήρια για το τι εστί είδηση θα διαμορφώναμε και μια διαφορετική ανθρώπινη φυλή. Ιδίως σήμερα που τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο πανίσχυρα και παγκόσμιας εμβέλειας.
Φανταστείτε ένα διαφορετικό CNN το οποίο να επέλεγε με διαφορετικό κριτήριο τις ειδήσεις του, πόσο διαφορετικά θα είχε διαμορφώσει και θα διαμόρφωνε τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Έχοντας ξεκαθαρίσει λοιπόν ότι είδηση σημαίνει συγκεκριμένη επιλογή για το τι είδους νοοτροπία διαμορφώνω στους ανθρώπους, κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά και καταλαβαίνουμε επίσης για ποιον λόγο να ενδιαφέρει κάποιον ή κάποιους, για το τι είδους συνείδηση θα έχουν οι άνθρωποι.
Επειδή σκοπεύει να τους σώσει;
Αυτό είναι η μια εκδοχή.
Επειδή τον ενδιαφέρει να υπηρετήσει;
Αυτή είναι η δεύτερη εκδοχή.
Εκείνο όμως που είναι περισσότερο διαδεδομένο είναι ότι πίσω από τη λέξη είδηση κρύβονται συγκεκριμένα πολιτικο –οικονομικο- κοινωνικά συμφέροντα. Αυτό είναι κάτι που από την αρχαιότητα –μπορεί να μην διέθεταν τα μέσα που έχουμε σήμερα- αλλά η έννοια της προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης και της επιλογής δηλαδή του φίλτρου, μέσα από το οποίο θα περάσουν τα νέα και οι ειδήσεις, ήταν πανάρχαια.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια σαφή επιλογή συμφερόντων που θέλουν να διαμορφώσουν μια συγκεκριμένη συνείδηση στην ανθρώπινη φυλή.
Και αυτό το αποκαλούν είδηση. Το αποκαλούν ενημέρωση!
Δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε μυαλά. Μπορούμε όμως να το ξέρουμε καλά όλοι μας, αλλά και να το γνωστοποιήσουμε και σε άλλους, ώστε να είμαστε συνειδητοί σε αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν.
Ποιος όμως είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου επηρεάζεται η ανθρώπινη συνείδηση;
Και από τη λεγόμενη είδηση, αλλά και από όλα τα λεγόμενα υποπροϊόντα των ΜΜΕ.
Έχουμε να κάνουμε με τρία πολύ ισχυρά στοιχεία.
Τον ήχο, την εικόνα και τον λόγο (γραπτό και προφορικό).
Άρα υπάρχει ένα τρίπτυχο που μεταδίδει γνώση, εικόνα και άκουσμα (αίσθηση).
Τι καλύτερο από το να χαράξει την ανθρώπινη συνείδηση, αυτό το τρίπτυχο των κραδασμών, που είναι το βάθρο της ανθρώπινης συνείδησης.
Γιατί ακριβώς έτσι διαπλάθεται η ανθρώπινη συνείδησή μας, με βάση αυτά τα τρία στοιχεία.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός, μέσω του οποίου ταυτίζεσαι με αυτά που βιώνεις κάθε στιγμή. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί τόσο γνωσιακά όσο και συμπεριφορικά (behaviour) όσο και ενεργειακά.
Για τα πάρουμε με τη σειρά.
1. Στο γνωσιακό πεδίο τι κάνουν τα μέσα της ΜΜΕ;
Έχοντας το θέσφατο της αλήθειας «είμαστε εμείς που ξέρουμε τι γίνεται στον κόσμο και να, σας το λέμε, σας το μεταφέρουμε» διαμορφώνουν και επηρεάζουν πεποιθήσεις, αξίες και κοσμοαντίληψη. Θα έχετε πολλούς ακούσει που λένε «μα, αφού το άκουσα στην τηλεόραση, το διάβασα στην εφημερίδα, είναι δυνατόν να λέει ψέματα; Αφού το γράφει».
Όσο, λοιπόν διαβάζεις, υφίστασαι μέσω της επανάληψης συγκεκριμένα μηνύματα και γίνεσαι δέκτης συγκεκριμένων γνώσεων και στοιχείων, η συνείδησή σου διαμορφώνει ανάλογα με αυτά τα οποία δέχεσαι, συγκεκριμένες πεποιθήσεις και αξίες. Ότι έτσι είναι ο κόσμος, αυτό σημαίνει να είναι κανείς σωστός άνθρωπος, ότι για να προχωρήσεις στη ζωή σου πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων, ότι όλα είναι ανταγωνιστικά και απλώς θα πρέπει ο καθένας να καλύπτει τα νώτα του για να μην του την φέρουν, ότι για να είσαι ωραίος σημαίνει ότι πρέπει να φοράς το τάδε φόρεμα, τάδε μάρκας, να έχεις το τάδε αυτοκίνητο κλπ. Έτσι πάει ένα ολόκληρο πακέτο καταναλωτικό από πίσω…
2. Συμπεριφορικό πεδίο.
Εκτός όμως από το γνωσιακό έχει πολύ μεγάλη σημασία και το συμπεριφορικό, που σημαίνει μίμηση προτύπων. Είδαμε τις απόκριες που μεταξύ των άλλων κυκλοφόρησε και στολή Τσάκα (από το big brother). Αυτό τι σημαίνει;
Ότι δίπλα στον Ρομπέν των Δασών και στον Pokemon προστέθηκε και ένα καινούργιο πρότυπο, ο Τσάκας!
Πρότυπο σημαίνει τι;
Είπαμε ότι μέσα από μια ενιαία πραγματικότητα επιλέγω ένα μέρος μικρό και ρίχνω το φως των προβολέων επάνω του και μπορώ να διαλέξω ότι θέλω, γιατί εγώ έχω τον προβολέα εγώ επιλέγω, όχι εσείς. Όταν λοιπόν επιλέγω τον χ κύριο ή κυρία να ρίξω το φως επάνω του είναι σαν να σας λέω «να ποιο είναι το πρότυπο του ανδρός και να ποιο είναι της γυναίκας»
Εγώ θα διαλέξω την τάδε καλλιτέχνιδα να την προβάλλω σαν πρότυπο, ή τον χ ποδοσφαιριστή, ή τον Τσάκα.
Εγώ μέσω της διαφήμισης που θα γυρίσω, μπορώ να σας κάνω να αισθάνεστε μειονεκτικά για κάποια παχάκια, γιατί στη δική μου διαφήμιση όλες οι γυναίκες είναι κουκλάρες και μοντέλα με γαλάζια μάτια και άρα να σας φέρω στο δίλημμα και να πείτε «για να είμαι και εγώ χαμογελαστή και ευτυχισμένη στη ζωή μου, να το πρότυπο!» «Πως θα λυτρωθώ από τη δυστυχία που δεν είμαι αυτή η κουκλάρα που βλέπω στην τηλεόραση; Πολύ απλά με το να τρώω το γιαούρτι που τρώει εκείνη, με το να φορέσω τα ρούχα που φοράει εκείνη κλπ»
Αυτός ο τρόπος που αφορά το συμπεριφορικό πρότυπο κουνώντας ένα πρότυπο το οποίο εσύ θα ζηλέψεις και μπροστά του θα νιώσεις σκουλήκι, θα νιώσεις μειονεκτικά, θα σου κάνει μια μεταφορά, με βάση την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών, του Παβλώφ δηλαδή, που όπως ο σκύλος –στην αρχή κάθε φορά που έτρωγε του κτύπαγαν ένα καμπανάκι για να φάει, και μετά του αφαίρεσαν την τροφή, κτύπαγαν μόνο το καμπανάκι και ο σκύλος αισθανόταν σαν να έτρωγε, έτσι και σε μας, μας κάνουν την μεταφορά και φέρνοντάς μας το πρότυπο που ζηλεύουμε και απέναντι του νιώθουμε μειονεκτικά τι μένει;
Μένει το προϊόν που πλασάρεται πίσω από το πρότυπο. Τρώγοντας λοιπόν ή αγοράζοντας το προϊόν έχεις την ψευδαίσθηση ότι μοιάζεις με αυτό το πρότυπο που στην διαφήμιση το καταναλώνει.
3. Ενεργειακό πεδίο
Αυτού του είδους η ταύτιση, στη συνείδησή μας είναι πανίσχυρη διότι ξεκινώντας από το καθαρά μπιχεϊβιοριστικό μοντέλο στο τέλος αποκτά και ενεργειακή υφή.
Δηλαδή είναι γνωστό ότι ο καθένας μας κινείται στη ζωή του, έχοντας ικανότητα να καταναλώσει μια ορισμένη ποσότητα ενέργειας δικής του. Αυτό το καύσιμο που βρίσκει, είναι ένα καύσιμο που μπορεί ο καθένας να του το πάρει στρέφοντάς τον προς την άλφα, ή βήτα δραστηριότητα. Η διαφήμιση ιδίως, αλλά όχι μόνο η διαφήμιση, αλλά και γενικά η ζωή έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τα σήριαλ, στα ΜΜΕ και μέσα από τα πρότυπα των χαρακτήρων, στην ουσία τι κάνει;
Παίρνει τη ζωτική δύναμη των ανθρώπων και την μετατρέπει σε καταναλωτική ισχύ. Γι αυτό ακριβώς, επειδή αποσκοπεί σε ζωτική δύναμη, στην libido, στην κουνταλίνι, πείτε το όπως θέλετε, γι αυτό ακριβώς αν παρατηρήσετε, το δίπτυχο μέσω του οποίου δουλεύει η διαφήμιση για να μπορεί να είναι μια ισχυρότατη υποβολή είναι πρώτα μέσω της επιβίωσης, ή μέσω του σεξ.
Κτυπάει δηλαδή ακριβώς το ζωτικό ένστικτο.
Άρα θα δουλεύει με δύο τρόπους. Ή προβάλλοντάς σου εικόνες, οι οποίες σου ανεβάζουν τη ζωτική ενέργεια μέσω του σεξ και αμέσως μετά να προβάλλει το προϊόν, έτσι ώστε να ταυτιστεί η ζωτική μας δύναμη της αναπαραγωγής με το συγκεκριμένο προϊόν και να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάθε φορά που καταναλώνουμε το συγκεκριμένο προϊόν να νομίζουμε ότι –υποσυνείδητα- κάνουμε έρωτα εκείνη τη στιγμή και να το ευχαριστιόμαστε (…και πολύ γαμάτο προϊόν!…), είτε να λειτουργεί στο δίπτυχο αυτό μέσω του φόβου, καλλιεργώντας μια ανασφάλεια η οποία λυτρώνεται τη στιγμή που εμφανίζεται το συγκεκριμένο προϊόν.
Είτε –τρίτος τρόπος- δείχνοντας μια θέση κυριαρχίας που απευθύνεται πάλι στη ζωτική μας ενέργεια μια θέση κυριαρχίας από τη στιγμή που το άτομο κατέχει, ή καταναλώνει το συγκεκριμένο προϊόν, ή έχει τη συγκεκριμένη ερωτική συμπεριφορά που είναι επιθυμητή.
Έτσι έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο κύκλωμα που περιλαμβάνει μέσα καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, μοντέλα, αθλητές, πολιτικούς, ένα ολόκληρο κύκλωμα προτύπων, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μετατρέπει τη ζωτική δύναμη των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται, σε καταναλωτική ισχύ.
Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι ο καλύτερο τρόπος για να είναι κάποιος δεκτικός σε μια υποβολή είναι να πληρεί δύο χαρακτηριστικά:
Α) Να βρίσκεται σε κατάσταση χαμηλής εγρήγορσης, δηλαδή σε μια παθητική, υπνωσική κατάσταση και Β) Να τελεί υπό το κράτος σύγχυσης και ακόμα καλύτερα, φόβου. Αυτός είναι και ο λόγος που και στην ανάκριση, θα έχετε δει από σχετικά έργα, ο ένας κάνει τον καλό, ο άλλος τον κακό και προσπαθούν να σε φέρουν σε μια κατάσταση σύγχυσης ώστε εκείνη τη στιγμή μέσα σου να δεχτείς αυτό το οποίο σε πιέζει ο άλλος να κάνεις.
Το ίδιο ισχύει και στις πωλήσεις.
Παλιά, οι ασφαλιστές προσπαθούσαν να σε πείσουν με την τρομοκρατία. Σου λέγανε «το ξέρεις ότι είσαι σε μια ηλικία κρίσιμη, που όπου να’ ναι μπορείς να πάθεις κανένα εγκεφαλικό;»
Τώρα έχει ξεπεραστεί αυτός ο τρόπος και έχουμε πιο λεπτεπίλεπτες μεθόδους προσέγγισης. Αλλά στα ΜΜΕ παραμένουμε σ’ αυτό το κλίμα.
Βλέπετε ότι η επιλογή της είδησης, ή των ταινιών που προβάλλονται στην τηλεόραση είναι πάντα ειδήσεων και ταινιών που σχετίζονται με την καταστροφή, με την απειλή της ζωής μας, με τα εγκλήματα, με την ανασφάλεια, μεταδίδοντας μια δόνηση στους ανθρώπους ότι διαρκώς κινδυνεύουν και θα πρέπει η αδρεναλίνη τους να είναι συνεχώς στα ύψη.
Ακόμα και ο καιρός έχει καταντήσει όπλο εκφοβισμού, να νομίζεις ότι έτσι και πας μια βόλτα έξω από το σπίτι σου θα πέσει χαλάζι να σε σκοτώσει, ότι θα γίνουν σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί και όλα τα σχετικά.
Έτσι, λοιπόν, κρατώντας ένα διαρκές στρες και εξουθενώνοντας τον οποιοδήποτε θεατή ή ακροατή μέσα από αυτήν την τρομοκράτηση, όταν θα έλθει η στιγμή που θα προβληθεί η διαφήμιση ή μια κορυφαία επιλογή της πολιτικής ηγεσίας, τότε θα σε βρουν σε σύγχυση, σε φόβο και είσαι πολύ πιο δεκτικός να πάρεις μέσα σου οποιοδήποτε μήνυμα.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα θυμίσω ότι πολύ παλιά, μα πολύ παλιά, σε αρχαίους λαούς κάποια απεικόνιση της πραγματικότητας μέσα από ένα γλυπτό ή κάτι θεωρείτο βλασφημία και διαστροφή.
Για ποιόν λόγο;
Γιατί οι παλιοί αυτοί λαοί ένιωθαν ένα με την φύση και την πραγματικότητα και θεωρούσαν αδιανόητο το να επιχειρήσει κάποιος να απομονώσει ένα μέρος της πραγματικότητας, να το ξεχωρίσει και να το βάλει πάνω σε έναν τοίχο ή να το σκαλίσει πάνω σε έναν βράχο ή σε μια πέτρα (εκεί στηρίζεται και η μη απεικόνιση του Θεού).
Βέβαια από αυτήν την υπερβολή έχουμε φθάσει σήμερα στο αντίθετο άκρο όπου πραγματικά επικρατεί μια διαστροφή, με την έννοια ότι η πραγματικότητα μεταφράζεται, ερμηνεύεται και αναπαράγεται κατά το δοκούν από πολύ συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων.
Αυτό είναι πολύ κακό όχι μόνο για μας, αλλά η ίδια η πραγματικότητα, που λέμε ότι είναι ενιαία και αυθεντική, αυτοαναπαράγεται με βάση τις απόψεις που έχουμε εμείς για αυτήν. Αυτό το ξέρετε πολύ καλά όλοι σας και πάνω σ’ αυτό βασίζεται και ο οραματισμός που κάνουμε για την Ελλάδα.
Αν θέλεις λοιπόν να αλλάξεις την πραγματικότητα δεν έχεις παρά να πείσεις εκείνα τα όντα από τα οποία εξαρτάται, ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώς. Και σιγά-σιγά η πραγματικότητα θα αλλάζει και να έρχεται στα μέτρα εκείνων των όντων που την θεωρούν με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Αυτό λοιπόν είναι, πέρα από το θέμα της πλάνης, και το πολύ επικίνδυνο του ρόλου των ΜΜΕ. Ότι παρουσιάζοντας επιλεκτικά και κατά το δοκούν τα γεγονότα έτσι όπως θέλουν αυτοί, το είδος άνθρωπο έτσι όπως τον θέλουν αυτοί, την κοινωνία έτσι ακριβώς όπως θέλουν αυτοί, δημιουργούν πολύ γερές ρίζες, πολύ γερά θεμέλια, έτσι ώστε η κοινωνία να πηγαίνει προς τα εκεί.
Για να μην μακρηγορήσω άλλο θα σας πω μόνο ένα ακόμα παράδειγμα.
Όσοι της δικής μου γενιάς και πιο παλιοί διαβάσαμε Μίκυ Μάους μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι ενδεχομένως, ολόκληρη αυτή η σειρά, μπορεί να ήταν κατευθυνόμενη;
Ασφαλώς και όχι. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε όμως ότι και ο ίδιος ο Ντίσνεϊ όταν έφτιαχνε αυτή τη σειρά προετοίμαζε μια κοινωνία στην οποία υπήρχαν μόνο ανιψάκια. Δεν υπήρχαν μανάδες, πατεράδες, υπήρχαν μόνο ανίψια. Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό για μια γενιά που διαπλάστηκε με το συγκεκριμένο πρότυπο;
Εμείς είχαμε τους γονείς μας. Δεν μας πέρασε από το μυαλό να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο τα ανιψάκια δεν έχουν πατέρα. Που είναι η μάνα τους;
Γιατί έχουν μόνο θείο άραγε;
Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό. Το είδαμε όμως τώρα που οι περισσότεροι της δικιάς μας γενιάς είναι χωρισμένοι. Και που η οικογένεια στη δικιά μας τη γενιά, περνάει μια τεράστια κρίση.
Άρα σκεφτείτε που πηγαίνει το πράγμα στα επόμενα σαράντα χρόνια, τώρα που τα παιδιά μεγαλώνουν με τα Πόκεμoν, τους Power Rangers και με όλους τους υπόλοιπους ήρωες, οι οποίοι είναι πειράματα μετάλλαξης συνδυάζοντας ιδιότητες ρομπότ, ζώων βιονικής, ανθρώπων και στις οποίες σειρές δεν υπάρχει καν η έννοια όχι του θείου και της θείας, αλλά είναι απλώς μια κατάσταση που διάφορα όντα, διασταύρωση ειδών περιφέρονται ανά τον πλανήτη χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χαμένοι στο διάστημα. Καταλαβαίνουμε πού οδηγούν όλα αυτά την σημερινή γενιά που θα μεγαλώσει. Είναι πράγματα που θα τα λουστούμε όλοι μας και όταν θα είμαστε εμείς σε μια προχωρημένη ηλικία θα βλέπουμε τα σημερινά παιδιά και δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας.
Τι μπορεί να κάνει κανένας;
Όσο κι αν φαίνεται λίγο μελαγχολικό το θέμα που συζητάμε σήμερα, μην παραμελείτε καθόλου την επίδραση της υπόγειας συνειδητοποίησης των πραγμάτων. Όσο δύναμη κι αν έχει μια επιρροή από τα ΜΜΕ δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη συζήτηση που γίνεται στην παρέα μεταξύ νοημόνων όντων σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι λοιπόν αν αυτοί έχουν την ισχύ της ευρείας κλίμακας και αποσκοπούν σε μια ρομποτοχρήση, εμείς μπορούμε να κινηθούμε στις παρυφές, μπορούμε να κινητοποιηθούμε κάτω, στον κόσμο, στη δουλειά μας, στην παρέα μας, στους φίλους μας, στη οικογένειά μας φανερώνοντας την αλήθεια στους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή.
Είναι κάτι πολύ σημαντικό, είναι το πρώτο αντίμετρο στην οπτική της εκάστοτε εξουσίας.
Βλέπετε ότι ήδη στην Ελλάδα γίνεται μια πολύ καλή δουλειά, στην οποία δεν έχουν συμβάλλει τα ΜΜΕ, αλλά έχει συμβάλει ένα ρεύμα συνειδητότητας που κινείται από κάτω. Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που δεν τσιμπάει στο μύθο της Νέας Τάξης, που δεν τσιμπάει στο μύθο της παγκοσμιοποίησης και δεν τσιμπάει στα πρότυπα τα οποία πάνε να επιβληθούν. Μπορεί πολλοί από μας να τα ακολουθούμε στην πράξη, γιατί δεν μπορούμε να απομονωθούμε κοινωνικά, αλλά συνειδησιακά όμως υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, η οποία δεν ακολουθεί και δεν συμφωνεί.
Το ίδιο μπορεί να γίνει με τα ΜΜΕ.
Μπορεί αυτά τα πράγματα που συζητάμε σήμερα και δεν είμαστε οι μόνοι που τα συζητάμε, μπορούν να διαδίδονται και διαδίδονται με ταχύτητα αστραπής.
Δεύτερον, ο καθένας από μας, γι’ αυτό είμαστε άλλωστε εδώ εμείς, υποτίθεται ότι έχει και μια ιστορία άσκησης.
Άσκηση τί σημαίνει;
Προσπάθεια να καλλιεργήσουμε κάποιους τρόπους εγρήγορσης και παρουσίας. Να ξέρουμε δηλαδή κάθε στιγμή, τι μας γίνεται. Αυτό μπορούμε να το πούμε και στους άλλους. Όποιοι από μας είναι τηλεθεατές, ή διαβάζουν εφημερίδα, ή ακούνε ραδιόφωνο.
Μπορούμε κάποιες στιγμές να σταματάμε και να υποβάλουμε, δεν χρειάζεται πάνω από ένα λεπτό, κάποιες ερωτήσεις στον εαυτόν μας.
Θέλουμε αυτή τη στιγμή να ακούμε, ή να βλέπουμε το συγκεκριμένο πράγμα;
Ήταν επιλογή μας;
Πώς νιώθουμε που το βλέπουμε;
Νιώθουμε ταραχή, ενθουσιασμό;
Νιώθουμε θυμό, κούραση;
Πώς νιώθουμε εκείνη την ώρα;
Επίσης τί σκέψεις μας δημιουργεί αυτό που βλέπουμε, ή που διαβάζουμε τη συγκεκριμένη στιγμή;
Τρία τέτοια απλά ερωτήματα:
1. Το ακούω, ή το βλέπω συνειδητά;
2. Τί συναισθήματα μου προκαλεί, πώς νιώθει το σώμα μου;
3. Τί σκέψεις δευτερεύουσες μου προκαλεί;
Αυτό είναι ένα ισχυρότατο όπλο, διότι εκείνη τη στιγμή καλλιεργώντας την παρουσία αποκτάς αυτόματα και αυτό που λέγεται ελεύθερη επιλογή. Διότι όταν είσαι μηχανικά δοσμένος σε κάτι δεν έχεις το δικαίωμα, τη δυνατότητα της επιλογής. Κάθε φορά που βγαίνει η εγρήγορση και η παρουσία στην επιφάνεια, σου δίνει τη δυνατότητα επιλογής. Έτσι ανάλογα πράττεις.
Θέλεις να δεις την αποβλάκωση; Δες την συνειδητά τουλάχιστον.
Πες ότι επειδή είμαι κουρασμένος συνειδητά επιλέγω την αποβλάκωση αυτή τη στιγμή. Τότε έχεις την ευθύνη της απόφασής σου. Αν δεν το θέλεις όμως, σου δίνεται η ευκαιρία να το αλλάξεις.
Επίσης, εκτός από την διάδοση του τί εστί προπαγάνδα και ΜΜΕ και πώς επιδρούν στη συνείδησή μας και εκτός από το τι κάνουμε εμείς στον εαυτόν μας κάποια στιγμή – και αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε και όλοι μαζί να το κινήσουμε- θα πρέπει να ξεκινήσει και κάποια καμπάνια διαμαρτυρίας απέναντι σε κάποια πράγματα.
Από τη στιγμή που τους ενδιαφέρει όλους και η αναγνωσιμότητα και η ακροαματικότητα αν δημιουργηθεί ένα ρεύμα, που ο κόσμος δεν βαριέται να στείλει ένα φαξ διαμαρτυρίας, ή ένα e-mail κάπου, ή κάποιες επιστολές, τα πράγματα αλλάζουν.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να μειωθεί η όποια αρνητική επίδραση των ΜΜΕ, μέσω της δικής μας κινητοποίησης.
Ο λόγος ύπαρξης των ΜΜΕ θα έπρεπε να είναι ο εξής:
Νοητική Υπηρεσία = Φανέρωση της Αλήθειας.
Η διάλυση της πλάνης και της άγνοιας μέσω της αποκάλυψης και κοινοποίησης γνώσεων και πληροφοριών σχετικά με την αληθινή φύση της πραγματικότητας, του εαυτού, της κοινωνίας, των ανθρώπινων σχέσεων, κλπ
Ψυχική Υπηρεσία = Φανέρωση της Αγάπης:
Η διάλυση του φόβου, της αγωνίας και της θυμαπάτης, μέσω της ανάδειξης της ενότητας των φαινομένων και της αιωνιότητας της ύπαρξης, καθώς και μέσω της καλλιέργειας σχέσεων ελέους, εμπιστοσύνης, δικαίου και χαράς μεταξύ των όντων.
Ενεργειακή Υπηρεσία = Φανέρωση Ζωής:
Η διάλυση του πόνου και της ανέχειας μέσω αποκατάστασης ή διεύρυνσης της επαφής με την κοσμική δύναμη, καθώς και μέσω της προώθησης της αβλάβειας, της προσφοράς, της δημιουργικότητας και της θεραπευτικής.
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι ο στόχος και ο λόγος ύπαρξης των ΜΜΕ. Να μας πληροφορούν τόσο για την αλήθεια όσο και για το πώς μπορούμε να εξελιχθούμε καλύτερα. Να μας προβάλλουν παραστάσεις οι οποίες θα μας δημιουργούν αισθήματα ενότητας, αγάπης και εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων και να προσπαθούν να ανακουφίσουν από τον ανθρώπινο πόνο και να κατευνάσουν την όποια αγωνία, ή την ανθρώπινη ανέχεια και όχι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και να προσπαθούν να τα προβάλλουν.
Αν θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε μια τέτοια βάση τα ΜΜΕ, τότε επειδή ακριβώς η πραγματικότητα εξαρτάται και από τον τρόπο με τον οποίον την φανταζόμαστε, όπως είπαμε, θα άλλαζε άρδην και η ίδια η πραγματικότητα.
Στο σύνθημά τους που λένε «η καλοσύνη δεν πουλάει…» -θα το έχετε ακούσει αυτό- «…εμείς κάνουμε εμπορική τηλεόραση, ή εμπορικό ραδιόφωνο και από τη στιγμή που δεν πουλάει η καλοσύνη, την πετάμε έξω από το πρόγραμμα», εμείς απαντάμε ότι η καλοσύνη δεν είναι καταναλωτικό προϊόν.
Η καλοσύνη είναι ιδιότητα για την ανθρώπινη εξέλιξη. Και την ανθρώπινη εξέλιξη δεν μπορούμε να την διαπραγματευθούμε με βάση αν πουλάει το τάδε προϊόν, ή το άλλο. Είναι σαν να συζητάμε και να βγάζουμε στο κλαρί τους ανθρώπους –όπως πάνε να κάνουν στο εξωτερικό ορισμένες ασφαλιστικές- που λένε αν αυτός έχει στο γονίδιό του πιθανότητα να πάθει έμφραγμα στα τριάντα, δεν τον ασφαλίζω και τον πετάω στο δρόμο.
Από πού ως πού θα έχουμε κριτήριο για την υγεία των άλλων, αν θα ζημιωθεί μια ασφαλιστική εταιρία οικονομικά;
Είναι η υγεία των ανθρώπων διαπραγματεύσιμη αξία, που θα πρέπει να εξετάζεται υπό το πρίσμα αν θα επιφέρει κέρδος κι αν θα πρέπει να επενδύσουμε στην ανθρώπινη υγεία;
Αν δεν είναι αυτό σατανισμός και διαστροφή τότε τι είναι;
Αυτά τα καραγκιοζάκια που μας δείχνουν στην τηλεόραση, ότι είναι δήθεν σατανιστές;
Οι αξίες είναι αυτά που πρέπει να προβάλλονται από τα ΜΜΕ και υπάρχουν αξίες που δεν είναι διαπραγματεύσιμες, γιατί αλλιώς θα σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι.
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του κ. Στίνη.
Τέτοιες ομιλίες γίνονται μια φορά το 3μήνο σε ανοιχτές συγκεντρώσεις που διοργανώνει το ΠΑΔΙΣΥ.Για την επόμενη συγκέντρωση (μέρος και χρόνο) θα ενημερωθείτε σε επόμενο ποστ.
