Τα στείλαμε στο διάστημα, τα σουβλίσαμε, τα σφάξαμε, τα πυροβολήσαμε, τα βασανίσαμε, τα κάψαμε, πετάξαμε τα μωρά τους στα σκουπίδια, τους κάναμε πειράματα, τα φυλακίσαμε, τα εκθέσαμε σε βάρβαρα θεάματα, τα ακρωτηριάσαμε για "καλωπισμό", τα κλωτσήσαμε, τα απαξιώσαμε, τα υποτιμήσαμε, τα κρεμάσαμε, τα χαρίσαμε παιχνίδια στα παιδιά μας..
Κι αυτά μας έδωσαν τροφή, μας βοήθησαν στα χωράφια μας, μας υπέμεναν καρτερικά, μας έδωσαν αγάπη, μας έσωσαν, μας φρόντισαν, μας στήριξαν ψυχολογικά, εξαιτίας τους ζούμε πάνω από 40 χρόνια, μας κοιτάν ευλαβικά στα μάτια...
Κι εμείς λεγόμαστε άνθρωποι κι αυτά ζώα;;;
Ο εφιάλτης ξεκινάει τις παραμονές των μεγάλων Χριστιανικων εορτών.. Κάθε φορά οι άνθρωποι επιτίθενται σέ διαφορέτικες ομάδες ζώων ή πουλερικών.
Τα Χριστούγεννα στις ταλαίπωρες γαλοπούλες και το Πάσχα στά δύστυχα αρνάκια και κατσίκια.
Τόν υπόλοιπο χρόνο αρκούνται στά μοσχαράκια και στα γουρουνάκια.
Το Πάσχα δέ, πιστεύω ότι είναι το χειρότερο απ΄ όλα. Τυλίγουν εντόσθια , κόβουν καρδιές, σπλήνες ,συκώτια, τρώνε γλώσσες, μάτια, μυαλά και αμελέτητα.
Το μεγαλύτερο πανηγύρι γίνεται όταν σουβλίζουν το υπόλοιπο εναπομείναν σώμα και χορεύουν σαν καννίβαλοι γύρω από την σούβλα.
Κατά τα άλλα εορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού (της αγάπης) , έχοντας κατά νού μονον την κοιλιά τους.
“Εσύ ρωτάς για ποιο λόγο ο Πυθαγόρας απέφευγε να τρώει κρέας, εγώ, αντίθετα, απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι μπαγιατεμένα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχόνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων.
Τα δέρματα ανατρίχιασαν και τα κρέατα γύρω στις σούβλες μούγκρισαν ψημένα και ωμά, όταν ακούστηκε η φωνή των βοδιών (απόσπασμα από μία ωδή του Πινδάρου).
Τούτο βέβαια είναι πλάσμα της φαντασίας και μύθος, το δείπνο όμως είναι στ’ αλήθεια τερατώδες, να πεινάει κάποιος για ζώα που μουγκρίζουν ακόμα, να υποδεικνύει με ποια ζώα πρέπει να τρεφόμαστε, και να επινοεί μεθόδους για την άρτυση, το ψήσιμο και το σερβίρισμα των φαγητών. Την περίπτωση εκείνου που εγκαινίασε την τακτική τούτη πρέπει να εξετάσει κάποιος και όχι αυτού που τη σταμάτησε έστω και αργά.”
Πλουταρχος [Περί κρεοφαγίας].
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου